Transpyrina�ca (and beyond) 2011

[laouen]

verrassend hoe jullie een mooi verslag blijven neerpennen

alle eer aan Jo daarvoor... mij zou het nu echt niet lukken

[duibhce Kaelann]

[color=#FF8000:33uz5fyr]
[b:33uz5fyr]Dag 13[/b:33uz5fyr]

We zijn vroeg wakker en kunnen dus ook lekker vroeg de baan op. Ondanks de regen vannacht is de tent toch nog droog geraakt dus die geraakt vlug ingepakt. We vertrekken uiteindelijk onder een nog behoorlijk sombere hemel, maar het blijft wel droog.

Het eerste stuk van de rit volgen we de kustlijn. Ontbijt nemen we in een bar langs de kant van de weg. Op een terrasje met zicht op zee. Het ontbijt mag er ook deze keer wezen. Croissants, broodje spek met eieren, club broodje met tonijn. En overheerlijke cafe con leche. De koffie hier in Spanje is nog beter dan de beste Italiaanse die ik ooit gedronken heb.


De kustlijn en de kliffen zijn ontzettend mooi en ruw. Zelf ben ik nog nooit in Bretagne geweest, maar volgens Sofie is Biskaje nog ruwer en woester dan wat je in Bretagne kan vinden.




Plots verschijnt er op de Zumo de boodschap dat het toestel geen stroom meer krijgt. Da's vreemd want die zit gewoon in de motorsteun. We stoppen even op een uitkijkpunt en ik controleer vlug of er geen slecht contact is. Het toestel er even uithalen en weer insteken brengt geen soelaas. De steun is wat gevoelig aan corrosie, maar ook daar is niets van te merken op de contactpunten. Uiteindelijk besluit ik van er gewoon later eens wat aandachtiger naar te kijken.

Ter hoogte van San Sebastian draaien we het binnenland in langs smalle kronkelige wegen. Die zijn nog nat en hier en daar ook bedekt in modder en bladeren. Maar het riviertje waar we langs rijden dwingt de weg tot de meest onwaarschijnlijke kronkels.

In Santesteban stoppen we voor een tankbeurt. En ik maak van de gelegenheid gebruik om alvast de zekering van de GPS even te controleren. Die zit onder het dashboardkapje, dus dat moet er wel eerst even af. De zekering lijk tin orde. De aansluiting op de stroom van de motor ook. Die zit samen met de aansluiting van de intercom die wel nog functioneert. Hoogstwaarschijnlijk heeft de steun het begeven. Dat is al de tweede keer. De eerste keer was het toestel nog in garantie en heb ik een nieuwe gekregen. Deze keer zal het wel geld gaan kosten... Het toestel gaat dan maar uit om batterij te sparen zodat we de GPS nog kunnen gebruiken op de wat moeilijkere stukken, zoals om door de grotere steden te geraken. De rest van de reis zal dus op de kaart zijn.

Gelukkig hadden we wel de vooruitziendheid gehad om de routes ook op de Michelinkaarten die we hadden meegesleurd uit te tekenen. Vanaf nu dus geen Kaartjes meer met de GPS-track in dit verslag.

We rijden verder richting Frankrijk door het Parque Natural del Se?or?o de B?rtiz. Er staan regelmatig paarden en schapen op en langs de baan. De grens steken we over langs de Col d' Izpegy.

Het is nog steeds behoorlijk grijs, maar dat geeft de bergen hier wel een heerlijk betoverend sfeertje.


Eens beneden beginnen de magen wat te knorren dus stoppen we in St Jean Pied de Port voor een pizza. De cultuurshock is enorm. Baskenland is bijna volledig toeristenloos. In St Jean wemelt het ervan. Vooral Hollanders uiteraard. Terwijl we zitten te eten begint het te regenen. Maar als we vertrekken is het alweer afgenomen tot een zacht gedruppel.

Verderop komen we weer op een stuk van de bedevaartroute naar Compostella terecht. Verloren lopen zal je op die route niet vlug doen, want ook hier wemelt het van de bordjes die je op pad houden.

