Toogpraat - voor wie er zin in heeft - 2024

[Muug]

Ik tracht dat bewust af te remmen.
Maar dat lukt niet altijd.
't hangt wat van het weer en het seizoen af.

[Stoffel]

Waar is het misgegaan in die 40 jaar?

Dat vraag ik mij van zoveel dingen af...

De wereld is te SOFT geworden
We moesten er 30 - 35j gelden ALTIJD door, wij durfden thuis niet te zeggen het gaat niet
Dat probeer ik hier aan de kinderen ook mee te geven.... maar de wereld /sociale media / nieuws maken er gewoon pussies van
Ik vraag me af wat dat allemaal gaat geven binnen 10-15 jaar als die moeten gaan werken?

[Muug]

Dat is al bezig Stoffel. Die pussies gaan binnen 5 jaar in burnout.

[Blackbert]

Bij mijn jeugd valt het nog goed mee. Niet vies van werken, de ene gaat er helemaal voor, de andere ook als 't hem echt aanstaat. Zonder heel de generatie over dezelfde kam te scheren, er zijn toch te veel verhalen over schoolverlaters die geen fulltime willen draaien, op maandagavond al moe zijn enzoverder.
"Social" media zullen er voor veel tussen zitten, maar de stolp waar ze thuis en op school onder zitten zeker ook. Geen wonder ook dat je als baas geen volk meer vindt voor minder proper en/of fysiek zwaarder werk ...

[F M]

Dat begint hier echt een ouwe-mannen-forum te worden. "In mijnen tijd was alles beter"

[Stoffel]

[Blackbert]

Dat begint hier echt een ouwe-mannen-forum te worden. "In mijnen tijd was alles beter"

Klopt ook, toch.
Den oorlog achter de rug, alles weer opgebouwd, technologische vooruitgang, werkmensen die zich teen en tander konden permitteren wat eerder buiten bereik lag, een beetje sociale vooruitgang ook. En de dreiging voor een nieuwe oorlog werd netjes binnen de perken gehouden.

Nadeel: in the process hebben we onze planeet om zeep geholpen. Dat hebben we nog niet helemaal door en intussen is dat binnen de perken houden ook redelijk aan 't verwateren. 2024 wordt misschien een goei wijnjaar, maar voor de rest ...

[Raketman]

Ik vraag me af wat dat allemaal gaat geven binnen 10-15 jaar als die moeten gaan werken?

Ne goeie maat van mij zit in de HR (ondermeer) van een IT-bedrijf. Ik hoor die niet anders dan afgeven op de jeugdige werknemers...Als't eens tegengaat zitten ze te bleiten (letterlijk), na 2 jaar al nen burn-out, pas in dienst en na 3 maand staan ze al in zijnen bureau verontwaardigd te wezen dat ze nog geen opslag gekregen hebben, komen en gaan wanneer ze willen (geen glijdende uren !), als ze drie centiemen meer kunnen verdienen op een ander zijn ze weg,...

[Muug]

Dat is al bezig Stoffel. Die pussies gaan binnen 5 jaar in burnout.

Exact wat ik gezegd had dus.

[Koeno]

Of een burn-out nu komt na 2 jaar of na 20jaar, maakt dat verschil uit?
Ergens is het ook aan het bedrijf om collega's in te schatten en te beschermen (afhankelijk van de situatie).

Ik heb hier jaren gekend dat ik voor 200% ingeplanned kon staan...
Toen heb ik hardhandig geleerd dat 2 fulltime jobs uit oefenen op de tijd van 1 niet lang blijft duren...

Jobhoppen is idd een lastig fenomeen, bij ons valt dat precies nog mee.
Bij onze poolse collega's is dat rampzalig.

Glijdende uren vs niet glijdend en het misbruik ervan: da's toch gewoon gebruik aan instructies & opvolging?

