Transpyrina�ca (and beyond) 2011

[laouen]

[color=#FF8000:qah0nqg9]
Even voor Campo rijden we de kloof uit en wanneer we een Repsol tankstation nadreen is Sofie niet meer te houden. Ze wil per se eens getankt hebben bij de sponsor van Dani Pedrosa.

Daarna volgt een snellere baan waar ze ineens kan uittesten of die MotoGP brandstof nu ook enig verschil maakt

[/color:qah0nqg9]

tuttut! da was goeie naft! en ik heb na een aantal bochtige secties toch moeten inhouden omdat je uit mijn spiegel verdwenen was en het verschil in motor en de zware bepakking zaten daar voor niks tussen

een ander bewijs van de naftkwaliteit was trouwens het mindere roken als je de whisperlite aanstak!

Repsol rulez! Neh!

[TRooPER]

[color=#FF8000:2huswmab]
Even voor Campo rijden we de kloof uit en wanneer we een Repsol tankstation nadreen is Sofie niet meer te houden. Ze wil per se eens getankt hebben bij de sponsor van Dani Pedrosa.

Daarna volgt een snellere baan waar ze ineens kan uittesten of die MotoGP brandstof nu ook enig verschil maakt

[/color:2huswmab]

tuttut! da was goeie naft! en ik heb na een aantal bochtige secties toch moeten inhouden omdat je uit mijn spiegel verdwenen was en het verschil in motor en de zware bepakking zaten daar voor niks tussen

een ander bewijs van de naftkwaliteit was trouwens het mindere roken als je de whisperlite aanstak!

Repsol rulez! Neh!

[duibhce Kaelann]

bon, dat verslag hier krijgt dus nog een xtra apart kantje aangezien het blijkbaar de laatste reis zal geweest zijn met de Tenere

[Blackbert]

I can feel your pain.

[duibhce Kaelann]

[color=#FF8000:tiz35bz5]
we koken een eenpansgerechtje met kant-en-klaar rijst, verse paprika en tomaat. Naar goede gewoonte met een lokaal wijntje erbij. Voor het dessert hebben we een fruitslaatje voorzien.

onze MSR/Trangia keuken heeft al meer dan zijn nut bewezen. Maar de ADVRiders die waarschuwden voor de kracht van de MSR hadden wel gelijk. Als je die iets te ver open zet kan je er een kleine smidse mee opzetten.
De Trangia kan er blijkbaar niet zo erg goed tegen. Er beginnen wat stukjes te smelten.


Gelukkig heeft dat geen invloed op het gebruik ervan, maar in het vervolg toch wat beter opletten en de Whisperlite niet al te ver open zetten. Dat wil zeggen maar kwartslag open in plaats van 2 volle draaien.

Ondertussen is de uitbaatster van de camping nog steeds niet terug van haar si?sta. Da's vervelend, want zij is de enige die met de computer overweg kan en ons het wachtwoord voor de Wifi kan bezorgen. Nu ja, als ze niet willen dat we betalen...

Er steekt wat wind op en het begint zowaar fris te worden. Een hele verademing, want vandaag was het bij momenten echt wel heet. Bij momenten al zo warm dat zelfs de rijwind geen soelaas biedt. Het enige wat tijdelijk helpt is even stoppen, goed zweten en dan het zweet door de rijwind laten opdrogen. Da's een heerlijk gevoel, maar jammergenoeg is het ook behoorlijk kortstondig. Ik kan echt niet goed tegen de warmte, maar om een of andere reden laat ik me toch telkens weer overtuigen om naar Zuid-Frankrijk of Spanje te trekken En ik kan je nu al verklappen dat we op het vlak van warmte nog niets hadden meegemaakt in vergelijking met wat ons nog te wachten staat.
[/color:tiz35bz5]

[duibhce Kaelann]

[color=#FF8000:36nshrp5]
[b:36nshrp5]Dag 11[/b:36nshrp5]

De tent stond vannacht op een lichte helling. Daardoor hebben we met onze hoofden naar beneden geslapen. Volgens Sofie is dat gezond, maar ik heb er toch zo mijn twijfels bij. Niettemin toch lekker en redelijk lang geslapen. Om 9u30 staan we klaar om te vertrekken.

