Allez, dit wordt het laatste stuk van mijne kant van het verhaal.... Bert is met een inhaalbeweging bezig, toch wel handig als ge met twee foto's neemt, dan kan je elkaar mooi aanvullen !
Maandagavond waren we dus onder begeleiding naar dat anonieme maison d'h?te gevoerd. De eigenaar was een zakenman pur sang, had 15 jaar Parijs achter de rug maar wegens familiale redenen was 'm teruggekeerd naar zijn moederdorp. Maar 't geld moest rollen, dus had 'm een hotel gebouwd, een maison d'h?te, een gloednieuw servicestation met brandstof en in aanbouw daar vlakbij waren een groot hotel met groot zwembad en een grootwarenhuis. Geld en ide?en genoeg! Alleen van reklame maken had 'm totaal geen verstand... En de keuken van dat maison was ook niet echt "klaar" om eten te maken voor gasten. Zeker niet als die plots uit het struikgewas opduiken en op de wilden boef binnenvallen. Daarmee dat de tajine pas om middernacht klaar was... de tussentijd werd vaneigens gebruikt om wat wasjes te doen, maar ook weer om de plannen van de volgende dagen grondig te bestuderen.
Het originele plan was van om vanuit dit dorp - Beni Tajjite - naar Talsint te rijden, een half uurtje verder, en om dan weer de piste op te rijden, richting Debdou, loodrecht omhoog over de Plateau du Rekham. Maar van Talsint naar Debdou moet je veiligheidshalve toch twee dagen rekenen... en van Debdou naar Tanger Med is het langs de kust 542 km volgens Google Maps, maar als ge daar 40 of 50 km/u gemiddeld haalt moogt ge blij zijn volgens mij. Da's dus ??????n lange dag rijden rijden en rijden en 't is maar twaalf uur licht moet je rekenen.
Dus ge snapt dat we efkes moeten optellen en aftrekken :
- morgen zijn we dinsdag
- donderdagmiddag nemen we de boot naar Spanje (beke gelijk de Sint).
- vrijdagochtend vertrekken we naar huis terug om zodoende
- zaterdagmiddag terug in de Vlaanders te zijn
Rekenen we ?chteruit vanaf donderdagmiddag, dan wil dat zeggen dat we woensdagavond al redelijk dicht bij Tanger Med moeten zijn, zodat we de donderdagochtend niet teveel kms moeten doen zodat we alle tijd hebben voor alle paperassen.
Maar om woensdagavond al redelijk dicht bij Tanger Med te zijn, moeten we dus woensdagochtend ?cht wel al in Debdou zijn. Maar dan is er ?nkel dinsdag om ?n naar Talsint te rijden ?n dwars over die Plateau te rijden tot in Debdou. Er mag dan niks verkeerd gaan, we mogen nergens tijd verliezen, geen blubber tegenkomen, geen regen, geen platte banden meer, pisterijden in het donker wordt zo goed als zeker ....
Houston we have a problem... (voor de kindjes: dit veelgebruikte citaat behoort werd door de bemanning uitgesproken na een explosie op de Apollo 13, in de jaren '70, toen op de maan landen nog een hot item was ...
https://www.youtube.com/watch?v=y30VxhWQdsM )
De conclusie was rap gemaakt : er was te weinig tijd om die Plateau er nog bij te nemen.
Als ik de passen niet vergeten was....
Als ik mijn visa-kaart niet had laten inslikken...
Als we wat rapper door de rivierbedding van Imilchil waren geraakt
Als ik geen twee keer platte band had gehad...
Als we gewoon de Belgische tijdszone hadden gebruikt
Als we maar ??n nacht in Merzouga waren gebleven
Dan, en alleen dan hadden mogelijks tijd genoeg gehad om die Plateau te doen. Maar ja, zoveel alskes.... en als 't dedie niet zijn zijn 't ander. Deze cong? was simpelweg een week te kort geweest voor alles wat er op de planning stond. Meer niet.
Dus kwamen we tot de conclusie dat we onze laatste piste gisteren gedaan hadden, over de col de Belkassem.
Nu moesten we nog op zo leuk mogelijke manier terug in 't Noorden geraken. Over asfalt.
Het traject Talsint - Missour - Boulemane - Fes - Taounate - Ketama - El Jebha werd beslist.
En toen kwam de Tajine.
Dinsdag, 20 oktober.
We tanken nog even bij de hoteleigenaar zijn benzinestation, laten de bandjes oppompen, geven hem nog wat gratis advies en vertrekken. De weg was geasfalteerd, maar we zijn richting Missour toch een pak wegenwerken tegen gekomen. We moesten er ons kopke bijhouden. De eerste stint van ons dorpke naar Missour was al zo'n 130 km. Dat duurde toch een tijdje eer we daar waren. Beetje saai sjezen toch.
Van Missour naar Boulemane was daarentegen weer erg mooi rijden, grote brede, weidse valleien met rode rotsen op de achtergrond. We waanden ons in Arizona, Death Valley-toestanden
Tegen de middag waren we wel in Missour dacht ik, waar we getankt en iets gegeten hebben.