De eerste cols die we na de middag over moeten zijn de Iraty en de Bagargui. De baan is nat en zeer stijl. Het zicht is beperkt door de lage bewolking en de baan ligt vol met stront. Dat maakt het rijden zeer vermoeiend, maar de ruwheid en schoonheid van de natuur zijn enorm inspirerend. De rotsen en diepgroene graslandschappen doen een beetje denken aan de Schotse highlands. De hele beklimming is 17km lang en enorm stijl. Deze bergen worden in de Tour de France niet aangedaan en die keuze is meer dan begrijpelijk. Het halve peleton zou hier waarschijnlijk niet levend boven geraken.

Op een bepaald moment komen we op een klein plateautje terecht. Bij het oprijden is er een "passage canadienne" om de dieren binnen te houden. Het is waarlijk een plaatje. De geiten, paarden, ganzen en schapen lopen hier gewoon vrij rond. Verder is het totaal verlaten. Op een heel klein boerderijtje na. We zijn zelfs zo onder de indruk van het uitzicht dat we totaal vergeten om er foto's van te nemen. En wanneer we opnieuw een passage cannadienne passeren is het sprookje voorbij.

Verder richting de Col de Marie-Blanque dan maar. Die is heel korter en minder stijl dan ik verwacht had. Maar biedt wel een massa heerlijke s-bochten na elkaar. Vaak zie je zo 5 tot 6 bochten voor je uitgestrooid.


Voor de helden die zelf omhoog trappen staat er boven op de col nog een mooie aanmoediging.


Ondertussen naderen we de voet van de Col d'Aubisque en besluiten we op zoek te gaan naar een camping. In Laruns volgen we een pijl naar wat een tweesterrencamping zou moeten zijn. Wanneer we toekomen is de poort echter gesloten. We keren om, maar net op dat moment komt er een oud ventje van dik over de 80 buiten. Hij vraagt of we een plaatsje zoeken en opent de poort. De camping is totaal verlaten, op een konijn na. De oude man -voorzien van de traditionele baret- wijst een een plekje aan voor enkele stacaravans. Sofie gaat even het sanitair inspecteren en ondertussen bekijk ik het graspleintje waar de tent moet komen. Wanneer Sofie terugkomt zegt ze dat ze hier niet wil blijven. De toiletten en douchen zijn ontzettend vuil. Zelf was ik ook al min of meer tot dat besluit gekomen, na het ontdekken van gigantische hoeveelheden konijnenkeutels op het grasveldje. Op zoek naar een andere camping dus.

Uiteindelijk komen we hier terecht.


Een propere camping met modern sanitair en een wasmachine en droogkast. Ideaal, quoi! Terwijl wij naar de Petit Casino in het dorp trekken doet de campinguitbaatster onze was. Het wordt steeds beter hier.

Het eten bestaat uit een pastaatje, een lokale Bearn wijn en wat panna cotta als dessert. Het uitzicht waarvan we daarbij kunnen genieten is fantastisch.


Morgen rijden we de Aubisque op!
[/color:33uz5fyr]

[TRooPER]

[color=#FF8000:15jxag8l]

Morgen rijden we de Aubisque op!
[/color:15jxag8l]

Welk uur moet ik aan de voet staan .....

[duibhce Kaelann]

ge gaat rap moeten zijn

[duibhce Kaelann]

[color=#FF8000:3852i8wi]
[b:3852i8wi]Dag 14[/b:3852i8wi]

Vanochtend doen we het rustig aan. Er hangen nog wat verspreide lage wolken in de bergen en we zouden toch wel graag iets meer uitzicht hebben als vorig jaar boven op de Aubisque. De zon schijnt in het dal volop en lijkt goed op weg om de wolken te verdrijven.

Het begin van de beklimming is vlakbij de camping dus dat is een stevige wake-up call. De beklimming gaat vlot dus we zitten al vlug in het cafe boven op de col voor een ontbijtje. Heerlijk vers brood met myrtillenconfituur, fruitsap en een goeie kop koffie. Het uitzicht is wel niet veel beter dan vorig jaar. De wolken hangen nog steeds erg laag.


Maar af en toe vangen we toch een glimps op van de bergkammen rondom.



De ezels van vorig jaar zijn wel vervangen door paarden.


Die zijn zo mogelijk nog brutaler. Zodra er een toerist zijn wagen laat open staan steken ze hun kop naar binnen op zoek naar iets eetbaars.