We nemen een ontbijt op het terras van een bar in het dorpje. De ontbijtcultuur in Spanje heeft gewoon een nog hoger niveau dan we al dachten.

In het kruidenierszaakje halen we ook nog even wat brood voor de lunch.

We overlopen nog even het plan voor vandaag: veel bochtjes, wat kleinere colletjes, nog wat bochtjes, een bezoek aan Guernica, meer bochtjes en dan een camping zoeken aan de kust.


De routes die we op voorhand gemaakt hadden zitten trouwens niet enkel in de GPS. Het grootste nadeel van rijden op een GPS is voor mij dat je helemaal het overzicht verliest van waar je bent of waar je naar toe gaat. Daarom had ik voor het vertrek enkele kopietjes gemaakt uit de Michelin kaartenboek van Europa. En daarop zijn met fluostift ruwweg de routes uitgetekend. Niet bepaald gedetailleerd genoeg om precies op te kunnen navigeren, maar ik kan wel min of meer volgen waar we zitten.


Had ik al gezegd dat er bochtjes waren hier in Baskenland?


Guernica blijkt veel groter dan verwacht. En van toerisme hebben ze hier ook niet echt zoveel kaas gegeten als hun noorderburen. Er zou hier ergens een monument moeten staan om het bombardement te herdenken dat Franco heeft laten uitvoeren door de Duitse Luftwaffe. En inderdaad, na wat zoeken komen we een drietal bordjes tegen. Maar dan... niets meer. Er is een stadsparkje met wat moderne standbeelden, maar van een herdenkingsmonument is geen sprake. In de stad is het zo mogelijk nog heter dan we gisteren al hadden meegemaakt. Uiteindelijk geven we het op en zoeken wat koelere oorden op.

Op de Michelinkaart staat er op een colletje in de buurt een uitzichtpunt vermeld. De naam "Balcon de Biscaye" doet alvast het beste vermoeden. Maar toerisme staat hier blijkbaar overal op een laag pitje.

Dit is het balkon.


en dit is het uitzicht:



Dat valt dus behoorlijk tegen.

We rijden dan maar verder naar Lekeitia waar er een camping zou moeten zijn. Lekeitia zelf ziet er behoorlijk druk en toeristisch uit. Maar het bureau voor toerisme is gesloten voor de si?sta en om nou te gaan wachten tot 5u, daar hebben we echt geen zin in. Dan maar de kust verder afrijden en uitkijken naar bordjes. Het eerste bordje komen we tegen net buiten het stadje, maar die camping blijkt gesloten.

Tegen dat we in Ondarroa aankomen is het bijna 5u en wachten we toch even aan het bureau voor toerisme. We worden vriendelijk geholpen en krijgen een wegbeschrijving naar een camping en een nabijgelegen tankstation.

De camping is basic, maar proper en vlakbij een strandje gelegen. Via een dijk langs het strand kan je blijkbaar in 10 minuten naar het centrum wandelen.

We zijn wel niet alleen op de camping.


Het strandje aan de camping ligt in een baai die door enkele rotsen van de ergste golven en wind beschermd wordt.



Na een vlugge douche wandelen we langs het strand naar Ondarroa op zoek naar een restaurantje. Het is een leuk klein havenstadje.



Hier worden ook nog "echte" sporten beoefend. Dit is het clublokaal van de lokale zeeroeiersclub.

Ze zitten met een 16-tal in een boot en gaan ?cht hard vooruit eens ze op open water zijn. Er is ook nog een offici?le touwtrekclub, maar die hebben we niet zien trainen.

Er heerst hier ook nog een echt straatleven. Na 8u komt iedereen tesamen op straat voor een drankje en een hapje. Zelfs de oudjes zitten in groepjes op pleintjes en straatjes. Hangouderen die rechtsreeks uit Benidorm bastards kunnen komen.
[/color:36nshrp5]

[zappa]

bon, dat verslag hier krijgt dus nog een xtra apart kantje aangezien het blijkbaar de laatste reis zal geweest zijn met de Tenere

hopelijk zijn de miracels de wereld nog niet uit.



Op die "balkon" foto, is dat een marsmannetje of -vrouwtje?

