Verder: Laouen, nog niet zeker van haar enkel na een breuk in november. Inge de fotografe, wegens geen moto. David uit Liverpool, die een beetje mankte. En ikke zelf, wegens een zere schouder. En Alzheimer of zoiets, omdat ik er, wachtend om in Calais de trein op te rijden, achter kwam dat ik m'n motorpak thuis vergeten was.
Gene paniek, even de noodlijn bellen. Nog voor de trein in beweging kwam was 't geregeld: ik kon in Wales over een pak beschikken van een vriend met dezelfde geweldige lichaamsbouw. Merci Louis.
485km later draaien we de parking op, waar iedereen mij vraagt of ik niks vergeten ben. Vrienden he.
't Pikt een beetje als ik al die noppenbrommers zie staan, maar Paul heeft een route ineengeknutseld voor zaterdag, en 't zonneke schijnt. Komt dik in orde. Om negen uur zijn we ermee weg en 't begint al direct goed.
Eerste doel: Worlds End, bewaakt door dit Beest.
We kunnen daar toch verder
De eigenaar laat de madams toch binnen voor een sanitair stopke, ook al is de keet eigenlijk gesloten.
De gehandicaptengroep dus: kort armpje en klompvoeten.
General direction: West. kleine baantjes tussen grote hagen, smalle baantjes over weidse plateaus, brede slingers tussen hoge bergen.
Mysterieuze Meren
Ergens tussendoor een stop om een hapje te eten, dan weer verder: dwars door Snowdonia NP.
Menai Suspension Bridge uit 1826 naar Anglesey.
Buiten 't bord met "Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch" (zoals u weet betekent dat 'Parochie van de Heilige Maria in het dal van de witte hazelaar bij de snelle maalstroom en de parochie van de Heilige Tysilio bij de rode grot') is daar niet veel te zien. Of 't moest het circuit zijn.
Wij dus weer weg, langs een andere weg.
Uiteindelijk begon de zon toch te zakken, vermoedelijk in de Ierse Zee.
Nog wat schone slingers in de schemering later zijn we terug waar we vertrokken: 400km plezier, merci Paul.