Terwijl we ontbijten geraken we aan de praat met een Duitse dame die de berg is komen oprijden met een Street Triple. Blijkbaar is ze op vakantie met haar man,maar die was wat ziekjes en heeft besloten de dagrit langs de autostrade te doen en dan op de hotelkamer te gaan rusten. Zij vond het zonde om al die cols te missen en is er dus een dagje alleen op uit getrokken.

Ondertussen is er ook een groepje Vlaamse wielertoeristen toegekomen. Ondanks de stevige beklimming zien die er nog redelijk fris uit.

De afdaling, en dan vooral het stuk voorbij de Soulor, ligt bezaaid met gravillon. Dat is dus met geknepen billen naar beneden rijden. Niettemin blijft het wel een zeer mooie col. De grote hoeveelheden kiezels liggen hier enkel om het asfalt perfect te krijgen tegen dat de Tour hier passeert. Volgende keer toch maar eens na die ronde de bergen intrekken... Al heb je dan natuurlijk weer het probleem dat het hoogseizoen is.

De Aubisque was al een stevige col, maar wat volgt is ook absoluut geen kattenpis. We volgen de departementals tot in Luz-st-sauveur om daar de beklimming naar Luz Ardiden aan te vatten. Die is extreem stijl en boven is het onverwacht verlaten. Er zijn blijkbaar toch niet zoveel wielertoeristen die het hier aandurven. Halverwege de beklimming splits de weg plots. We kiezen voor de rechterafslag. Boven komen we op een kleine parking terecht aan enkele ski-liften. Maar het ziet er niet meteen uit alsof het de befaamde top van Luz Ardiden is. Terug naar beneden dus en de andere afslag maar eens proberen. Dat blijkt de juiste.

Op de top zelf hangen nog wat wolken die het zicht naar boven belemmeren, maar het uitzicht naar de vallei toe is ronduit spectaculair.


En dat de weg naar hier niet alleen een uitdaging is voor fietsers, maar ook voor gemotoriseerde tweewielers staat buiten kijf.


De zon doe stevig haar werk en de restjes wolken beginnen te verdwijnen als sneeuw voor de, nou ja, zon zeker he... Het warmt zelfs zo fel op dat het vocht in de gravel van de parking voor onze neus verdampt.


En wat er dan verschijnt als de rook om ons hoofd is verdwenen is adembenemend.



We kunnen hier uiteraard niet de hele dag blijven gapen, dus kruipen we weer op de motor. Volgende stop: de Tourmalet.
[/color:3852i8wi]

[duibhce Kaelann]

[color=#FF8000:3h2jpzpv]
De Tourmalet is niet zo steil als Luz Ardiden, maar wel een stuk langer. En de aanloop naar de beklimming is ook wat mooier. Minder bebouwing en minder drukte. Het asfalt hier is duidelijk al wel geprepareerd voor de tour. Onderweg komen we net als bij de Rode Rotsen in Spanje enkele oude bekenden tegen. Bij het ronden van een bocht stuiten we plots op een kudde schapen die volledig blauw zijn geverfd. Een tegemoetkomende motorrijder had ons al teken gedaan van te vertragen. Wij rijden sowieso al met behoorlijk wat marge op deze bergwegen, maar niet iedereen heeft evenveel zelfbeheersing. Er ligt al een schaap dood op de weg. Enkele andere schapen hebben zich er rond geposteerd, alsof ze hun gevallen compagnon alsnog willen beschermen.




Boven op de top is het druk. Het restaurant op de top serveert behoorlijk eten, dus we besluiten van hier te lunchen. Een toiletbezoekje zit er even niet in. Blijkbaar is de afvoer verstopt. De buizen worden momenteel doorgespoeld, maar dat kan nog wel even duren. Dan maar op het terras van de omgeving genieten.




Terwijl wij nog even nagenieten van ons eten beginnen plots die Vlaamse wielertoeristen vanop de Aubisque druppelsgewijs de bocht om te komen. Nu zitten we hier al een tijdje en hebben we ook een hele tijd boven op Luz Ardiden doorgebracht, maar van de Aubisque tot hier is toch wel een behoorlijke afstand. En de Tourmalet mag den wel iets minder steil zijn als Ardiden, het blijft een behoorlijke klim. Respect dus voor de prestatie van deze fietsers.