[duibhce Kaelann]

[color=#FF8000:1ovaa35o]
In een kleine bar bestellen we wat te eten. We zijn blijkbaar de enigen die hier vanavond eten, want zelfs de kok moet nog opgebeld worden.

We maken het hem niet te moeilijk en kiezen voor een slaatje, gevolgd door kabeljauw met look, een lokale specialiteit. Als het geserveerd wordt lijkt het eerder op look met olijfolie en daaronder verscholen de vis. Maar het smaakt wel.

Ne het eten maken we nog een wandeling langs het dijkje en over het strand. Even de voeten in het water steken en daarna van het geluid van ruisende golven en het laatste streepje licht genieten op de rotsen rond het strand.


[/color:1ovaa35o]

[duibhce Kaelann]

[color=#FF8000:2haijybz]
[b:2haijybz]Dag 12[/b:2haijybz]

De weersvoorspellingen voor vandaag waren al niet echt geweldig en vanochtend vroeg is het dan ook effectief beginnen regenen. Echt het soort weer dat je van de Golf van Biskaje verwacht. We zijn dus maar wat langer in onze slaapzakjes blijven liggen. Uiteindelijk toch maar een ontbijtje genomen met stokbrood en Nutella. Het ziet er niet naar uit dat het weer echt veel beter gaat worden vandaag. Maar dat is niet zo'n ramp, we wilden toch een groot deel van de dag binnen doorbrengen. We zijn tot zover voorbij het einde van de Pyrenee?n komen rijden voor een speciale reden. Van hieruit geraken we gemakkelijk in Bilbao waar we graag eens het Guggenheimmuseum zouden bezoeken.


De rit naar daar is vrij saai en nat. Onder andere ook omdat we het stuk p?age op de autostrade willen vermijden en de steenweg ernaast zeer druk is en er op veel plaatsen werken aan de gang zijn. We parkeren uiteindelijk de motoren aan het museum.

Eerst maar eens een wandelingetje maken rond het gebouw. En dat is behoorlijk de moeite. Het is volledig opgetrokken uit een soort gele zandsteen, glas en metaal. En geen 2 volumes in het gebouw hebben dezelfde vorm. Het gerucht gaat dat Frank Gehry het eerste ontwerp gemaakt heeft op een bierkaartje in zijn hotel. En dat op een enkele avond, toen hij de stad bezocht om de locatie te komen bekijken wanneer de ontwerpwedstrijd was uitgeschreven.



Een leuk detail is de voetgangersbrug die deels over de vijver en deels over de rivier zweeft.


Aan de voorkant van het gebouw staat een constructie van een heel ander soort. Deze hond is volledig opgetrokken uit bloemen.

Tenzij je wil douchen ga je wel maar beter niet onder de bek staan want hij lijkt wel te kwijlen.

Het is ondertussen al middag en we besluiten om maar eerst een slaatje te gaan eten in een restaurant in de buurt.

Daarna wordt het tijd om maar eens te gaan kijken wat ze binnen in het museum allemaal verzameld hebben. De ingang ligt een stuk onder het straatniveau.


Binnen mag je geen foto's nemen, maar Sofie is toch wel niet per ongeluk gestruikeld bij het wegsteken van het fototoestel toen we naar de immens grote Arcelor Mital hal gingen kijken, zeker... Het is eigenlijk een mirakel dat daar een goeie foto is van gekomen.


Verder was het museum eigenlijk verrassend interessant. Je vindt hier enkel moderne en voornamelijk abstracte kunst. Maar de variatie is erg mooi en er hangen net genoeg verschillende werken om een fijne namiddag door te brengen. Vooral de Cobra-tentoonstelling sprak me wel aan. Hoe meer schilderijen van Alechinsky ik zie hoe meer ik ze begin te appreci?ren. Er staan ook wel heel vreemde dingen, zoals een aparte ruimte met een grote houten tafel waarboven flessen rode wijn hangen met druppelkraantjes. De wijn druppelt op de tafel en dringt dan het hout in. Tussen de flessen hangen nog lappen onbewerkt leer en dierenvacht. De geur is, sja, ... apart. Maar als je van moderne architectuur en abstracte kunst houdt is dit museum echt een must.

