Alternatieve topictitel :
De spannende avonturen van Greta de Berggeit en Bella de Bergkoe
Concreet: Met Hornet911 vijf dagen lang in de Vogezen endurorijden. Hij met een flashy en net niet gerodeerde WR250. Ik met een net wél gedateerde R80GS.
Thuis hadden we op internet al gezien dat het ginder geen al te best weer was, maar niets kon ons voorbereiden hetgeen we écht op ons dak zouden krijgen.
We zijn woensdagmiddag en na al slippende tot bij de motorherberg Les Tronces geraakt te zijn is dit wat we te zien krijgen.
Hmmmmmmm, misschien toch maar beter de rest van de dag binnen blijven en wachten op donderdag. Lekker dicht bij het haardvuur, wat kletsend met de sympathieke uitbater Wim.
Het ziet er best gezellig uit, maar omdat dit romantische plaatje de herberg iets teveel eer aandoet toch even wat verklarende info. De uitbater is een rasechte Nederlander en dat uit zich als volgt: enkel het haardvuur gebruiken als verwarming. Daarbij alle deuren laten openstaan om overal (=incl. de twee verdiepen) de vrieskou weg te jagen. Dit doel proberen bereiken door één blokje hout tegelijk te laten opbranden. Kwestie van lang mee te gaan, nietwaar... Je begrijpt dan ook dat we daar in de living met onze vest en muts rondlopen ....
Andere fenomenen van een rasechte gierigaard : koken op een vuurtje dat zodanig laag staat dat het eten al afgekoeld is tegen dat het op je bord belandt. Koffie gieten in een niet voorverwarmde thermos. 's morgens bij het buffetontbijt evenveel beleg als stukjes brood. Om defecte elektrische toestellen te laten repareren wacht hij eerst tot er een storm overtrekt. Dan dient hij een schadeclaim in bij zijn verzekeringsmaatschappij. Met de uitkering kan hij dan de reparatiekosten betalen....
Ook met de hygiëne is het minder gesteld: de honden, vuil van sneeuw en pekel springen enthousiast rond in de zetels aan het haardvuur. Hun koekjes eten ze lekker smekkend op in diezelfde zetels. Even enthousiast slobberen ze dan de zitting proper... Voor het haardvuur lag een lekker dik tapijt, dik van de hondeharen.... Maar het moet gezegd: de bedden zijn uitstekend en het sanitair is eveneens erg proper. Maar kom, we waren ginder om ons vuil te maken dus we eigenlijk waren we toch op de goeie plaats, niet?
De dag erop wippen we enthousiast uit ons bed en stuiven de bergen in. De allereerste helling die bij de herberg vertrekt, is er meteen één van het soort waar je niet op wenst stil te vallen. Meteen rechtopstaan dus en in eerste de gaskraan open. Stenen en andere rotzooi vliegen ons om de oren, de GS springt als een wilde rodeostier heen en weer, drijfnat van het zweet staan we nog geen twee minuten later boven uit te puffen. "Dat was een opwarmertje", zei Hornet911. Dat belooft....
Helaas ligt er boven 700 meter verdomd veel sneeuw en dat is één van de smerigste dingen om met een motorfiets te berijden. Op sneeuw heeft niks grip, niet de meest straffe noppenband. Dus we glijden en sliden dat het een lieve lust is. Beide wielen én beide benen gaan meestal vier verschillende richtingen uit. Niet zelden gaat de motorfiets de goeie richting uit - gelukkig maar - maar wél compleet dwars, met beide wielen in een ander spoor. Na een drietal weliswaar zachte valpartijen in dik besneeuwde veldwegjes tussen de weides gaan we het woud in. We hopen dat de sneeuw op de bomen licht en dus minder dik op de wegjes. Dat blijkt al snel ijdele hoop te zijn. Een zijwegje van de Route Forestière de Ptit-Jean verdwijnt al gauw onder de sneeuw:
Ter info: de GS staat òp de weg en de weg gaat rechtdoor...
Ja hallo, zijn dit nu sneeuwbanden???
Mr. Hornet911 maakt van de gelegenheid en de fotopauze gebruik om met Ducktape de pijpen van zijn nieuw gekochte vissersbroek bij elkaar te lijmen...
Ja, de jongen had zich bij een DHZ-zaak een fantastische waterdichte broek gekocht voor maar 7 euro! Als dat geen koopje was!
Er zit dus niets anders op dan de hoofdweg opnieuw op te zoeken. Omdat dat maar saaie asfalt is, slaan we de eerste de beste onverharde zijwegel in. Met alle gevolgen vandien natuurlijk. Op een mooie open plek ligt de sneeuw een halve meter dik. De GS rijdt zich met veel enthousiasme vast. Muurvast. Geen beweging in te krijgen. Wat nu gedaan Tja, afstappen zeker? De zijstandaard is ab-so-luut niet nodig.
Hornet911 merkt mijn problemen, denkt er het zijne van en gaat me op topsnelheid voorbij. Allez, zijn achterwiel draaide aan topsnelheid....
Dé moment voor een schoon fotoke.
Hm, als hij dat kan, dan moet ik dat toch ook kunnen? Efkes gaaaaaaz geven....
*KUCH KUCH* Da was duidelijk gene vetten. Ik moest iets anders bedenken vooraleer de GS zijn eigen graf zou delven....
Misschien moet ik wat meeduwen?
Niet dat dat veel verschil maakte, en bovendien was dat erg slecht voor de gezondheid....
Hophophop, we moeten voortmaken dus heisen we nog wat verder aan dat ding! Man wat is dat ding zwaar!
Voor alle duidelijkheid: het sneeuwt niet, de grote sneeuwvlokken die u op de achtergrond ziet, worden de ruimte ingeslingerd door een woest spinnend achterwiel.
Let vooral niet op de hoopjes sneeuw die door de cylinders vooruit geduwd worden.
Afin, om een erg lang verhaal kort te maken, we zijn eruit geraakt en zijn dan meteen naar een SuperU gereden om wat krachtvoer te kopen. Hier alweder een statieportret van onze twee dames terwijl wij onze driehoekstartinnes binnensteken:
Een uur later zitten we opnieuw compleet vast. Deze keer hadden we het alletwee aan onze rekker....