De afdaling van de Tourmalet brengt ons nog langs de Pic du midi en door het beroemde skidorpje La Mongie. Daarna gaat het linea recta -nou ja, op enkele bochtjes na dan- naar de Col d'Aspin. Vorig jaar was dit al een van de hoogtepunten van ons verblijf in de Pyrenee?n en ook deze keer is het weer genieten. Tot plots het waarschuwingslampje van de ECU oplicht op het dashboard van de Tenere. Dat kan eigenlijk vanalles betekenen. Maar ??n van de zwakken punten van de XTZ is de regultaor/gelijkrichter. Door de ondoordachte plaatsing ervan en de niet volledig waterdichte stekkers durven die contactpunten al eens corroderen en als je daarmee verder blijft rijden kan dat wel eens leiden tot het einde van de stroomgeneratie op de motor. Het waarschuwingslampje van de ECU gaat dan ook branden. Het probleem is natuurlijk dat er ook nog duizend-en-een andere oorzaken kunnen zijn. Maar ik wil het risico niet lopen. Als het toch de regulator is en ik schakel het contact uit is het gedaan met rijden. Niet genoeg stroom meer om nog vonken te maken. Ik besluit dus om zonder stoppen verder naar de camping te rijden zodat ik daar een diagnose kan stellen en kan zien wat er moet gebeuren.

De rest van de rit maken we dus geen foto's meer. Een beetje jammer wel, want de Aspin en ook de Peyresourde zijn echt ook ontzettend mooie cols. Tant pis. We halen zonder verdere incidenten de camping in Bagnere-de-Luchon. Na het opzetten van de tent begin ik aan mijn diagnose, terwijl Sofie nog even naar de winkel trekt met de motor zodat we ook nog wat kunnen eten vanavond.


[/color:3h2jpzpv]

[duibhce Kaelann]

[color=#FF8000:ficln3oe]
Blijkbaar kan een motorreisverhaal niet zonder ook een stukje sleutelen. En aangezien ik al het werk moet doen gaan jullie er ook niet onderuit komen.

Op de camping heb ik de Tenere uitgezet. Zo kan ik ook de foutcode van de ECU uitlezen. Dat werkt met een soort morse code. 2 keer lang, 3 keer kort. Dat is foutcode 23. Da's leuk natuurlijk, maar daar weet ik uiteraard nog niks mee. Gelukkig heb ik de werkplaatshandboeken van al onze motoren op mijn GSM staan.

Wat opzoekwerk later weet ik waar de zoektocht moet beginnen:
[code:ficln3oe]
Error code 23: Air intake temperature sensor
[/code:ficln3oe]
Dus niet de gevreesde regulator/gelijkrichter. Da's toch al iets.

Beginnen doe je best bij het begin, dus ik haal alvast het sleutelsetje uit de uitsparing in de tank. Aangezien het originele setje op geen hol trekt heb ik voor de vakantie zelf een setje samengesteld waarmee in theorie zowat de hele motor uit elkaar te vijzen is.


En om aan de sensor te geraken is dat ook nodig.


De temperatuursensor zit in de luchtfilterkast en de stekker ervan zit onder de tank weggestoken.


Wegens een gebrek aan Japanse mini-handjes moeten dus de plastic kuipdeeltjes en tankbescherming worden verwijderd. En ook de tank zelf moet eraf.


Da's al niet mis voor een "road-side repair", toch?

De schuldige wordt zo al vlug gevonden.


De oorzaak van dit losse draadje is eigenlijk een beetje mijn eigen schuld. De XTZ is voorzien van een DNA luchtfilter en een DNA stage2 luchtfiltercover. Die heb ik ge?nstalleerd omdat Yamaha het XT blokje nogal geknepen heeft op de luchtvoorziening. Dus deze eenvoudige ingreep maakt het slechts 48pk tellende blokje iets gretiger. Maar door de euro-normen is ook de benzinetoevoer niet bepaald overdreven. Meer lucht zou dus onvermijdelijk tot een te arm mengsel leiden. Om dat te compenseren heb ik een eenvoudig toestelletje gemonteerd. Onder XT-rijders beter bekend als de KEV-mod. Die wordt tussen de luchttempertuursensor en de ECU aangebracht om het signaal te kunnen manipuleren. Daardoor denkt de ECU dat het kouder is dan het eigenlijk is en gaat die het mengsel rijker maken. De draadjes heb ik echter rechtstreeks in een suikertje gestoken, zonder er pluggetjes op te krimpen. Dat in combinatie met een waarschijnlijk niet hard genoeg aangedraaid vijsje en het onophoudelijke getril van de eencilinder en dit was eigenlijk onvermijdelijk. Maar dus gelukkig ook gemakkelijk weer opgelost. Nadat je de halve motor uiteengevezen hebt tenminste.



