We wonen met teveel op, tegen, met elkaar. De altru?st en de ego?st. De zwartkijker en de verjaarde hippie. Eentje met teveel testosteron en de wandelende zombie onder invloed van temesta, xanax, valium,... , de motorrijder, de fietser, wandelaar en automobilist.
De mens: een solitair of solidair dier, misschien wel een beest, een groepsdier of een groupie?
Wit, zwart of toch maar grijs? Een zonnig iemand op een bewolkte dag, een ijzig individu onder de tropische zon.
Hebzucht & jaloezie vs. Leven en laten leven.
Het leven is sowieso een strijd en "geloven in" (al was het in jezelf) is in het leven ingeroepen om ons lijden te verzachten, te hopen, doen geloven dat het leven mooi is. De elementen dat we de natuur benoemen, met verbloeming, zon, zee, strand, weiden, woestijnen, gravelpadjes, de geboorte maar ook de sterfte. Het leven draait om loslaten. Frustraties en relaties, het goede en het kwade nemen de onderlinge strijd telkens weer van elkaar over gedurende gans de fractie in tijd dat we hier een ademzucht mogen slaken.
De dood komt, het klinkt zo duister, zo mooi klinkt duisternis, dat is leven.
Minder lyrisch dan: de klootzak in de straat is wellicht ook iemands lieveling, we maken allemaal fouten, de verschillen in intelligentie (sociaal, interpersonaal, intrapersonaal, tactische, logische, mathematische, naturalistische, motorische, visuele,...)
maken dat communicatie soms niet makkelijk is, zelfs soms onmogelijk.
Rijden met de motorfiets geef mij nu zoveel meer voldoening dan het ooit heeft gedaan en dat komt omdat ik amper nog ga rijden en als ik dan eens in de bak ga roeren is het met een glimlach. Het is zelfs zo dat de slaap moeilijk kunnen vatten opgelost wordt door de gedachte aan Shoei en KTM.
Ik ben tevreden in deze maatschappij opgegroeid te zijn maar ik zing toch zo vaak Renee Frogers' hit EEN EIGEN HUIS een plek onder de zon, en altijd Niemand in de buurt is mijn aanpassing.
Als ik een wens kon uitvoeren dan liet ik alle chemtrails bestaan uit relaterende middelen, goot ik het leidingwater eens vol met dopamine en endorfines. Liet ik iedereen ter wereld op hetzelfde moment een orgasme beleven. Het orgasme....: het moment dat de mens zich in zijn meest kwetsbare toestand laat opmerken, vol met liefde en veel te geef.
Dus Distel, chill en relax of probeer het toch. Geloof me vrij dat bibieke hier moeilijkheden genoeg heeft om te aarden in deze maatschappij.
Die is ook nooit happy. :sterrekes:
:sterrekes: is idd jong. No matter what: kanker is klote, wetende dat je door de behandeling je wellicht nog zieker gaat voelen.
