Cambodia

[frederikw]

Ondanks dat we wel heel dicht bij elkaar lagen (zodat het muskietennet ook onder ons door kon)
Ondanks dat een kip wel h???l vroeg wakker is
Ondanks het puitenkoor
Ondanks de honger
Ondanks de dorst
Ondanks de modder die tot in mijn oren hing
Ondanks de kleine probleempjes die we de volgende dag moesten oplossen
Ondanks het "bed" waar een fakir jaloers op zou zijn

hadden we eigenlijk wel goed geslapen Als ge maar moe genoeg zijt h?

Om 5u30 staan we op samen met de familie. Het is opgehouden met regenen en het zonnetje is druk bezig het vochtige woud aan het opwarmen. Sticky!

Tijd om ons plan even bij te stellen. Tijdens mijn nachtelijk wandelingetje vorige nacht heb ik een weg gezien Dit simpel gegeven is op zo'n moment iets om opgewonden over te geraken. Niet zomaar een weg heb ik gezien, een recent aangelegde weg. Breed genoeg voor een auto, op een aangelegde dijk boven de rijstvelden.
Die weg stond zelfs... min of meer... op de GPS. Nu pas viel op hoe ver we gisteren uit koers zijn geraakt. We zitten veel zuidelijker dan waar we dachten uit te komen.

Terugkeren is niet echt een optie voor ons. Het is gewoon een te lang en te moeilijk stuk zonder mensen tegen te komen. Bovendien hebben we nogaltijd geen water. Maar zo rustig op een wegje tuffen is een aanlokkelijk plan. Langs een nieuwe weg zijn zeker dorpen. En in dorpen is er water en eten. Klinkt goed! Dat die weg niet de richting uitgaat van die tempels die we eigenlijk wouden bezoeken deed er niet toe.

Een weg!

Ok... maar eerst moeten we die moto die daar ergens in de jungle staat terug gaan halen. We beginnen daarmee. We doen wat schraal water in een flesje en laten voor de rest alles achter en met twee trekken we te voet er op uit om die moto te gaan zoeken. Pfjoew... dat was best een fikse wandeling door modderige baantjes... en het feit dat we doorweekte endurobotten aanhadden hielp niet echt.

Op ons ochtendlijk wandelingetje hebben we ons meermaals verbaasd waar wij de vorige nacht in het pikkedonker allemaal zijn doorgeraakt. Modderpoelen, over gigantische bomen, door struiken. Maar wat ons nog het meest deed verschieten waren de spinnewebben. Om de zoveel meter was er een gigantisch spinneweb, soms tot 2 meter diameter. En telkens zat in het midden een joekel van een harige spin. Vergeet alle spinnetjes die je hier in Belgi? al gezien hebt, in Cambodia hebben ze pas echte spinnen! Door hoeveel spinnewebben zijn wij in het donker niet doorgereden? Hoeveel van die reuzespinnen zijn er op ons gevallen? Ik moest denken aan hoe de boer vorige nacht om de zoveel meter stopte om de struiken te checken op slangen en spinnen.

Uteindelijk vinden we onze moto terug, op dezelfde manier als we hem achtergelaten hebben. Met de bagage er nog gewoon opgebonden. Niet dat hier veel volk passeert Het is pas dan dat ik besef hoe veel Josephine moet hebben afgezien. Met die bandjes was het onmogelijk sturen op die baantjes. De moto ging waar hij het wou. Als je hem van richting wou doen veranderen moest dat met brute kracht. Ook ik ging regelmatig op mijn doos. En zij heeft dat gisteren uren aan een stuk gedaan? In het pikkedonker?

Hard labeur:

[frederikw]

WHOAAAAA!!!!

Ik wil ooooooook!

Een puitenbrochette?

Als ge belooft hem gans op te eten kom ik hem bij u thuis brengen!

[laouen]

WHOAAAAA!!!!

Ik wil ooooooook!

Een puitenbrochette?

Als ge belooft hem gans op te eten kom ik hem bij u thuis brengen!

gaan dat dan vers aangeleverde puiten uit Cambodja zijn?