Zoals het handboek zegt: installation is reverse of removal.

(let vooral op het pinkje )

Alles weer in orde! Geen waarschuwingslichtje meer.


[/color:ficln3oe]

[F M]

Blijkbaar kan een motorreisverhaal niet zonder ook een stukje sleutelen.

Euhhh....

Bij mij luidt dat: "Een reis met de motor kan niet zonder een bijstandsverzekering.

[laouen]

Bij mij luidt dat: "Een reis met de motor kan niet zonder een bijstandsverzekering.

mja, bijstandsverzekeringen... de vorige keer dat we die moesten aanspreken (voor een platte achterband op de Ten nota bene), waren we de motor 3 dagen kwijt.

Dat lichtje was gaan branden op zaterdag namiddag. Tegen de tijd dat we op de camping waren en dan de bijstandsverzekering konden bellen, was het al bijna 6u. Dat zou willen zeggen: alle garages toe, motor naar een depot takelen, maandag naar een garage en dan nog wachten op de herstelling (als dat nog mogelijk was)... Dus op z'n minst weer 3 dagen geen motor. Dus voor we die telefoon pakten maar even kijken wat het is en proberen zelf te herstellen h?! Zo domweg de reisbijstand bellen leek ons nogal idioot en achteraf gezien, zou het dat ook geweest zijn voor een losgetrild contactje. Dit bleek dus een supersimpel probleempje, alleen moest er wat gesleuteld worden. Niks reisbijstand, een uurke sleutelen en we konden weer verder!

[duibhce Kaelann]

Een reisbijstand is uiteraard iets ontzettend handig. En wanneer het nodig is zal ik er zeker en vast gebruik van maken. Maar zoals laouen al aangeeft betekent beroep doen op de reisbijstand vaak een behoorlijke vertraging en dus ook een stevige deuk in de plannen.

Vooral als je met de motor op weg bent, want je kan niet rekenen op een vervangvoertuig. Tenzij je je tevreden stelt met een auto. Maar wanneer ik aan het rondtrekken ben met de motor zegt me dat niet zo erg veel.

Vandaar dat ik bij problemen dus liever zelf even probeer om het probleem op te lossen. Ik besef dat er heel wat motorrijders zijn wie de technische kant van hun voertuig niet zo erg interesseert, of die om andere redenen weigerachtig staan om zelf te beginnen sleutelen. Maar als je bereid bent om een beetje moeite te doen om het te leren kan je er erg ver mee komen. Het is soms verbazingwekkend hoe gemakkelijk het kan zijn om een probleem te diagnosticeren en op te lossen. Zelf met een uiterst beperkt setje sleutelgerief, zoals je hierboven kon zien.

Af en toe je eigen motor eens een onderhoudje geven kan niet alleen ontzettend ontspannend zijn en een gevoel van voldoening brengen als het gedaan is, je leert er je eigen motor ook zeer goed mee kennen. Je bespaart op onderhoudskosten en vaak zie en merk je dingen die een dealer gemakkelijk over het hoofd ziet in die 1 of 2 uurtjes per jaar dat hij naar jouw motor kijkt.

Maar goed, sommige mensen willen vooral rijden en vinden het sleutelwerk eerder tijdverlies, of zijn bang dat ze iets verkeerd gaan doen. Dat is natuurlijk een even valide mening en het zal hun rijplezier er daarom ook niet minder op maken.

[duibhce Kaelann]

[color=#FF8000:176uhuyi]
[b:176uhuyi]Dag 15[/b:176uhuyi]

De motor is dus weer in orde. En na een heerlijke nachtrust en een lekkere chili gisterenavond kunnen we weer verder met onze trip.

