Ik, ik ben ne steenbok, volgens mijn collega's ne grote koppigaard, ik blijf bij mijn gedacht. Ik sta open voor argumentatie, maar ik doe toch mijn goesting als het enkel mij aan belangt.
Wat is nu het probleem:
Gisterenmiddag zei mijn Rosse efkes doodleuk dat ze nu toch hare cbf gaat wegdoen
. Ikke in schok (weeral).Soms zou ik hare nek kunnen omwringen, maar ik doe dat niet
, daarvoor zie ik ze veel te graag."en ons moto-reiske naar de jura dan" vroeg ik.
"gij met de moto, en ik met den otto" zei ze, alsof ze der eigenlijk al had over na-gedacht.
"ik heb werk genoeg, kan da ginder ook wel doen"
Ik ne gansen dag gaan bollen en zij ne gansen dag in die gite, ik ga mij daar nie goe bij voelen.
Achterop bij mij, houd ze met moeite een uur uit.(vind ze te lastig)
Bon, volgende maand kan het zijn dat ze weer omslaat.
Laten we zeggen, dat mijn Rosse een groot Wipr-gehalte heeft
Ze rijdt nochtans graag met de moto, maar andere interesses zijn groter (en ook financieel moeten er keuzes gemaakt worden - dat is toch wel de doorslaggevende factor)
Misschien moet diskeletlietje en Loetje elk met eigen moto nekeer tot hier komen, misschien dat het dan weer begint te kriebelen.
Ik ga eens uitzoeken hoeveel lobotomie eigenlijk kost, misschien is dat de oplossing.
Als ik ga rijden heb ik telkens schuldgevoelens tov haar. Als ik den onozelaar ga uithangen in een land wat verder dan hier, voel ik mij schuldig.
Toch gunt ze mij dat allemaal, maar twee a drie weken is het maximum dat ik krijg van haar.
Wel ferm, als ik zie hoe anderen soms onder de sloef liggen, maar toch, het knaagt.
Ach, ik kan ze niet veranderen en eigenlijk heb ik ook dat recht niet, tis meer mijn wens dan haar wens dat ze met de motor blijft rijden. Ik zal ze maar laten in haar eigenzinnige zijn zeker. Tenslotte laat zij mij ook zijn wie ik ben.
Maar toch ....
... what's the difference ... 
)