[duibhce Kaelann]

tschijnt dat die grote spinnen ook niet slecht zijn, maar je moet er wel eerst even de haren afroosteren

[frederikw]

tschijnt dat die grote spinnen ook niet slecht zijn, maar je moet er wel eerst even de haren afroosteren

Dat klopt. In een bepaalde regio in Cambodia is dat zelfs de specialiteit. Geroosterde Tarantula. Ze verkopen dat langs de kant van de weg

[frederikw]

Balanceren tussen de rijstvelden op weg naar den boer



De eeuwige rijstvelden.

We hadden dat al veel gezien. Prachtige rijstvelden met kleine dijkjes ertussen. Mooi om zien. Maar om daar met een moto tussen te rijden is andere koek. Als je geluk hebt is het dijkje breed genoeg om net uw voet te kunnen zetten. Meestal heb je dat geluk niet. Als er gras op het dijkje staat is het spekglad (nat gras... ik moet het niet uitleggen zeker?). Als er geen gras op het dijkje staat is het ook spekglad.. modder. En meer dan eens is een dijkje een stuk weggespoeld of niet breder dan een centimeter of 10.

Ge vraagt u misschien af, is dat diep zo'n rijstveld? Wel, het antwoord is simpel: Ja! Meestal is het maar een 10-tal centimeter water, maar daaronder zit steevast een 30cm centimeter moerassige modder. Als ge er gaat in staan staat ge tot juist onder uw middel in den drek.

Als ge dus uw evenwicht verliest en uw voet moet zetten ligt ge met uw klikken en uw klakken op uwe rug in het rijstveld. 2 seconden nadien krijgt ge dan een moto op uwe kop. Als we ons evenwicht verloren en er was geen plaats was de enige oplossing om vliegensvlug van de moto te springen, in het rijstveld te springen en met de handen boven het hoofd de moto proberen recht houden. Om dan vervolgens "hulp" te roepen en hopen dat er rap iemand kwam helpen. Dat is een extreem uitputtend truukske. Maar het alternatief (een moto uit een rijstveld vissen) is nog vermoeiender.

Bovendien staan alle dijkjes loodrecht op elkaar. Maar zelden is het hoekpunt breed genoeg om een bocht te kunnen pakken. Ge kunt dan kiezen: ofwel zit uw voorwiel in het rijsveld. Ofwel uw achterwiel. Of zoals meestal bij ons het geval was: het voorwiel in een rijstveld en het achterwiel het andere

Maar bon... dat wisten we toen nog niet. We waren bij de boer. Wrongen ons in ons zeiknatte kleren waren van plan om 10 minuten later op "de weg" te rijden. Den boer zou ons het eerste stuk gidsen door het labyrinth van rijstvelden. Hij zag het in ieder geval ook goed zitten.

Wijlen op weg...

[Blackbert]

*****
Dat is de rating die ge krijgt als ge dit in 't Engels vertaalt en op een bepaald forum plaatst ...



Wat ook tof zou zijn: ne keer het commentaar van Josephine horen.

[frederikw]

Dit is een beetje een test voor ik naar advrider ga. Ik heb de indruk dat daar niet zo veel animo is voor korte tripjes zoals dit. We zien wel Ik ben ondertussen onze website nog aan het hermaken ook... druk druk druk

[Muug]

gij denkt dat !

bert heeft een ??ndagstripke door haspengouwse modder online gebracht en dat had ook behoorlijk wat succes

ivm die slangen en zo, die hebben u wel degelijk gebeten in het donker. Maar ze zaten in uw botten te bijten ipv in uw schenen. Dat boerke heeft geen motobotten en moet daarom zoveel controleren.

het kodakske had precies ook last van de vochtigheid, amai.

En de darms?

[frederikw]

Wijlen dus op weg...

Ik op de moto met de slechte banden. Josephine op de goede banden.



