Goed, we doen verder. We zijn nog steeds de zaterdag 17/10.
De Oued hadden we dus overleefd, en na een lichte transformatie gedurende de welgekomen pauze vlogen beider KTM's gebroederlijk over de zalig vlakke pistes van het land ten oosten van deze Oued. De Terra kwam enigszins mankend achter, de berijder met elke kilometer zochter en zochter makend, de vering bleek hoe langer hoe meer steken te laten vallen....
Het doel van het komende uur zeg maar, was Taouz, een prutsdorpje te noord-oosten van onze Oued. Zelfs op de zattelietfoto ziet het er uit gelijk of het ooit gebombardeerd was. De vierkante structuren komen behoorlijk alien over temidden van deze woestenij (zoom maar eens uit !
https://goo.gl/maps/1gFLed189762 ). Taouz' enige reden tot vermelding is dat hier "le goudron" begint, of eindigt, langs waar je naar Merzougha kan rijden.
Maar daar moet ge dan wel eerst geraken natuurlijk. Dat k?n eenvoudig lijken omdat ge van internet van die purperen gps-lijntjes kunt downloaden (tracks heten ze dat ook wel eens) maar die lijntjes hebben natuurlijk geen flauw idee of dat de b?ste piste van 't moment is. 't is niet voor niets dat we ons via een andere piste hebben laten leiden naar die Oued. En zo komt het dat we zo al rijdend en springend (jawel, beide wieltjes in de lucht aan 80 km/u!) plots in een totaal ander soort terrein terecht komen. Veel hoekige bochten tussen struiken door en overal wreed wit zand, echt niet tof om in te rijden, en doordat onze snelheid weer naar beneden dondert, beginnen we weer te zwalpen en te sukkelen.
Tijd voor wat rook en water afin.
En daar komt dan vaneigens een jonge kerel op zijn brommerke aangetuft, spiegelzonnebril op, tulband op, geen frans. Hij komt ons zeggen dat we verkeerd aan 't gaan zijn, de goeie piste loopt een 200m meer aan onze rechterzijde, oostelijker dus. Als we blijven rijden gelijk we bezig zijn gaan we in h??l zanderig terrein terecht komen. Kortom, hij zegt dat we het purperen lijntje niet mogen geloven. De vibes van deze jonge kerel zijn gelukkig goed, hij wil ons echt helpen, geen geld uit onze zakken kloppen, geen "donne moi stylo" of bonbon of ballon deze keer. We gaan te voet even poolshoogte nemen en wat hij zegt klopt wel degelijk. We vinden de piste en ze blijkt inderdaad heerlijk berijdbaar te zijn !
Alweer een uurtje later - of is het een half uur? - komen we weer op een kruispunt aan en ik zie BB en Koppel! linksaf achter de horizon verdwijnen. Ik reed toen even de laatste, en ik had effectief gezegd dat het naar links was, maar na die eerste links kwam er wel een rechtse...
Dus deed ik wat ik kon doen: moteurke uit en wachten tot ze zouden terugkeren. Dat deden ze ook, maar er hing - alweer - een metaalgroene horzel rond hun oren. De chauffeur ervan beweerde dat de piste die we gingen volgen heel erg veel zand bevatte, dat we ons zouden vastrijden, dat het daar een wirwar van pistes was en dat we beter inderdaad naar links zouden gaan om daar dan een paar km verder een andere piste te nemen langswaar ze ons konden gidsen richting Taouz, zonder ons vast te rijden in 't zand. Dus wij met die gasten mee naar die andere piste. Die hadden we rap gevonden, maar eerlijk gezegd zag ze er niet al te goed uit. Bovendien was het vooruitzicht om ons alweer te laten gidsen absoluut niet leuk. Maar vastzitten in het zand is ook niet leuk... wat nu? BB en K hadden er geen goed oog in, ze hadden geen vertrouwen in die gasten, ze vonden die piste er ook niet echt OK uit zien, ze hadden ook geen zin om alweer op sleeptouw genomen te worden... maar vooral de "bad vibes" van die twee kereltjes waren ergerlijk. Dus werd - twee tegen ??n - besloten om toch maar ons oorspronkelijke purperen lijntje te volgen. We zouden we zien wat er ging gebeuren. En hop we keerden ons kar en reden verder. Een paar kilometer verder kwam er al iemand anders ons tegemoet gereden en hij wapperde van ver dat we moesten stoppen, maar daar hadden we alledrie geen zin in nu. Foert, en we reden hem straal voorbij en vervolgden ons traject. En geloof het of niet, maar de gps had het perfect bij het rechte eind. OK, we kwamen op een vlakte met vrij veel pistes, maar je zag van ver welke zanderig waren en welke niet, dus je had tijd en ruimte om een ander spoor te kiezen, dus na een kwartier of zo hadden we dat zogenaamd moeilijk stuk achter de rug. BB zei me achteraf dat die metaalgroene ridders al aan het smssen waren toen wij ze achterlieten, waarschijnlijk naar die tegenligger die hun maatje was. Het is echt wel kut eigenlijk. Waarom zitten er daar zoveel die ons proberen bedriegen? Keert de situatie eens om : als ge hier in uw eigen land gevraagd wordt om de weg te wijzen, gaat ge ze dan efkes "alom" sturen en gidsen om ne cent meer te verdienen? Baneentoch? Ge gaat ze gewoon zeggen van hier links en daar rechts. Ge gaat die mensen helpen om te geraken waar ze moeten zijn. Maar daar in Marokko lopen er toch redelijk veel gasten rond die u met verbijsterend veel geloofwaardigheid gewoon compleet de verkeerde kant zouden opsturen, om u dan uit het zand te graven en te gidsen naar de goeie piste. Spijtig toch. Maar gelukkig zijn ze niet allemaal zo.