[Muug]

Of een burn-out nu komt na 2 jaar of na 20jaar, maakt dat verschil uit?
==>Laten we stellen, dat het als het na twee jaar komt, waarschijnlijk is omdat ge een job hebt die u echt niet ligt. En komt het na 20 jaar, dan is de kans groot dat er randzakens dusdanig veranderd zijn (moderne managers, weet je wel) dat ge u elke seconde van de dag dood ergert, tot ge in een burn-out belandt.
Ergens is het ook aan het bedrijf om collega's in te schatten en te beschermen (afhankelijk van de situatie).
==> Als 't is gelijk bij ons: bedrijven doen dat (inschatten, beschermen) niet meer. Ja, er zijn sociaal assistentes waar je je hart kan uitstorten, maar daar eindigt het dan ook. 't is niet dat die actief de situatie/werkatmosfeer gaan aanpassen.
Ik heb hier jaren gekend dat ik voor 200% ingeplanned kon staan...
Toen heb ik hardhandig geleerd dat 2 fulltime jobs uit oefenen op de tijd van 1 niet lang blijft duren...

Jobhoppen is idd een lastig fenomeen, bij ons valt dat precies nog mee.
Bij onze poolse collega's is dat rampzalig.
==> Klopt, als je bedrijf beslist om taken te outsourcen naar Polen: run away! Of koop honderd dozen Dafalgan.
Glijdende uren vs niet glijdend en het misbruik ervan: da's toch gewoon gebruik aan instructies & opvolging?
==> als 't is gelijk bij ons, dan is de personeelsdienst onderbemand door gepensioneerden die niet vervangen zijn, en ze lijden onder een verdubbeling van de workload door al dat cafetariaplan/mobiliteitsbudgetgedoe. Dus wie heeft er dan nog tijd de prikklok te gaan opvolgen?

[Schussboelie]

Of een burn-out nu komt na 2 jaar of na 20jaar, maakt dat verschil uit?
Ergens is het ook aan het bedrijf om collega's in te schatten en te beschermen (afhankelijk van de situatie).

Ik heb hier jaren gekend dat ik voor 200% ingeplanned kon staan...
Toen heb ik hardhandig geleerd dat 2 fulltime jobs uit oefenen op de tijd van 1 niet lang blijft duren...

Jobhoppen is idd een lastig fenomeen, bij ons valt dat precies nog mee.
Bij onze poolse collega's is dat rampzalig.

Glijdende uren vs niet glijdend en het misbruik ervan: da's toch gewoon gebruik aan instructies & opvolging?

Wow.
Met een burn-out kan er vanalles aan de hand zijn maar van een twintiger mag je volgens mij toch enige weerbaarheid verwachten.
Dat de verantwoordelijkheid doorgaans bij de werkgever wordt is voor mij de grootste doorn in het oog.
De oorzaak van een burn-out ligt zelden tot nooit bij de werkgever alleen.
Meer wel dan niet is het een combinatie van ambitieuze mensen die uiteraard goed willen verdienen met een mooie firmawagen in een job waar ze nog één en ander te bewijzen hebben, gecombineerd met een (te) dure (ver)bouw(ing) en, waarom ook niet, ineens ne kleine erbij.
Daar zitten heel vaak véél factoren tussen waar een werkgever geen zicht op heeft en zelfs niet naar mag vragen.

Wat glijdende uren betreft, of beter, punctualiteit, daar kan ik kort in zijn.
In plaats van dat punctualiteit een plicht van de werknemer is, lijkt het eerder een gunst naar de werkgever geworden te zijn.

[Koeno]

Dus voor jou is vooral de werknemer de oorzaak van beide problemen?
Bizar... Zal aan mij liggen dat ik dat omgekeerd zie

[Muug]

Burnouts/depressie/bore-out....