En rare moto's gefotografeerd, met rare namen
's avonds - na zo'n 430km - hebben we dan in Taounate overnachting gevonden, in Hotel du Lac. Een klein prutsdingske met schoon proper kamers, 256 dirham voor driepersoonskamer, da's 25-30 euro, te delen voor drie man. Goedkoper slapen kan je enkel onder een boom....
Ik heb daar niet echt goei foto's van, BB of K! zullen die wel hebben.
De woensdag reden we door naar El Jebha, over Ketama, zo'n beetje het epicentrum van het Riff-gebergte, je weet wel, die regio waar men u de pas afsnijdt en u met de revolver op de keel wiet verkoopt. Bwof, tegenwoordig is dat allemaal dikke zever... ok ok, moest ik gestopt zijn bij elke vent die het rooksymbool toonde, dan had ik wellicht wel een remorkske kunnen vullen met cannabis, en overal waar je stopte vroegen ze vriendelijk of je geen interesse had in dat spul, maar nergens was de atmosfeer negatief.
BB en K! vonden Ketama wel minder leuk, midden op een kruispunt waar heel erg veel volk was, hadden ze gemerkt dat ik niet gevolgd was, dus waren ze gestopt om te wachten. Ze werden natuurlijk door enkele mensen aangesproken. Ondertussen was ik ergens in 't begin van dit stadje bij een groenteboer gestopt om wat appels te kopen. Achteraf werd ik min of meer voor gek verklaard, want "Ketama was tot voor kort verboden terrein voor toeristen! Ketama is de hoofdstad van de cannabis! In Ketama moeten ze niet weten van pottekijkers!" Goh, ik zeg het, niks van gemerkt dus 't zal wel meevallen denk ik zo.
Het Riff-gebergte is wat gewoontjes, vergeleken met Erg Chebbi, dus niet zoveel goeie foto's van.
Hier een fotoke van iets anders leuks : een gigantisch overladen vrachtwagen!
El Jebha is een klein pittoresk dorpje, met behoorlijk veel zwerfvuil op de oever bij eb. Ook niet echt een must see.
Het hotelletje waar we iets gegeten hebben.
Het enige vermeldenswaard hier is dat onze darmen zo stilaan begonnen te rommelen en rammelen, een duidelijker signaal dat het tijd werd om naar huis te gaan kan je niet hebben.
Wat w?l de moeite is om te doen - maar het liefst met een racer - is de N16 naar Tetouan. Op deze racepiste kan je geen gek hoge snelheden halen, maar alle 200m kan je als je gek genoeg bent wel knietjes aan de grond leggen. Tientallen kilometers lang kan je als een gek racen, vlammen en de vonken van je steuntjes doen vliegen. Of je kan - zoals wij gedaan hebben - een Tempo kiezen, waarbij je nauwelijks versnelt, vertraagt middels de motorrem, en zo toch aan relatief hoge snelheid door de bochten scheert. Rijden aan Het Tempo is rustig, maar gaat toch vrij snel!
Of toch maar liever g??n racer... af en toe "zinkt" het asfalt weg, tien of 20 cm, om de simpele reden dat ze hier in Afrika niet weten hoe ze deftige fundamenten moeten leggen...op zo'n moment wil je niet naast je moto hangen, en je wil ook liefst wat comfortabele langere veerwegen hebben, kwestie van wat soepel te zijn, en niet meteen van de weg af te wippen...
Tetouan is een hektisch zottekot met meer files dan parkeervakken bij wijze van spreken, we vinden er per toeval een gigantisch luxueus viersterren hotel, 600 dirham voor driepersoonskamer m?t ontbijt, omgerekend 20 euro de man voor al die luxe!
De dag erop rijden we vlotjes langs diezelfde N16 naar Tanger Med, we staan er op een uur, dat was een pakske rapper dan we gedacht hadden. Eerst gaat die weg langs de kust en krijg je een goede indruk van de lange stranden, de schone brede dijken, de vele duizenden appartementen die in de hoogzomer waarschijnlijk overbevolkt zijn, maar nu gewoonweg leeg, h??l erg leeg...het tweede deel van die weg meandert weer erg mooi door de bergen, tot we eindelijk in de haven zijn.
Paperassen regelen is een fluitje van een cent, de boot is quasi leeg als we vertrekken. Het wachten ging trouwens rap voorbij, ergens langs de N16 moet BB een meterslange ijzerdraad opgeraapt hebben en die was ferm rond de as van zijn achterwiel gewikkeld, aan weerskanten zelfs. Niks wat wat kniptangen en geduld en tijd niet kunnen oplossen.
Op de "Fast Ferry " zitten Blackbert en Koppel! die toch zo stoer waren op de moeilijkste stukken piste nu gelijk tamme konijntjes gefixeerd naar de horizon te kijken, vechtend tegen de mottigheid, terwijl de boot eigenlijk nauwelijks deint
Tja, en dan is het eigenlijk gedaan eh. We rijden naar de camping, arrangeren ons materiaal, eten en slapen daar nog ??nmaal, en vrijdagochtend vertrekken we voor een probleemloze stint van zo'n 2200km en 24u rijden... Het zal uiteindelijk een volle week duren eer wij alledrie weer op ons effen zijn, eer we weer ons normaal energiepeil bereiken.... het was een reisje dat blijkbaar veel dieper gesneden heeft dan we onderweg dachten !
Maar wat een fokking prachtige reis was dat !!!