Afin, 't is dus daar vlak na die zogenaamd moeilijke piste dat we een KTM-tegenligger kruisten. Natuurlijk moeten we stoppen. Mac is de naam, solo onderweg met een 690 enduro, Giantloop-bepakking achterop, en druk bezig met zo zuinig mogelijk te reizen. Dus geen hotellekes, altijd tentje of als het warm genoeg is zelfs zonder tentje. Zijn doel was Zagora peis ik, en hij had niet echt tracks gelijk ons, maar gewoon een hoop gps-punten. Tja, dat maakt het nog wat echter natuurlijk. Respect! Na deze ontmoeting was het nog een kwartier rijden tot Taouz, en vanaf daar was het linea recta naar Merzougha.
Merzouga !
Parel van de woestijn, afin, toch van deze kant van Marokko.
Speeltuin van Rally's. Vroeger meer dan nu natuurlijk, toen de Dakar hier nog passeerde.
Een bekende "Spa" voor reumatische Marokkanen die in de heetste maanden een "zandbad" nemen om hun gewrichtjes weer pijnvrij te krijgen.
En eigenlijk moet ik zeggen "Erg Chebbi, parel van Marokko!" want Merzouga is gewoon het meest bekende dorpke dat er tegen ligt.
Soit, voor ons en voor de moto's efkes een luxemoment. Hier blijven we twee nachten, om aan te sterken, waskes te doen, moto's te bekijken en de plannen voor de komende dagen te bekijken.
Die Erg Chebbi is een grote zandbak temidden van het grote niets.
https://goo.gl/maps/Mspy7JkCri62
Het Hotel Yasmina dat K wou aandoen lag noordelijk van het Grote Zand, dus dat werd toch nog even een half uurtje piste rijden.
Maar dan, eindelijk :
Op de voorgrond zie je de weg naar het hotel, het bermpje is nogal stenig en dient om 't zand wat tegen te houden. Rechts zie je de duinen en je ziet ook een heel klein Bertje.
Het hotel zelf is zeker geen kleintje, en ze zijn duidelijk gewend van hier veel westerse toeristen te ontvangen. Luxe genoeg dus.
De internetstoelen, met uitzicht op de duinen:
De achterdeur van het hotel geeft recht uit op de duinen.
Durft ge daar tien meter het zand op te wandelen, dan hebt ge plots vijf kinderen aan uw been die u souvenirkes proberen te verkopen: fosieltjes, zelfgemaakte stoffen dromedariskes, etc Het is echt fascinerend. Ge ziet niks, ge begint te stappen en plots komen die gasten aangestoven. Moest ik een kieken zijn, ik zou gaan denken dat ze op trillingen reageren die door het zand worden doorgegeven, gelijk de reusachtige zandwormen in de film Dune reageren.
Hier zitten we op de internetstoelen terwijl de kindverkopertjes wat verder in 't zand zitten.
En plots zien we dan iets compleet maf : over de duinen komt een brommerke aangereden!
Een brommerke alstublieft... daar kunnen wij met ons duur materiaal nog iets van leren !
Iemand een gedacht met welk prehistorisch schepsel hij onderweg is ?
Eigenlijk feitelijk was de rustdag er teveel aan... azo niks doen begon toch wel door te wegen....
We hebben de dag wel tamelijk nuttig gevuld hoor. Wat onderbroeken en zo wassen. En de KTMs ne keer grondig bekijken, want die hadden wat koelwater overgegeven. Dus hop wat plastiekwerk eraf, ne keer de radiatordop eraf en wat flessenwater erbij. Tegelijk zag ik dat er een vijs van mijn subframe een 2 millimeter was los gekomen, dus ik was wel blij dat ik die nu gewoon weer lekker vast kon schroeven. Had ik dat niet gezien dan was ik ze vast en zeker ergens verloren!
Veel te veel lucht in die banden.
) 5 maanden op da ding moet wonen, dan precies toch liever met een iets comfortabelere vering