Na een leuke dag in Bilbao keren we terug naar de camping. Het is ondertussen wel weer even droog en hopelijk geraakt de tent ook opgedroogd tegen morgenvroeg. Morgen gaan we nog wat cols rijden en vrijdag hopen we in Bagnere-de-luchon te geraken waar we een wasje zullen moeten doen, want dat begint dringend te worden.
[/color:2haijybz]

[TRooPER]

blijft prachtig om lezen en tijdens het lezen, weet je zo dat jullie FERM genoten hebben van deze reis
(desondanks een bittere nasmaak, verrassend hoe jullie een mooi verslag blijven neerpennen)

[laouen]

verrassend hoe jullie een mooi verslag blijven neerpennen

alle eer aan Jo daarvoor... mij zou het nu echt niet lukken

[duibhce Kaelann]

[color=#FF8000:33uz5fyr]
[b:33uz5fyr]Dag 13[/b:33uz5fyr]

We zijn vroeg wakker en kunnen dus ook lekker vroeg de baan op. Ondanks de regen vannacht is de tent toch nog droog geraakt dus die geraakt vlug ingepakt. We vertrekken uiteindelijk onder een nog behoorlijk sombere hemel, maar het blijft wel droog.

Het eerste stuk van de rit volgen we de kustlijn. Ontbijt nemen we in een bar langs de kant van de weg. Op een terrasje met zicht op zee. Het ontbijt mag er ook deze keer wezen. Croissants, broodje spek met eieren, club broodje met tonijn. En overheerlijke cafe con leche. De koffie hier in Spanje is nog beter dan de beste Italiaanse die ik ooit gedronken heb.


De kustlijn en de kliffen zijn ontzettend mooi en ruw. Zelf ben ik nog nooit in Bretagne geweest, maar volgens Sofie is Biskaje nog ruwer en woester dan wat je in Bretagne kan vinden.




Plots verschijnt er op de Zumo de boodschap dat het toestel geen stroom meer krijgt. Da's vreemd want die zit gewoon in de motorsteun. We stoppen even op een uitkijkpunt en ik controleer vlug of er geen slecht contact is. Het toestel er even uithalen en weer insteken brengt geen soelaas. De steun is wat gevoelig aan corrosie, maar ook daar is niets van te merken op de contactpunten. Uiteindelijk besluit ik van er gewoon later eens wat aandachtiger naar te kijken.

Ter hoogte van San Sebastian draaien we het binnenland in langs smalle kronkelige wegen. Die zijn nog nat en hier en daar ook bedekt in modder en bladeren. Maar het riviertje waar we langs rijden dwingt de weg tot de meest onwaarschijnlijke kronkels.

In Santesteban stoppen we voor een tankbeurt. En ik maak van de gelegenheid gebruik om alvast de zekering van de GPS even te controleren. Die zit onder het dashboardkapje, dus dat moet er wel eerst even af. De zekering lijk tin orde. De aansluiting op de stroom van de motor ook. Die zit samen met de aansluiting van de intercom die wel nog functioneert. Hoogstwaarschijnlijk heeft de steun het begeven. Dat is al de tweede keer. De eerste keer was het toestel nog in garantie en heb ik een nieuwe gekregen. Deze keer zal het wel geld gaan kosten... Het toestel gaat dan maar uit om batterij te sparen zodat we de GPS nog kunnen gebruiken op de wat moeilijkere stukken, zoals om door de grotere steden te geraken. De rest van de reis zal dus op de kaart zijn.

Gelukkig hadden we wel de vooruitziendheid gehad om de routes ook op de Michelinkaarten die we hadden meegesleurd uit te tekenen. Vanaf nu dus geen Kaartjes meer met de GPS-track in dit verslag.

We rijden verder richting Frankrijk door het Parque Natural del Se?or?o de B?rtiz. Er staan regelmatig paarden en schapen op en langs de baan. De grens steken we over langs de Col d' Izpegy.

Het is nog steeds behoorlijk grijs, maar dat geeft de bergen hier wel een heerlijk betoverend sfeertje.