Het eerste dijkje dat den boer ons overstuurt is direkt een smalleke. Hier komen de motolessen weer naar boven, ver vooruit kijken, niet te traag, niet twijfelen. Gaan! De meeste dijkjes zijn zo'n 30 meter lang en dan is er altijd een breder stukje. Gaaas en ik ben erover. Het was wel nipt.
Dan komt Josephine. Het gaat goed tot op het einde, maar dan vertraagt ze iets te rap, verliest haar evenwicht en *PLONS* ! Ze neemt een bad in het rijsveld terwijl ze innig haar moto omhelst

Josephine van kop tot teen in de modder... en stinken dat die modder doet! De motor heeft gelukkig geen water binnengekregen. Het kost ons bloed zweet en tranen om die moto eerst recht te krijgen (zit vastgezogen in de modder) en dan terug op het dijkje te krijgen. Dat wil Josephine liever niet meer herhalen. Vanaf nu draagt zij de helmen en ik rij alletwee de moto's over de dijkjes. Josephine volgt altijd vlak achter om de moto tegen te houden als hij "aan het gaan is". Dus altijd hetzelfde ritueel. Balanceren over dijkjes - regelmatig mijn acrobatentruukje uitvoerend om de moto's rechte te houden - tot ik een plaats vindt waar ik de moto even aan kant kan zetten. Dan terug wandelen. En met de andere moto hetzelfde.

3u later zijn we 800m verder... Nog niet halfweg tot aan "de weg" en mijn pijp is al uit. We hebben nogaltijd niets gegeten die dag, ons emmerke water is ook weer op. Ik kan niet meer op mijn benen staan.. De zoveelste keer dat zowel voor- als achterwiel in een rijstveld zitten (elk in een ander) is er teveel aan voor mij. Ik zit er echt fysiek door. Dit kan ik niet meer alleen.



Het dorpje is niet ver meer... althans in vogelvlucht. Zig-zaggend door de velden is het wel een eind. Josephine trekt er alleen op uit naar het dorp. Om hulp te gaan halen, en hopelijk ook water. De leren lap is terug verschenen in mijn mond. Frustrerend om in zo'n vochtig land zoveel dorst te moeten hebben!

Josephine op wandel:

[Blackbert]

Niet goed genoeg voor op advrider?
Een voorzichtige voorspelling: de locatie, de omstandigheden, jullie spirit en het feit dat er een vrouw betrokken is zullen geweldige commentaren opleveren. of het een week dan wel een jaar duurde maakt echt niet uit.

[frederikw]

Het duurt even maar Josephine komt terug, niet alleen met 2 man om te helpen maar ook met een plastieken zakske met 4 cola's en 2 flesjes water!

Allright!

Na een sugarboost kruip ik terug op de moto. Die 2 mannen stappen naast mij en doen dienst als "kinderwieltjes" en houd mij recht. Het is nogaltijd zwaar, maar het gaat tenminste vooruit. Het is middag als we in het dorpje toekomen. We rijden recht naar het winkeltje en bewonderen "de weg".

Het winkeltje heeft een zeer beperkte voorraad. Een flesje of 10 water (halve liters). We kopen alles. We kopen ook al zijn resterende cola's op (4) en hij heeft zelfs een paar red-bulls. Het noemt red-bull, de smaak heeft er wat van weg, maar het is "Made in Thailand" en zit in kleine gouden blikjes.

Eten blijft beperkt tot een paar droge koekjes. Maar op zo'n momenten heb je eigenlijk geen tijd om honger te hebben. Het is moeilijk uit te leggen als je het nog nooit meegemaakt hebt. Maar als je echt in zo'n langdurige probleemsituatie zit leef je van de adrenaline. Het gevoel in de buik is een beetje als verliefd zijn. Je krijgt maar met moeite een hap binnen ondanks grote honger. Die adrenaline geeft ook een constante energie waardoor de fysieke grenzen van het lichaam niet meer blijken te bestaan (tot je ?cht aan die grens zit... en dan valt ge gewoon omver). Het is een gevoel dat ik al iets teveel op mijn reizen heb moeten meemaken eigenlijk. Misschien is het wel verslavend?

Communiceren gaat maar moeilijk. Het halve dorp staat rondom ons en we kunnen maar moeilijk informatie krijgen. Waar gaat die weg naartoe? Is hij in goede staat? Hoever tot een stad? We krijgen geen eenduidig antwoord. Wat wel duidelijk is is dat we naar het zuiden moeten. In het noorden zijn rivieren waar we niet meer doorkunnen... althans dat is wat we verstaan hebben.

