, foto's zien van Roeligan in zijn onderbroek 
en te weten komen hoe een memorabel setje noppenbanden, met ambitie om ooit slicks te worden, vrij roemloos aan zijn einde kwam 
. Het meeste is echt gebeurd maar helaas kon ik het weer niet laten om af en toe mijn fantasie de vrije loop te laten.Vermits het weer den tijd van het jaar was nam ik den telefoon en belde naar Roeligan: ?Goesting om mee te gaan?? ?Sgoe!? kreeg ik als antwoord.
?s Anderendaags wij dus weg, 1100 km autostrade. Niet echt leuk maar de beloning was dan wel dat we een dagje langer in de bergen konden spelen. Voor de Rudy was het de eerste keer dat hij met bagage op vakantie mocht. Ik had het gewicht beperkt maar owv een misverstand over de afstelling van de vering, werd mijn voorwiel op de snel weg veel te licht waardoor ik wel serieus last had van trillingen. ?Ohh, ca vibre!? zei de Franse madam vol bewondering.
Tijd dus om een beetje aan mijn achtervering te draaien en de voorspanning wat bij te regelen. Sindsdien was het op het vlak van baanvastheid veel beter maar helaas, de trillingen in het voorwiel bleven? Ik was er niet echt gerust in maar ja, er zat niet veel anders op dan verder te rijden.De eerste avond, nog net voor zonsondergang komen we toe in Hondarribia, een Baskisch plaatsje bij de Frans-Spaanse grens waar ze een heel mooie camping hebben met een vuurtoren en zicht op zee, anders zou het nogal stom zijn moesten ze daar een vuurtoren zetten.
Natuurlijk is de eerste woordewisseling met Roeleke van start gegaan. Hij: ?Aan de Middellandse zee weet ik een v??l mooiere vuurtoren.? Ik: ?Dat bestaat niet!? Hij weer: ?Jawel, als je me niet gelooft, gaan we er naar kijken?. Ik : ?Sgoe!? Het plan om een Transpyrenaica te doen was geboren. Roeleke haalt zijn flaptop boven (Ja, onwaarschijnlijk wat die allemaal meesleurt op vakantie, ik had zelfs geen piketten bij om mijn tent recht te zetten.
) en tovert een aantal tracks tevoorschijn die ons na een 1500 km rijden, tot aan de Middellandse zee kunnen brengen.De eerste dag rijden we door Baskenland. De trillingen in mijn voorvork hielden aan. In de loop van de dag merk ik dat er twee vijzen ontbreken in de beugel die het rechter vorkbeen moeten vasthouden in de bovenste kroonplaat.
Moeten hier eigenlijk geen twee bouten zitten?
Mysterie opgelost maar waar vind je in de middle of nowhere i.c. Spaans Baskenland op een zondag, twee bouten M6 die lang genoeg zijn om die voorpoot vast te zetten? Nergens dus, wij verder, tempo een beetje aangepast zodat het een beetje rapper maandag zou zijn en wij naar een garage kunnen. De tracks vielen die eerste dag ook een beetje tegen op het vlak van onverhard rijden, een beetje te veel natuurgebieden die we moesten omzeilen, een beetje te veel grote banen ook maar wel heel mooie grote banen en mooie bochten en landschappen en van die dingen. Wel weer een keer stront aan knikker. Roeligan stuurt me een doodlopend pad in waar ik de Rudy vakkundig neer leg, juist op de moment dat ik voor de allereerste keer in mijn leven, een filmpje maak van op de moto. Ik heb Roeligan dan eens stevig op zijn bakkes geklopt en we zijn dan gemoedelijk verder gereden. We overnachtten in Ochagavia, Navarra.
Wij weer ambras, hij gaat het toch nooit leren. Beetje later stopt het met regenen en we rijden op ons gemak verder door de bergen. Rond de middag zijn we terug een stuk boven de 2000 m wanneer we in aanraking komen met onheilspellende wolken. Ja, onheilspellende wolken laten een dergelijke aanraking niet onbetuigd, ze gunden ons nog net de tijd om een regenpak aan te trekken maar daarna kregen we de volle laag: hagel en regen en donder en bliksem. Van die dag heb ik dus ook maar 1 foto, een grijze.