Eens beneden beginnen de magen wat te knorren dus stoppen we in St Jean Pied de Port voor een pizza. De cultuurshock is enorm. Baskenland is bijna volledig toeristenloos. In St Jean wemelt het ervan. Vooral Hollanders uiteraard. Terwijl we zitten te eten begint het te regenen. Maar als we vertrekken is het alweer afgenomen tot een zacht gedruppel.

Verderop komen we weer op een stuk van de bedevaartroute naar Compostella terecht. Verloren lopen zal je op die route niet vlug doen, want ook hier wemelt het van de bordjes die je op pad houden.

De eerste cols die we na de middag over moeten zijn de Iraty en de Bagargui. De baan is nat en zeer stijl. Het zicht is beperkt door de lage bewolking en de baan ligt vol met stront. Dat maakt het rijden zeer vermoeiend, maar de ruwheid en schoonheid van de natuur zijn enorm inspirerend. De rotsen en diepgroene graslandschappen doen een beetje denken aan de Schotse highlands. De hele beklimming is 17km lang en enorm stijl. Deze bergen worden in de Tour de France niet aangedaan en die keuze is meer dan begrijpelijk. Het halve peleton zou hier waarschijnlijk niet levend boven geraken.

Op een bepaald moment komen we op een klein plateautje terecht. Bij het oprijden is er een "passage canadienne" om de dieren binnen te houden. Het is waarlijk een plaatje. De geiten, paarden, ganzen en schapen lopen hier gewoon vrij rond. Verder is het totaal verlaten. Op een heel klein boerderijtje na. We zijn zelfs zo onder de indruk van het uitzicht dat we totaal vergeten om er foto's van te nemen. En wanneer we opnieuw een passage cannadienne passeren is het sprookje voorbij.

Verder richting de Col de Marie-Blanque dan maar. Die is heel korter en minder stijl dan ik verwacht had. Maar biedt wel een massa heerlijke s-bochten na elkaar. Vaak zie je zo 5 tot 6 bochten voor je uitgestrooid.


Voor de helden die zelf omhoog trappen staat er boven op de col nog een mooie aanmoediging.


Ondertussen naderen we de voet van de Col d'Aubisque en besluiten we op zoek te gaan naar een camping. In Laruns volgen we een pijl naar wat een tweesterrencamping zou moeten zijn. Wanneer we toekomen is de poort echter gesloten. We keren om, maar net op dat moment komt er een oud ventje van dik over de 80 buiten. Hij vraagt of we een plaatsje zoeken en opent de poort. De camping is totaal verlaten, op een konijn na. De oude man -voorzien van de traditionele baret- wijst een een plekje aan voor enkele stacaravans. Sofie gaat even het sanitair inspecteren en ondertussen bekijk ik het graspleintje waar de tent moet komen. Wanneer Sofie terugkomt zegt ze dat ze hier niet wil blijven. De toiletten en douchen zijn ontzettend vuil. Zelf was ik ook al min of meer tot dat besluit gekomen, na het ontdekken van gigantische hoeveelheden konijnenkeutels op het grasveldje. Op zoek naar een andere camping dus.

Uiteindelijk komen we hier terecht.


Een propere camping met modern sanitair en een wasmachine en droogkast. Ideaal, quoi! Terwijl wij naar de Petit Casino in het dorp trekken doet de campinguitbaatster onze was. Het wordt steeds beter hier.

Het eten bestaat uit een pastaatje, een lokale Bearn wijn en wat panna cotta als dessert. Het uitzicht waarvan we daarbij kunnen genieten is fantastisch.


Morgen rijden we de Aubisque op!
[/color:33uz5fyr]

[TRooPER]

[color=#FF8000:15jxag8l]

Morgen rijden we de Aubisque op!
[/color:15jxag8l]

Welk uur moet ik aan de voet staan .....

[duibhce Kaelann]

ge gaat rap moeten zijn

[duibhce Kaelann]

[color=#FF8000:3852i8wi]
[b:3852i8wi]Dag 14[/b:3852i8wi]

Vanochtend doen we het rustig aan. Er hangen nog wat verspreide lage wolken in de bergen en we zouden toch wel graag iets meer uitzicht hebben als vorig jaar boven op de Aubisque. De zon schijnt in het dal volop en lijkt goed op weg om de wolken te verdrijven.