Vol goede moed kruipen we op onze moto. Het ziet er goed uit!

[frederikw]

2km... zover ging de weg... En dan was er een rivier. Een fameus rivierke zelfs. Een brug? Nope.



Dat kon toch niet zijn? Veel begrepen we niet van al die mensen in het dorp, maar iedereen had er toch over dat we vandaag nog "een groter dorp" konden bereiken. En het was wel degelijk deze richting die ze uitwezen. Moeten we hier ergens afslaan ofzo?

We rijden terug naar het dorp en proberen meer informatie te krijgen. Blijkt dat we wel degelijk door die rivier moeten, en dat de weg daarna verder gaat. Ok dan maar...
Alleen is het water van die rivier net iets te diep om erdoor te rijden. Er zit redelijk wat stroming op ook. Dus wij weer 2 man gevraagd om ons te helpen door die rivier te geraken.





En voorwaar... aan de andere kant van de rivier loopt de weg, zoals beloofd, verder. Victorie!

[frederikw]

We bollen op ons gemakske het volgende dorpje (1km verder) binnen. Een prachtig dorpje trouwens, mooie huizen (hutten) op palen met modderwegjes in een dambord patroon. Veel aandacht hadden we er eigenlijk niet voor op dat moment, we zaten nog steeds in "survivalmode".

We bollen op ons gemakske het dorpje weer uit en 't is gedaan. De weg stop compleet. Hij loopt dood in een rijstveld.
We rijden nog een paar keer terug en proberen andere uitgangen van het dorp: allemaal lopen die wegen direkt dood in rijstvelden.

En dan begon het te regenen. Niet zomaar wat motregen, maar een serieuze tropische regen. Er kwam zoveel water tegelijk naar beneden dat we verzopen in onze eigen helmen. Op 2 seconden stonden we met onze moto's in 10cm water. Wat een zondvloed. We laten de moto's staan en zoeken beschutting onder 1 van de paalwoningen.

Het dorpje is grootendeels verlaten, we vermoeden dat iedereen op de velden aan het werken is. Een jongeman - die schijnbaar in die woning woont - komt ons goeiedag zeggen. Hij gebaart dat we mogen blijven tot het ophoud met regenen. En zo zitten we daar... te wachten... Het is ondertussen al 4u in de namiddag. De kans dat we vandaag ergens gaan geraken wordt kleiner. Om 5u is het nogaltijd even erg aan het regenen. De mannen komen terug van de velden en de vader des huizes maakt ons duidelijk dat het niet direct gaat stoppen met regen. We mogen bij hun blijven slapen.

Ik heb echt veel spijt dat ik niet meer foto's getrokken heb van dat dorp en het huis waar we bleven slapen. Het huis was eigenlijk een soort grote boomhut op palen. Boven was 1 verdiep zonder kamers. 1 hoek was de "keuken" (er stonden 2 potten en ze maakten vuur op wat stenen). De rest van de ruimte was polyvalent. Eetkamer, slaapkamer, living, .. . De vloer bestond uit allemaal repen bamboe. Alle vuiligheid of afwaswater of rochels ging gewoon de grond op en dat viel dan wel naar beneden.

En zo werd het donker... weer een dag voorbij. Vandaag zijn we misschien hooguit 5 kilometer verder geraakt. Maar het had een zware tol gekost. De escapades in de rijstvelden hadden z??r veel krachten gekost. Ik had constant flanellen benen en ook constant dorst. Op heel de dag hadden we enkel wat droge koekjes gegeten. Die koekjes waren op (het was al van koekjes dat ze hadden in dat winkeljte). Die avond zouden we mogen mee-eten met de familie. We hadden alletwee diaree, maar namen regelmatig immodium om te voorkomen dat we teveel vocht verloren. WC's ofzo hebben ze daar trouwens niet. Gewoon even tussen de kippen gaan staan..

Onze gastheer die avond:



Ze waren wel vriendelijk die mensen en ze gaven ons te eten... maar lekker was het niet. Rijst met een dun rood-achtig sausje ervoer. That's it. De rijst die we daar aten bij lokalen had altijd een zeer specifieke smaak. Een sterke aluminiumsmaak vooral.. komende van de pot waarin hij klaargemaakt was. Het smaakt helemaal niet naar de rijst we anders gewoon zijn (of die je in restaurantjes in Cambodia krijgt). We moesten echt moeite doen om die rijst binnen te krijgen. 3 lepels... meer lukte mij echt niet.

