Aan de ingang worden we meteen om de oren geslagen met deze knapperd:
En dit, mijne heren en dames, is een met een hamertje in vorm geklopte benzinetank. R E S P E C T !
Iets dat ik nog nooit van me leven gezien heb: een vijf-cylinder in stervorm, zoals bij propellorvliegtuigen!
De andere zijde ervan, getrokken in de grote spiegel erachter:
Ook dit was bloedmooi. Het chassis, de achterbrug, de voorvork, alles was opgetrokken uit aluminium en vakkundig aan elkaar gelast. Dat was uniek in die tijd!!! Om het nog zotter te maken waren alle lasnaden geschuurd en gepolierd alsof ze gechromeerd waren. Alweer R E S P E C T !
Waar de één met een hamertje een tank maakte van een plat stuk aluminium, ging een ander totaal anders te werk.
Let ook vooral op de pràchtige houten knop van de versnellingspook !
Een supersnelle Excelsior:
De aërodynamische helm die erbij hoort:
De foto van een recordpoging:
Een andere mensch gebruikte dan plaatstaal ipv buizen:
Een Honda Pacific Coast avant la lettre!
Nu dit was een raar gemaakt beest. Eerst de uitleg:
Het gaat dus over die haakse tandwieloverbrenging die ge onder 't rijden kunt verdraaien met die opwaartse pook:
En dat groot rond onderdeel hier links op de foto had daar veel mee te maken:
Een overzicht van de moto:
Ik laat u raden, probeer het zelf eens uit te vlooien waar dat allemaal voor diende.
Ondertussen passeren we weer en totaal ander ding, iets waar Honda ooit zijn DN-01 op geïnspireerd heeft. Denk ik. Ik kreeg het zelfs niet eens deftig op de smartphone...
Dit dus:
Zicht op het voorwiel met spatbord en stuursysteem:
Stuur, voorspatbord, treeplanken...
Ander zicht van het monstrueuze voorspatbord:
Wat technische uitleg:
Ondertussen zijn we al ferm "suf" gekeken. Hier moet ge eigenlijk elke week langskomen, en max vijf of tien moto's in detail bekijken. Anders ontstaat er een brain meltdown....
Onze Sammy - wiens naam we minstens 300 keer vermeld zien staan - heeft tamelijk wat prijzen gewonnen.
Hier dan nog een prutsmoteurke van niks, niet veel groter dan een volwassen hand.
Met carburateurskes zo dun als ne vinger.
Hier wat meer uitleg over dit mini-moteurke !
http://www.classic50racingclub.co.uk/fi ... 4-cyl.html
Nog een überschoon moteurke, gemonteerd op een damesmotorfiets! Jawel, ook daarvan hadden ze een afdeling!
Maar zo stilaan kwam er rook uit onze oren, van de warmte en vermoeidheid..
Eén van de laatste dingen die we zagen was deze tweewiel aangedreven enduromoto. De foto toont de voorwielaandrijving:
Niet te onderschatten, want die ketting moest op spanning blijven terwijl het voorwiel veerde!
Dus een ketting naar boven, dan nog een naar boven, dan één naar achter, dan naar onder naar de uitgaande as van de versnellingsbak.
Hier het bordje erbij:
Dan dit: prachtig gewoon :
Ge zit dus echt op uw knieën !
Lichtjes tureluut van al die moto's, de warmte, de panfluitmuziek strompelen we na een paar uur duizelig naar buiten, op zoek naar frisse lucht. Mensen toch wat een museum! Echt, één keer in de vijf jaar zou je hier toch eens moeten komen, om telkens maar één afdeling te doen, maar dan grondig!
Nadien is het nog een hele worsteling om buiten het Nieuw Forest te geraken, want de vele honderden dagjesmensen zijn van hetzelfde gedacht! Maar de beesten hier, die hebben de status van de heilige koeien in India!
Dus onstaan er files van vele kilometers gewoon omdat er ergens dwars op de weg wat vierpoters te staan dazen, met zo'n paddo-blik in de ogen...
Over South Hampton kunnen we kort zijn: de TT sneed erdoorheen gelijk een mes door hete boter. Pief poef paf en 't lag achter ons. Niet te schatten dat spel. Het was dan héél snel weer 19u, en na een korte internetsessie vielen we binnen in The Flying Bull Inn, in Rake.
https://www.theflyingbull.com/
Onze slimme foon had gezegd dat er nog één kamer met double vrij was, voor 59£. Allen daarheen!
En een geluk dat de foon slim was, want onze lieve, prachtige, enthousiaste, charmante plezante Darling Nikky vertelde me eerst dat er geen kamers meer vrij waren. Tot ik haar er op wees dat Booking.com er een ander gedacht over had. Aja, en dan bleek ze nog twéé kamers over te hebben: die double voor 59£ en nog een familiekamer voor 69£.
Ge moet niet raden welke Blackbert de tofste vond:
Dus we kleden ons om, wandelen rustig naar beneden, en vragen of er nog iets te eten is.
Een kouwe douche volgde. Neen, dus.
Maar een paar mijl verder wel hoor.
We keken naar elkaars kleren en hadden zo iets van "Nee hoor, wij kruipen niet weer in die mototenue".
Maar daar toonde Nikky zich weer van haar warme kant, en we mochten bij een takeway Indiër wat food bestellen, terwijl zij zorgde voor borden en bestek.
Dat was vaneigens belachelijk veel, maar hoewel ze veel goesting had, zag ze er toch vanaf om mee te komen eten.
En zo kwam deze zalige zondag vol onverwachte avonturen en ontmoetingen toch ook weer aan zijn eind. Op naar de maandag!