We duiken vanochtend nog heel even terug Spanje in. Niet alleen omdat de Col de Portillon een fijn stukje rijplezier biedt, maar ook om nog eens goedkoop de tank te kunnen volgieten (30cent verschil!) en voor een laatste keer te genieten van een Spaans ontbijtje met die overheerlijke koffie waar we ondertussen aan verslaafd zijn geraakt. Andere koffie smaakt opeens behoorlijk plat en zurig.

De Portillon is niet zo erg lang of hoog. Maar door de ori?ntatie is het temperatuurverschil tussen de Franse en de Spaanse kant wel vrij groot. Terwijl in Frankrijk zowat de hele vallei nog in de schaduw ligt heeft de Spaanse kant al een paar uurtjes zon kunnen genieten. Voor het rijplezier maakt het niet uit. Beide kanten zijn even bochtig.


Dat blauwe bordje kom je in Spanje redelijk vaak tegen op bergwegen. Die borden tonen een adviessnelheid. Je kan ze dus wettelijk gewoon negeren en de offici?le maximumsnelheid van 90km/u proberen te gaan rijden. Meestal is dat niet zo'n goed idee. De adviessnelheid is hier en daar misschien een beetje conservatief, maar erg veel harder zal toch niet goed komen.

Ontbijten doen we op een terrasje langs de rivier in Bossost. Iets verderop, vlakbij de Franse grens kunnen we ook tanken. Het tankstation is enorm groot en er staan hele rijen Fransen aan te schuiven. Het prijsverschil maakt het duidelijk de moeite om even de grens over te steken voor een tankbeurtje.

Terug in Frankrijk kiezen we dit jaar voor de beklimming van de Ment?. Die hebben we vorig jaar niet gedaan en uit verschillende commentaren die ik sindsdien gehoord heb was dat een vergissing. Dat zullen we dit jaar dus proberen goed te maken.

En het is inderdaad behoorlijk de moeite. Een opeenvolging van tientallen enorm steile en evenzo scherpe haarspeldbochten omhoog, en daarna meer van hetzelfde weer naar beneden. Door het grote stijgingspercentage is het wel een vrij korte beklimming. Niettemin de moeite.

Na wat vloeiendere en vlottere baantjes door de vallei komen we aan de voet van de Portet d'Aspet. Hier staat een herdenkingsbeeld voor Fabio Cassartelli, de wielrenner die hier in 1995 is omgekomen na een val in de afdaling. Het onderstreept toch nog maar eens dat er wel wat risico's verbonden zijn aan het rijden in de bergen. En niet alleen voor gemotoriseerde tweewielers. Het gevaar schuilt soms in een klein hoekje. Voldoende marge inbouwen is dus de boodschap.



Wij rijden de col in de tegengestelde richting over als Fabio en dat blijkt toch de mooiere kant. Vorig jaar hebben we deze beklimming in de andere richting gedaan, maar het is altijd leuker als je het mooiste stuk van een col in de beklimming kan meepakken. Je hebt dan iets meer kans om ervan te genieten. Het hele stuk ligt wel nog bezaaid met de ondertussen beruchte gravillon voor de Tour.

In St Girons gaan we nog even winkelen voor de lunch die we in de buurt van Sainte-Croix-Volvestre op een aire langs de weg verorberen. Een lekker fris slaatje met wat stokbrood.


Ondertussen zijn we dus naar het noorden afgedraaid en liggen de echte bergen al een eindje achter ons. Maar de route blijft verrassend interessant en biedt meer dan voldoende bochtenplezier. Het landschap verandert wel heel snel. Vanuit de heuvels hier houden we wel erg lang een uitzicht op de bergen. Telkens wanneer ik achterom kijk blijkt dat ze nog steeds erg prominent zichtbaar zijn.



Maar wanneer je dan de andere kant uitkijkt is het landschap totaal anders. Als je dit ziet zou je nooit denken dat er ergens bergen in de buurt zijn, laat staan toppen van meer dan 3000m hoogte.


De wegen die we volgen laten wel toe om lekker vlot vooruit te komen. We zitten al in Lavour wanneer we nog eens halt houden voor een drankstop. Blijkbaar zal de Tour hier finishen op Sofie haar verjaardag. Dat is na Luz Ardiden al de tweede finishplaats waar we zelf ook halt houden.