3 lepels rijst een een paar droge biscuits... Dat gaat mijn opgedane krachten vandaag niet opvangen me dunkt

Het is nogaltijd aan het regenen. Soms even wat minder, dan weer zeer zwaar... maar het blijft maar regenen...

[frederikw]

Die avond zitten we gezellig met de familie in hun hutje. Ze zijn wel ge?nteresseerd in ons... maar ook niet overdreven, het lijkt alsof dit de normaalste zaak van de wereld is. We hebben het liever zo dan dat we een attractie zijn voor het ganse dorp (zou zeker het geval zijn in Afrika bijvoorbeeld).

's Avonds krijgen we nog bezoek van de lokale monnik. Een jong gastje die de school in het dorp leidt. Hij spreekt Engels Althans... dat is wat iedereen ons probeert wijs te maken. De monnik produceert wel wat klanken die met veel fantasie op Engels lijken, maar het lukt ons niet er woorden in te herkennen. Waarschijnlijk kent hij wel degelijk wat Engels, maar heeft hij dat geleerd uit een boek. Zonder ooit te weten hoe dat juist uitgesproken moet worden. Het maakt het er alleen maar moeilijker op en ons "gesprek" is niet zo productief. Soms denken we dat we iets verstaan hebben maar meestal blijkt dat we het absoluut over iets anders hebben.

We proberen natuurlijk iets te weten te komen over de weg, het is niet ver meer tot... "tot wat" verstaan we niet echt, maar het moet iets goed zijn. Een grotere weg? Of een groter dorp? Maar meerdere mensen passeren de revue die ons komen gebaren dat het water verderop hoog staat. Naargelang de persoon tot aan de middel, tot net onder de kin, of tot boven het hoofd. Die mensen verlaten hun dorp bijna nooit, dus ze weten het zelf ook niet goed precies.

De GPS had het vandaag begeven. Tijdens de tropische storm is hij zijn GPS ontvangst verloren. Eerst dacht ik dat het was door die storm, maar hij heeft nu nogaltijd geen ontvangst. Dat is nu de tweede keer dat een "outdoor", "rugged" Garmin GPS ons in de steek laat als we hem ?cht nodig hebben. Vorige keer zaten we ergens off-piste in een zandstorm in Mauritani?.

We hebben nog 1 flesje water over die avond. We drinken beide bijlange niet genoeg om gezond te zijn, maar we proberen toch wat te rantsoeneren.

We gaan er vanuit dat morgen alles beter zal gaan. De zon zal al het water doen verdampen en de weg zal ons leiden naar een restaurant.

Wishful thinking ?

[fore]

...

Volgens mij zijde gijllie alletwee omgekomen van honger, dorst, stress... en zijt ge vanuit de hemel een verslagske aan't schrijven ...

Pfieuw ... ... respect

[TRooPER]

mijn keel wordt al droog als ik dat nog maar lees,

als ik straks thuis kom, effe in de kelder kijken of er nog een grimbergen of zoiets staat ,


SLIK
wat een avontuur , echte survival, zonder cameraploegen achter uw gat,
tire votre plan

en al helemaal niet gemakkelijk als ge zelfs op de lokale bevolking niet kunt vertrouwen voor ENKEL informatie,
laat staan, deftig eten of drinken

[frederikw]

Hier nog een fiilmke van de eerste dag op de "jungle track"

Sorry als ge er wat zeeziek van wordt Vanaf minuut 2 goed opletten en ge ziet Josephine een duikske maken

http://www.youtube.com/watch?v=sXU5rlU3XPU

[frederikw]

Hier nog eentje van indezelfde regio. E?n van de tientallen riviertjes die we door moesten. Het toffe aan dit filmpje is eigenlijk het geluid van de jungle (en dat is luid!) als ik de moto afzet (vanaf second 44)

http://www.youtube.com/watch?v=RVfF7vJxHIQ