Nightcall
Posted: 08 Dec 2018 11:36
Eerst dit effe starten, en dan verder lezen.
Wellllll,
gisterenavond zo rond negenen begon ik me rusteloos te voelen. "Wat doe ik hier voor TV?" begon ik me af te vragen. "Zo glijdt mijn leven toch totaal nutteloos voorbij?", was een volgende zin die door mijn hoofd spookte. Dat ik daarnet de Duke was gaan halen zat er wellicht voor iets tussen. Eindelijk was ie compleet klaar... De conclusie was dus rap gemaakt: het is tijd voor een avondrit! Dat was toch al enkele jaren geleden dat ik zulke kriebels voelde. Al half in het motorpak stopte ik dochterlief in bed, stak de andere helft ook in dat pak, en manoeuvreerde de moto naar buiten. Een korte druk op de startknop was genoeg om de elektronisch aangestuurde startmotor het luchtgekoelde blok te laten aanzwengelen. Meteen begon de motor op geheel Italiaanse wijze te laten weten dat ie draaide : onregelmatige, rommelende geluiden uit de einddempers, rammelende want droge koppeling, en wellicht nog wat ander mechanisch lawaai vanuit het blok zelf. Altijd wonderlijk dat dat niet meteen stil valt, of dat er geen zuigers uit het blok springen of zo.
Volledig in BMW-tenue nam ik plaats op de motorfiets en rolde zachtjes van de koer. Zachtjes inderdaad, want de koppeling laat zich heel licht bedienen en vertoont geen nukkige hapneigingen. Helemaal iets anders dan de koppeling van zo'n 900SS van begin jaren '90. Rustig reed ik doorheen de kleine straten, beducht voor het natte asfalt, de modderplekken door de boeren achter gelaten, de vele gele verfstroken waarmee ze in dit apenland de fietssuggestiestroken aanduiden. De motor denderde rustig onder me, bij het afremmen op het motorblok prachtige klappen veroorzakend. Erg verslavend allemaal.
Het sturen gaat nog wat onwennig. Misschien ligt het wat aan de vreemd afgesleten voorband, misschien ook aan het 17"-voorwiel, het is immers mijn eerste "allroad" met een "klein" voorwiel. Maar het gaat niet zo handig. De bochtenlijn is nogal slingerachtig, de moto valt iets te rap de bocht in en dan moet ik 'm weer oprichten en dat gaat dan weer teveel rechtdoor waardoor ik weer moet corrigeren.... duidelijk niet zoals het hoort. Vreemd toch, je zou denken dat ie zou sturen als een GS of een KTM Adventure.
Langzaam begin ik het te snappen.... deze bike wilt helemaal niet als een allroad gestuurd worden, waarbij de voornaamste input enkel vanuit het stuur komt en het lichaam meer rechtop blijft terwijl de motorfiets onder je kantelt. Deze bike vraagt om véél meer lichaamstaal, net zoals een sporttoerder. Dus ik begin minder input te geven via het stuur - tegensturen doen we natuurlijk altijd wel - en ik begin meer input te geven via de voeten en de knieën. Ook mijn bovenlichaam laat ik nu meer meekantelen met de motorfiets. En jawel, de Ducati voelt zich een pak meer op zijn gemak, en gaat steeds stabieler doorheen de bochten. Dit is wat ie wil. Nu begint alles te kloppen: niet teveel input via het stuur, des te meer controleren via benen en voeten. Dus hij ziet er uit als een allroad/crossover, maar eigenlijk is het camouflage... deze Duc wilt "sportief" gestuurd worden. Bodylanguage is de key om deze jongen (wie is de gek die motorfietsen vrouwelijk vindt) strak doorheen de bochten te loodsen ... wie had dat gedacht...
De vering en demping moet nog ietsjes getweaked worden maar meer dan één of twee clicks zal dat niet zijn. Die is uitstekend trouwens: onze rotslechte lappendekens die ze ook wel wegen noemen, worden door deze Ohlins perfect vlak getrokken, ongeacht de snelheid. Het zadel is aangenaam gepolsterd en zeer antislip, het is duidelijk dat je hier uren kan op doorbrengen. Dat ook de duo veel ruimte heeft wisten we al van een vorig ritje.
Anderhalf uur later sta ik thuis, blij met het bereikte resultaat, en met hele koude handjes. Want neen, de handvatverwarming is nog niet gemonteerd.