Voorbeeldje: anderhalf jaar geleden nieuwe jonge kerel in ons team. Recht van school. Heel leergierig, heel sociaal, veelbelovend. Grootvader overlijdt enkele maanden later. Bam, die gast blijft thuis. Aangedaan van 't overlijden. Afin, kan gebeuren natuurlijk. Vandaag, ongeveer een jaar afwezigheid later, verschijnt hij hier plots op kantoor. Om efkes te praten met de arbeidsgeneesheer. Maar hij was een beetje te vroeg voor de afspraak dus kwam hij hier efkes langs. Hij zag er behoorlijk gelukkig uit eigenlijk. Had hem een andere wagen gekocht, ergens een stuk land met daarop een wijngaard met bijhorend veel werk. Wat moet je van zo iemand zeggen?

[Schussboelie]

Dus voor jou is vooral de werknemer de oorzaak van beide problemen?
Bizar... Zal aan mij liggen dat ik dat omgekeerd zie

Goh, ik snap dat het zo misschien overkomt als ik het teruglees, dat was niet de bedoeling.
Je kan er wel niet aan voorbij dat jongere generaties tegelijkertijd veeleisender én minder weerbaar zijn.
Dat is geen nieuw probleem, dat zeiden onze ouders van ons ook.
Helaas wordt dit door de vakbonden en wetgever ook enorm gefaciliteerd.

Wat de burn-out betreft ben ik er wel degelijk van overtuigd dat de oorzaak zelden tot nooit bij de werk alleen ligt.
Vaak zelfs niet in de grootste mate.
Als werkgever heb je daar overigens het raden naar.
Je krijgt een ziekenbriefje en meer info is men niet verplicht om te geven.
Je mag daar zelfs niet achter vragen want dat is een inbreuk op de privacy.
Je kan eventueel een controlearts sturen, maar die stelt enkel vast of de afwezigheid al dan niet gerechtvaardigd is, zonder verdere uitleg.

Ik ben van nabij geconfronteerd geweest met twee burn-outs.
Eén van een vroege dertiger met drie kinderen (van twee verschillende vaders) met een minderwaardigheidscomplex en een oppressieve partner.
De andere van een 50+'er met een te hoge lening en een moeilijke vastgoedverkoop die 9 maanden opgenomen is geweest om jeugdtrauma's te verwerken.
In mijn vriendenkring ken ik een derde, een 24-jarige met een administratieve kantoorbaan die 4 jaar thuis gezeten heeft maar de laatste 28 maanden daarvan wel in 't zwart thuis een hondenkapsalon opgezet heeft.
En dan ken ik er nog één van nogal dichtbij met zelf een moeilijke thuis, als vroege 20'er al eens een half jaar thuis in een vorige job, pas ne kleine, verbouwing...

Als werkgever zitten die wel allemaal mee in je sociaal passief en wil de overheid je afrekenen op langdurig zieken.
Je kan moeilijk andere mensen aannemen want als die zieken op een dag terug op de stoep staan moet je ze hun plaats teruggeven.
In tegenstelling tot de werknemer, die zonder uitleg (alweer) kan vertrekken, moet je als werkgever elk ontslag motiveren.
Van zodra er een vermoeden van onrechtmatig ontslag door discriminatie (ziekte, leeftijd...) is sta je immers tegenover de vakbond voor een rechter die doorgaans de kant van de werknemer kiest.

Dat terwijl in al die gevallen anderen wél goed functioneren in dezelfde job.
Ik kan best accepteren dat niet iedere job voor iedereen past en dat niet iedereen voor iedereen elke job past.
Om daaruit te concluderen dat de werkgever zijn organisatie dan maar moet aanpassen, nou, dat vind ik nogal verregaand en eenzijdig.
Mensen moeten ook hun eigen beperkingen leren aanvaarden, daar verantwoordelijkheid voor nemen én hun leven daarnaar inrichten.
Ik heb er geen enkel probleem mee dat je het niet ziet zitten om full-time te werken of veel overuren te doen.
Als je daar duidelijk over bent en de potentiële werkgever is duidelijk over hun verwachtingen kan je perfect samen besluiten om niet met elkaar in zee te gaan.
Natuurlijk mag je er dan ook niet voetstoots vanuit gaan dat je voor de rest wel hetzelfde kan leiden.


