Feit: de terugweg gaat altijd sneller dan de heenweg. We stonden dus snel weer op 't asfalt. Rechtsaf, nog wat haarspeldjes naar het skistation. Z? lelijk dat we geen foto's durfden nemen. Op zoek dus naar de DP16, richting Borlova.
Het begin zag er goed uit, zware gravel. Hmm, staat wel op de kaart als een echte weg, maar dit is Roemeni?,niet?
Een beetje verder is dat al kleine keien geworden, en gaat Cotthem z'n landingsgestel uit.
De omgeving is 't wel weer waard.
Cotthem vraagt zich af welke XTZ zo'n sporen nalaat
Een eind verderop hoor ik iemand fluiten. M'n companen blijken niet echt meer te volgen, dus wie o wie?
Aha.
Geeft ineens ook een verklaring voor de toestand van de weg. Ik wandel terug. MCB blijkt de berm ingereden te zijn, om tot stilstand te komen op een meterke van een redelijk onverzettelijk rotsblok. Bij de volgende stop klaagt hij nog steeds over de bokkesprongen van zijn oranje beest, dus wordt de vering wat zachter gezet.
Zie hem vliegen.
Cotthem doet niet onder.
Eigenlijk hebben we hier 't ergste gehad. en maar goed ook, 't wordt stilaan weer donker.
Interessante kombochten hier
In Borlova merken we dat wij niet de enigen zijn die voor donker de stal willen halen. Hele kuddes koeien keren kuierend naar huis. Geen herders, da's niet nodig. Ze weten de weg. Regelmatig draait er eentje af en wandelt een poort binnen, of wacht voor een gesloten deur. Verder dan maar, wel voorzichtig, koeien hebben geen achterlicht. Fietsers trouwens ook niet en we zijn blij als we Caransebes bereiken.
't Was een mooie dag, ook al hebben we te lang rondgehangen in Ilova om de top van de Tsarcu te halen. Maar ooit gaat het lukken, al moeten we de weg vragen aan een koe.