Deze jongen heeft er een lief bij !
Wellllll,
gisterenavond zo rond negenen begon ik me rusteloos te voelen. "Wat doe ik hier voor TV?" begon ik me af te vragen. "Zo glijdt mijn leven toch totaal nutteloos voorbij?", was een volgende zin die door mijn hoofd spookte. Dat ik daarnet de Duke was gaan halen zat er wellicht voor iets tussen. Eindelijk was ie compleet klaar... De conclusie was dus rap gemaakt: het is tijd voor een avondrit! Dat was toch al enkele jaren geleden dat ik zulke kriebels voelde. Al half in het motorpak stopte ik dochterlief in bed, stak de andere helft ook in dat pak, en manoeuvreerde de moto naar buiten. Een korte druk op de startknop was genoeg om de elektronisch aangestuurde startmotor het luchtgekoelde blok te laten aanzwengelen. Meteen begon de motor op geheel Italiaanse wijze te laten weten dat ie draaide : onregelmatige, rommelende geluiden uit de einddempers, rammelende want droge koppeling, en wellicht nog wat ander mechanisch lawaai vanuit het blok zelf. Altijd wonderlijk dat dat niet meteen stil valt, of dat er geen zuigers uit het blok springen of zo.
Volledig in BMW-tenue nam ik plaats op de motorfiets en rolde zachtjes van de koer. Zachtjes inderdaad, want de koppeling laat zich heel licht bedienen en vertoont geen nukkige hapneigingen. Helemaal iets anders dan de koppeling van zo'n 900SS van begin jaren '90. Rustig reed ik doorheen de kleine straten, beducht voor het natte asfalt, de modderplekken door de boeren achter gelaten, de vele gele verfstroken waarmee ze in dit apenland de fietssuggestiestroken aanduiden. De motor denderde rustig onder me, bij het afremmen op het motorblok prachtige klappen veroorzakend. Erg verslavend allemaal.
Het sturen gaat nog wat onwennig. Misschien ligt het wat aan de vreemd afgesleten voorband, misschien ook aan het 17"-voorwiel, het is immers mijn eerste "allroad" met een "klein" voorwiel. Maar het gaat niet zo handig. De bochtenlijn is nogal slingerachtig, de moto valt iets te rap de bocht in en dan moet ik 'm weer oprichten en dat gaat dan weer teveel rechtdoor waardoor ik weer moet corrigeren.... duidelijk niet zoals het hoort. Vreemd toch, je zou denken dat ie zou sturen als een GS of een KTM Adventure.
Langzaam begin ik het te snappen.... deze bike wilt helemaal niet als een allroad gestuurd worden, waarbij de voornaamste input enkel vanuit het stuur komt en het lichaam meer rechtop blijft terwijl de motorfiets onder je kantelt. Deze bike vraagt om véél meer lichaamstaal, net zoals een sporttoerder. Dus ik begin minder input te geven via het stuur - tegensturen doen we natuurlijk altijd wel - en ik begin meer input te geven via de voeten en de knieën. Ook mijn bovenlichaam laat ik nu meer meekantelen met de motorfiets. En jawel, de Ducati voelt zich een pak meer op zijn gemak, en gaat steeds stabieler doorheen de bochten. Dit is wat ie wil. Nu begint alles te kloppen: niet teveel input via het stuur, des te meer controleren via benen en voeten. Dus hij ziet er uit als een allroad/crossover, maar eigenlijk is het camouflage... deze Duc wilt "sportief" gestuurd worden. Bodylanguage is de key om deze jongen (wie is de gek die motorfietsen vrouwelijk vindt) strak doorheen de bochten te loodsen ... wie had dat gedacht...
De vering en demping moet nog ietsjes getweaked worden maar meer dan één of twee clicks zal dat niet zijn. Die is uitstekend trouwens: onze rotslechte lappendekens die ze ook wel wegen noemen, worden door deze Ohlins perfect vlak getrokken, ongeacht de snelheid. Het zadel is aangenaam gepolsterd en zeer antislip, het is duidelijk dat je hier uren kan op doorbrengen. Dat ook de duo veel ruimte heeft wisten we al van een vorig ritje.
Anderhalf uur later sta ik thuis, blij met het bereikte resultaat, en met hele koude handjes. Want neen, de handvatverwarming is nog niet gemonteerd.
Deze jongen heeft er een lief bij !