Het ontbijt was gepland om 8u30 (aja, ne mens moet iets zeggen als ze daar om vragen) maar 'k peis dat we rond 7u al wakker waren.
Tijd genoeg dus om ons klaar te maken tegen dat het spek gebakken was.
English breakfast nr. 2 gaat achter de kiezen!
In de loop van de vorige avond was het ons beginnen dagen dat ons eerste plan nogal wat te ambitieus was. Van Dover naar Winchester naar Portishead naar Lands'End en over Exeter terug naar Dover. Op vijf dagen. Tegen een gemiddelde snelheid van hoogstens 50km/u was dat niet haalbaar zonder veel koersen en stress. Dus het parcours werd hier en daar wat bijgeschaafd.
We vertelden de TT dat 'm ons zonder omwegen naar Minehead moest mikken. En voorwaar, de TT kweet zich prachtig van zijn taak
Op het scherm zag de route er rechtdoor uit, maar bij inzoomen bleek het een haast oneindige aaneenschakeling van links-rechts-links-rechts(x1000) te zijn. Quasi alle hoofdwegen werden door de TT gewoon doormidden gekruist, slechts af en toe werd er een paar honderd meter hoofdweg gevolgd, om dan plots ergens een zijwegske in te slaan dat meteen omhoog of omlaag dook, geflankeerd door ofwel metershoge hagen, ofwel door wanden van rots. We reden het ene moment door dichte bossen, om het andere moment plots temidden van een superschoon dorp uit te komen dat recht uit "De Hobbit" kwam, met allemaal huizen en huisjes die een Jommekes kwaffuur hadden, en zelfs de voordeuren hadden een portaal met ne froufrou!
We passeerden Manors, cottages en ander gebouwte dat duidelijk gezet was toen Engeland nog het grootst aantal koloniën had.
"Hier woont eenen rijcken mensch", kon je er zo bij denken.
Een kwartier later kon het dan gebeuren dat we door een typisch oud arbeidersstadje dodderden, met links en rechts een rij van wel veertig dezelfde kleine, lage huisjes met weinig venstertjes en kamertjes, waar enkel het gevelnummer verschilde en de nummerplaat van de kleine stadswagentjes ervoor.
"Dwars door stad en dal", is duidelijk het devies van de TT. Hij trok het zich niet aan of het nu een bos of een stad was, de meest kronkelige weg zou het zijn. Maar met een snelle en accurate gps als deze zou je voor je plezier wel dwars door Parijs willen rijden, zo strak loodste die ons overal doorheen
Na zo anderhalf uur gerold te hebben was onze ontbijtkoffie afgezakt tot in onze blaas en werd het tijd om terug bij te tanken. In ik weet niet meer welk gehucht stopten we aan een Inn waar wat voertuigen geparkeerd stonden. Edoch de inn was gesloten. Dan maar wat op de bankjes gezeten, ik een luchtje scheppen en Blackbert wat rook. Een krom gebogen vrouwtje kwam daar plots van achter een deurtje tevoorschijn getokkeld en toen ze hoorde dat we maar een koffie wilden was ze zo vriendelijk om haar Inn voor ons open te stellen. Dom dom dom maar ik heb daar dus geen foto's van getrokken. De Inn was heel erg gezellig, en Blackbert moest goed opletten dat 'm zijn blinkende knikker niet ontvelde tegen de ruwe, zwarte, laaghangende en doorgebogen plafondbalken. Deze Inn was er duidelijk al ten tijde van de bokkerijders! De uitbaters hadden wel zin in een praatje, en zo vernamen we dat Minehead - ons mikpunt van dat moment - wel degelijk een goede keuze was, want vanaf dat stadje liep een prachtige bochtige en snelle weg langs de kustkliffen.
Minehead :
https://goo.gl/maps/ZpkNWzrFNtoAXrqBA
Het praatje liet ons ook toe om de tanden van het vrouwtje te bewonderen, die zo ongeveer naar alle windrichtingen tegelijk wezen. Geen wonder dat ze lichtjes sliste...
Na de koffie, na een plasje, en na enkele pas geverfde deuren te hebben ontweken, vertrokken we weer, krinkelend en kronkelend, onder een licht miezertje.