De route brengt ons verder tot in Cordes-sur-Ciel. Het is hier ontzettend mooi en het stadje lijkt wel de moeite om eens te bezoeken, dus gaan we op zoek naar een camping. De eerste poging valt nogal tegen. Een volledig open terrein langs een zeer drukke weg is niet bepaald een droomlocatie. En met de hitte van vandaag hebben we toch echt wel een plaatsje met de nodige schaduw nodig.

We keren dus terug omdat er aan de andere kant van Cordes nog enkele bordjes naar campings stonden. Sofie mist blijkbaar het eerste bordje en volgt het volgende. Maar dat wijst naar een camping waarvan ik me herinner dat we die al een heel eind voor Cordes zijn gepasseerd. Ik doe teken en we rijden terug om het eerste bordje te volgen. Na 500 meter komen we aan een zeer mooie afgelegen camping.


We kiezen voor een schaduwrijk plaatsje tussen de bomen. De grond is wel keihard, dus we doen het met een minimum aan haringen. Blijkbaar heeft het hier sinds oktober vorig jaar niet meer noemenswaardig geregend waardoor de grond echt steenhard is geworden.


Meteen daarna duiken we de douche in om af te koelen en het zweet van onze lichamen af te spoelen. Het is vandaag veruit de warmste dag van onze reis totnogtoe. Weten wij veel wat er ons nog te wachten staat...

De camping is voorzien van een ruim zwembad.


En een grote visvijver.

[/color:176uhuyi]

[laouen]

heerlijk campingske met een redelijk excentrieke, prettig gestoorde bazin...

de camping was niet van de goedkoopste die we deze vakantie al gehad hebben, maar de ligging en infrastructuur maken veel goed! Als je van rust en stilte houdt en 'ns een paar dagen gewoon niks anders wil doen dan met een boekje in de schaduw van een boom te liggen, dan is dit wel de perfecte plek! En het belangrijkste van al: ondanks de warme dagen, zijn de nachten er heerlijk fris!

[F M]

Ik blijf genieten van het verslag.

Toch nog even terugkomen op dat sleutelen. Ik bewonder iedereen die het kan. Ik niet. Niet dat het me niet interesseert, maar sleutelaars beseffen soms niet dat er mensen zijn die dus echt zo goed als niks met hun handen kunnen. . Ik slaag er dus dikwijls al niet in om vijzen los te draaien zonder ze te beschadigen...

Je moest eens weten hoe fier ik ben als ik erin slaag mijn pinlock vizier na een half uur sukkelen terug te plaatsen. Of mijn scala rider op mijn helm monteren...

Maar kom aan, ga maar verder met het verslag !

[laouen]

Ik slaag er dus dikwijls al niet in om vijzen los te draaien zonder ze te beschadigen...

mja, ik heb ook 2 linkerhanden als't op sleutelen aan komt en ik ken er niet veel van, maar door te kijken en anderen bezig te zien en te horen, pik je al gauw veel op. Het allerbelangrijkste dat ik tot nu toe geleerd heb: lefty loosy, righty tighty! En sindsdien lukt het me toch al om vijzen los en vast te krijgen

Maar idd, soms is het beter om er af te blijven als je er niks van kent. Gelukkig konden wij wel verder zonder de reisbijstand te bellen maar voor't zelfde geld was het idd de regulator en waren we toch aangewezen op de VAB-service...

[duibhce Kaelann]

[color=#FF8000:3m6t56xl]
Om een of andere reden lijken zowat alle dorpjes waar we vandaag door en langs gereden zijn te eindigen op -ac. Wat opzoekwerk leert dat er in deze regio van Frankrijk inderdaad een enorme concentratie aan plaatsnamen is met dat suffix. Het zou teruggaan op de Romeinse overheersing. De machtige romeinse families die hier kwamen wonen noemden de plaats waar ze zich vestigden naar zichzelf. Door er [i:3m6t56xl]-iacus[/i:3m6t56xl] aan toe te voegen ontstond een plaatsnaam.

Zo leren we toch weer wat bij.
[/color:3m6t56xl]

[duibhce Kaelann]

[color=#FF8000:37eny3nv]
Na een stevige douche willen we ook wel wat meer leren over Cordes zelf. Vanop de camping is het niet zo erg ver wandelen, dus besluiten we van eens naar het oude centrum boven op de heuvel. Daar kunnen we dan ineens een restaurantje zoeken.