Het begin van de beklimming is vlakbij de camping dus dat is een stevige wake-up call. De beklimming gaat vlot dus we zitten al vlug in het cafe boven op de col voor een ontbijtje. Heerlijk vers brood met myrtillenconfituur, fruitsap en een goeie kop koffie. Het uitzicht is wel niet veel beter dan vorig jaar. De wolken hangen nog steeds erg laag.


Maar af en toe vangen we toch een glimps op van de bergkammen rondom.



De ezels van vorig jaar zijn wel vervangen door paarden.


Die zijn zo mogelijk nog brutaler. Zodra er een toerist zijn wagen laat open staan steken ze hun kop naar binnen op zoek naar iets eetbaars.

Terwijl we ontbijten geraken we aan de praat met een Duitse dame die de berg is komen oprijden met een Street Triple. Blijkbaar is ze op vakantie met haar man,maar die was wat ziekjes en heeft besloten de dagrit langs de autostrade te doen en dan op de hotelkamer te gaan rusten. Zij vond het zonde om al die cols te missen en is er dus een dagje alleen op uit getrokken.

Ondertussen is er ook een groepje Vlaamse wielertoeristen toegekomen. Ondanks de stevige beklimming zien die er nog redelijk fris uit.

De afdaling, en dan vooral het stuk voorbij de Soulor, ligt bezaaid met gravillon. Dat is dus met geknepen billen naar beneden rijden. Niettemin blijft het wel een zeer mooie col. De grote hoeveelheden kiezels liggen hier enkel om het asfalt perfect te krijgen tegen dat de Tour hier passeert. Volgende keer toch maar eens na die ronde de bergen intrekken... Al heb je dan natuurlijk weer het probleem dat het hoogseizoen is.

De Aubisque was al een stevige col, maar wat volgt is ook absoluut geen kattenpis. We volgen de departementals tot in Luz-st-sauveur om daar de beklimming naar Luz Ardiden aan te vatten. Die is extreem stijl en boven is het onverwacht verlaten. Er zijn blijkbaar toch niet zoveel wielertoeristen die het hier aandurven. Halverwege de beklimming splits de weg plots. We kiezen voor de rechterafslag. Boven komen we op een kleine parking terecht aan enkele ski-liften. Maar het ziet er niet meteen uit alsof het de befaamde top van Luz Ardiden is. Terug naar beneden dus en de andere afslag maar eens proberen. Dat blijkt de juiste.

Op de top zelf hangen nog wat wolken die het zicht naar boven belemmeren, maar het uitzicht naar de vallei toe is ronduit spectaculair.


En dat de weg naar hier niet alleen een uitdaging is voor fietsers, maar ook voor gemotoriseerde tweewielers staat buiten kijf.


De zon doe stevig haar werk en de restjes wolken beginnen te verdwijnen als sneeuw voor de, nou ja, zon zeker he... Het warmt zelfs zo fel op dat het vocht in de gravel van de parking voor onze neus verdampt.


En wat er dan verschijnt als de rook om ons hoofd is verdwenen is adembenemend.



We kunnen hier uiteraard niet de hele dag blijven gapen, dus kruipen we weer op de motor. Volgende stop: de Tourmalet.
[/color:3852i8wi]

[duibhce Kaelann]

[color=#FF8000:3h2jpzpv]
De Tourmalet is niet zo steil als Luz Ardiden, maar wel een stuk langer. En de aanloop naar de beklimming is ook wat mooier. Minder bebouwing en minder drukte. Het asfalt hier is duidelijk al wel geprepareerd voor de tour. Onderweg komen we net als bij de Rode Rotsen in Spanje enkele oude bekenden tegen. Bij het ronden van een bocht stuiten we plots op een kudde schapen die volledig blauw zijn geverfd. Een tegemoetkomende motorrijder had ons al teken gedaan van te vertragen. Wij rijden sowieso al met behoorlijk wat marge op deze bergwegen, maar niet iedereen heeft evenveel zelfbeheersing. Er ligt al een schaap dood op de weg. Enkele andere schapen hebben zich er rond geposteerd, alsof ze hun gevallen compagnon alsnog willen beschermen.