Sorry, je hebt precies een gevoelige snaar geraakt.

[Koeno]

Je argumenten van kinderen & verbouwingen snap ik niet goed...
beide horen nu eenmaal bij jonge mensen die beginnen te werken...
Is altijd zo geweest... 't Is nog altijd zo dat op latere leeftijd aan kinderen minder goed masjeert... En wonen... jah, dat moet je toch ergens doen?

Mijn ervaringen met burn-out hadden best door de werkgevenden in kwestie pro-actief kunnen opgemerkt / bijgestuurd worden...
Natuurlijk moet het van beide kanten komen, en ik acht zeker niet enkel de werkgever verantwoordelijk.
Het is zeker ergens een middenweg...

Niet iedereen weggelegd voor elke job? Mogelijk.
Maar ik heb in mijn omgeving ook al enkele burn-outs zien komen, waarvan het eerder de onmogelijke werkdruk van bovenaf was die mensen over de rand gestuurd hebben...
(in dit geval mensen zonder kinderen, die al 10tal jaar in die job zaten en daar héél wat verwezenlijkt hebben...)
of bij mensen in het onderwijs heb ik ook al wat zien gebeuren, is dat dan door de druk? oh, jawel... ( maar ze hebben toch zo veel congé die leerkrachten he )

paar jaar geleden heb ik gebalanceerd op de rand van mentaal instorten op't werk...
Was dat richting burnout? Geen idee, het diepte punt was mij al wenend verstoppen tussen de moto's in de garage.
Was dat puur door de werkdruk? Baneet, die werkdruk ligt al 15jaar zo hoog...
Maar op dat vlak is het buigen tot het breekt... Daar heb ik geluk gehad met een partner die de signalen doorhad en mij een paar keer gesteund heeft waar nodig...
Mijn grootste breekpunt was een paniekemail naar niet enkel mijn teamlead, maar die daarboven & die daarboven...
Sindsdien blijft de werkdruk omhoog gaan, niptere deadlines, minder budget en meer werk... Wat is er dan veranderd voor mij?
Ik ben beginnen diëten... om één of andere reden ben ik geheel minder vatbaar voor stress... (oh en mss helpt die thaiboks ook wel een beetje)

Ach, elk verhaal heeft twee kanten, 't is nooit zo zwart wit als het hier geschreven wordt.

Vorige week stuurde iemand mij dit door:


De dag erna begon het te sneeuwen...
Ik ben om 15h gestopt met werken om tot 19h met de kindjes in de sneeuw een iglo te bouwen...
en om 19h30 tot 23h terug aan't werk gegaan om een project in UAT te krijgen...

héél veel tekst (voor mijn doen) om te zeggen: ik begrijp uw standpunt ook wel

[Muug]

het diepte punt was mij al wenend verstoppen tussen de moto's in de garage.

Herkenbaar
Dank voor je verhaal.

[TuttoTerreno]

de V85TT heeft de 50.000km test van Motorrad zeer goed doorstaan.

enige mankement was dat ze kettingspanner van de distributieketting na 30k km hebben vervangen omdat het veertje eruit gebroken was.

En na complete demontage bleken ook 2 tandwielen vd v-bak (5de en 6de versnelling) aan vervanging toe.

resultaat: plaats 6 in de top tien aller tijden.

[duibhce Kaelann]

Ik neem aan dat de score in de ranking breder is dan enkel de mechanische gezondheid na 50.000 km en dat de Guzzi op andere vlakken zeer goed scoort.

Distributiekettingspanner en versnellingsbak zijn zaken waarvan ik toch verwacht dat ze langer dan 50k km meegaan. Al zijn die zaken natuurlijk moeilijk te veralgemenen obv 1 langeduurvoertuig.

[Stefke]

Ik heb dat nooit willen snappen "lange" duurtesten van 50000km... Dat is nauwelijks ingereden.