Cordes-sur-Ciel ligt om een zeer steile heuvel met een vrij beperkte omtrek in het midden van een vallei. Als je beneden staat lijkt de stad inderdaad in de hemel te staan. De heuvel zelf is enorm steil, wat de wandeling naar boven een behoorlijk vermoeiende ervaring maakt. Je kan ook met de auto tot (bijna) boven, maar de Fransen zouden de Fransen niet zijn als ze daar niet een stevig centje zouden willen uit slaan. Hoe hoger je parkeert, hoe meer je betaalt.



Cordes is een 13e-eeuwse stad die nooit is veroverd geweest. Het zal ongetwijfeld wel meegespeeld hebben dat een ridder in een zwaar harnas met een dito zwaard waarschijnlijk al doodvermoeid zou zijn voor hij boven geraakte. Maar ik vraag me af of er zelfs iemand het ooit heeft willen proberen. Want zeg nu zelf, wie zou er nu op zo'n vermoeiende plaats willen wonen?

Alle gebouwen hier hebben een traditionele bouwstijl en zien er ook uit alsof ze er al een tijdje staan.



Eens we boven geraken is het uitzicht de hele inspanning wel meer dan waard.



Onze zoektocht naar een restaurant brengt ons op een marktpleintje helemaal boven op het hoogste tipje van de heuvel.


Maar van hieruit heb je niet echt een uitzicht op de mooie omgeving. Dus kiezen we voor een van de restaurantjes die aan de zijkant van het pleintje liggen. We krijgen een plaatsje op het terras, met uitzicht op de vallei. Tegen de tijd dat we aan ons dessert zijn toegekomen kunnen we samen met de honderden zwaluwen genieten van een prachtige zonsondergang.

[/color:37eny3nv]

[duibhce Kaelann]

[color=#FF8000:175w7r2q]
[b:175w7r2q]Dag 16[/b:175w7r2q]

Ondanks het vele lawaai van de krekels en de kikkers op de camping toch lekker geslapen vannacht. Overdag mag het dan stevig heet worden, 's nachts koelt het gelukkig wel lekker af. Vlakbij de camping ligt een Spar en een tankstation. We maken dus maar van ineens van beiden gebruik om zowel de motoren van voeding te voorzien als een stokbrood voor onze eigen lunch mee te ritsen.

In de benedenstad van Cordes stoppen we ook nog even voor ontbijt. Het zicht op de oude stad is echt wel impressionant van hieruit.


We zijn al een heel tijdje aan het rijden wanneer we langs de overkant van de weg een paar schapen in de gracht zien zitten. Die zijn blijkbaar ontsnapt uit de weide naast de weg. Een paar honderd meter verderop realiseert Sofie zich plots dat we een afslag gemist hebben. We keren en rijden weer richting de schapen. We houden wat in, maar de schapen lijken rustig in de gracht te blijven zitten. Tot... Sofie net ter hoogte van de schapen komt, en een van de schapen plots beslist om zich voor het voorwiel van de FZ te smijten. Sofie gaat hard in de rem, maar ik heb niet genoeg ruimte gelaten en sta n?t niet stil wanneer mijn voorwiel het achterwiel van de FZ raakt. We vallen alletwee om.

Gelukkig geen schade, maar het was natuurlijk wel een stomme fout die gemakkelijk had vermeden kunnen worden. Toch maar terug iets meer afstand gaan houden.

In Flagnac (ja, weer zo'n -ac) doen we nog wat inkopen bij een Intermarch?. Met deze hitte slinkt onze watervoorraad als een pot Ben & Jerry's in de handen van een bakvis met liefdesverdriet.

Tot hier voerde de route ons voornamelijk langs vlotte slingerwegen. Voorbij Flagnac duiken we even de vallei van de Lot in om daarna langs de Truyere verder te rijden. De baantjes worden een heel stuk smaller waardoor we ook wat trager vooruit komen. Het is wel leuk dat we de hele tijd langs de oevers van de rivier kunnen rijden.

Lunchen doen we in Entraygues, in de schaduw van wat bomen langs de rivier. De welkome bries die over het water waait brengt wat broodnodige verkoeling.

[/color:175w7r2q]

[F M]

E[u:26rq4gqv]n[/u:26rq4gqv]traygues.
Sorry, ik zal het niet meer doen.

[duibhce Kaelann]

[Blackbert]