Boven op de top is het druk. Het restaurant op de top serveert behoorlijk eten, dus we besluiten van hier te lunchen. Een toiletbezoekje zit er even niet in. Blijkbaar is de afvoer verstopt. De buizen worden momenteel doorgespoeld, maar dat kan nog wel even duren. Dan maar op het terras van de omgeving genieten.




Terwijl wij nog even nagenieten van ons eten beginnen plots die Vlaamse wielertoeristen vanop de Aubisque druppelsgewijs de bocht om te komen. Nu zitten we hier al een tijdje en hebben we ook een hele tijd boven op Luz Ardiden doorgebracht, maar van de Aubisque tot hier is toch wel een behoorlijke afstand. En de Tourmalet mag den wel iets minder steil zijn als Ardiden, het blijft een behoorlijke klim. Respect dus voor de prestatie van deze fietsers.

De afdaling van de Tourmalet brengt ons nog langs de Pic du midi en door het beroemde skidorpje La Mongie. Daarna gaat het linea recta -nou ja, op enkele bochtjes na dan- naar de Col d'Aspin. Vorig jaar was dit al een van de hoogtepunten van ons verblijf in de Pyrenee?n en ook deze keer is het weer genieten. Tot plots het waarschuwingslampje van de ECU oplicht op het dashboard van de Tenere. Dat kan eigenlijk vanalles betekenen. Maar ??n van de zwakken punten van de XTZ is de regultaor/gelijkrichter. Door de ondoordachte plaatsing ervan en de niet volledig waterdichte stekkers durven die contactpunten al eens corroderen en als je daarmee verder blijft rijden kan dat wel eens leiden tot het einde van de stroomgeneratie op de motor. Het waarschuwingslampje van de ECU gaat dan ook branden. Het probleem is natuurlijk dat er ook nog duizend-en-een andere oorzaken kunnen zijn. Maar ik wil het risico niet lopen. Als het toch de regulator is en ik schakel het contact uit is het gedaan met rijden. Niet genoeg stroom meer om nog vonken te maken. Ik besluit dus om zonder stoppen verder naar de camping te rijden zodat ik daar een diagnose kan stellen en kan zien wat er moet gebeuren.

De rest van de rit maken we dus geen foto's meer. Een beetje jammer wel, want de Aspin en ook de Peyresourde zijn echt ook ontzettend mooie cols. Tant pis. We halen zonder verdere incidenten de camping in Bagnere-de-Luchon. Na het opzetten van de tent begin ik aan mijn diagnose, terwijl Sofie nog even naar de winkel trekt met de motor zodat we ook nog wat kunnen eten vanavond.


[/color:3h2jpzpv]

[duibhce Kaelann]

[color=#FF8000:ficln3oe]
Blijkbaar kan een motorreisverhaal niet zonder ook een stukje sleutelen. En aangezien ik al het werk moet doen gaan jullie er ook niet onderuit komen.

Op de camping heb ik de Tenere uitgezet. Zo kan ik ook de foutcode van de ECU uitlezen. Dat werkt met een soort morse code. 2 keer lang, 3 keer kort. Dat is foutcode 23. Da's leuk natuurlijk, maar daar weet ik uiteraard nog niks mee. Gelukkig heb ik de werkplaatshandboeken van al onze motoren op mijn GSM staan.

Wat opzoekwerk later weet ik waar de zoektocht moet beginnen:
[code:ficln3oe]
Error code 23: Air intake temperature sensor
[/code:ficln3oe]
Dus niet de gevreesde regulator/gelijkrichter. Da's toch al iets.

Beginnen doe je best bij het begin, dus ik haal alvast het sleutelsetje uit de uitsparing in de tank. Aangezien het originele setje op geen hol trekt heb ik voor de vakantie zelf een setje samengesteld waarmee in theorie zowat de hele motor uit elkaar te vijzen is.


En om aan de sensor te geraken is dat ook nodig.


De temperatuursensor zit in de luchtfilterkast en de stekker ervan zit onder de tank weggestoken.


Wegens een gebrek aan Japanse mini-handjes moeten dus de plastic kuipdeeltjes en tankbescherming worden verwijderd. En ook de tank zelf moet eraf.


Da's al niet mis voor een "road-side repair", toch?

De schuldige wordt zo al vlug gevonden.


De oorzaak van dit losse draadje is eigenlijk een beetje mijn eigen schuld. De XTZ is voorzien van een DNA luchtfilter en een DNA stage2 luchtfiltercover. Die heb ik ge?nstalleerd omdat Yamaha het XT blokje nogal geknepen heeft op de luchtvoorziening. Dus deze eenvoudige ingreep maakt het slechts 48pk tellende blokje iets gretiger. Maar door de euro-normen is ook de benzinetoevoer niet bepaald overdreven. Meer lucht zou dus onvermijdelijk tot een te arm mengsel leiden. Om dat te compenseren heb ik een eenvoudig toestelletje gemonteerd. Onder XT-rijders beter bekend als de KEV-mod. Die wordt tussen de luchttempertuursensor en de ECU aangebracht om het signaal te kunnen manipuleren. Daardoor denkt de ECU dat het kouder is dan het eigenlijk is en gaat die het mengsel rijker maken. De draadjes heb ik echter rechtstreeks in een suikertje gestoken, zonder er pluggetjes op te krimpen. Dat in combinatie met een waarschijnlijk niet hard genoeg aangedraaid vijsje en het onophoudelijke getril van de eencilinder en dit was eigenlijk onvermijdelijk. Maar dus gelukkig ook gemakkelijk weer opgelost. Nadat je de halve motor uiteengevezen hebt tenminste.



Zoals het handboek zegt: installation is reverse of removal.

(let vooral op het pinkje )

Alles weer in orde! Geen waarschuwingslichtje meer.


[/color:ficln3oe]

[F M]

Blijkbaar kan een motorreisverhaal niet zonder ook een stukje sleutelen.

Euhhh....

Bij mij luidt dat: "Een reis met de motor kan niet zonder een bijstandsverzekering.

[laouen]

Bij mij luidt dat: "Een reis met de motor kan niet zonder een bijstandsverzekering.

mja, bijstandsverzekeringen... de vorige keer dat we die moesten aanspreken (voor een platte achterband op de Ten nota bene), waren we de motor 3 dagen kwijt.

Dat lichtje was gaan branden op zaterdag namiddag. Tegen de tijd dat we op de camping waren en dan de bijstandsverzekering konden bellen, was het al bijna 6u. Dat zou willen zeggen: alle garages toe, motor naar een depot takelen, maandag naar een garage en dan nog wachten op de herstelling (als dat nog mogelijk was)... Dus op z'n minst weer 3 dagen geen motor. Dus voor we die telefoon pakten maar even kijken wat het is en proberen zelf te herstellen h?! Zo domweg de reisbijstand bellen leek ons nogal idioot en achteraf gezien, zou het dat ook geweest zijn voor een losgetrild contactje. Dit bleek dus een supersimpel probleempje, alleen moest er wat gesleuteld worden. Niks reisbijstand, een uurke sleutelen en we konden weer verder!

[duibhce Kaelann]

Een reisbijstand is uiteraard iets ontzettend handig. En wanneer het nodig is zal ik er zeker en vast gebruik van maken. Maar zoals laouen al aangeeft betekent beroep doen op de reisbijstand vaak een behoorlijke vertraging en dus ook een stevige deuk in de plannen.

Vooral als je met de motor op weg bent, want je kan niet rekenen op een vervangvoertuig. Tenzij je je tevreden stelt met een auto. Maar wanneer ik aan het rondtrekken ben met de motor zegt me dat niet zo erg veel.

Vandaar dat ik bij problemen dus liever zelf even probeer om het probleem op te lossen. Ik besef dat er heel wat motorrijders zijn wie de technische kant van hun voertuig niet zo erg interesseert, of die om andere redenen weigerachtig staan om zelf te beginnen sleutelen. Maar als je bereid bent om een beetje moeite te doen om het te leren kan je er erg ver mee komen. Het is soms verbazingwekkend hoe gemakkelijk het kan zijn om een probleem te diagnosticeren en op te lossen. Zelf met een uiterst beperkt setje sleutelgerief, zoals je hierboven kon zien.

Af en toe je eigen motor eens een onderhoudje geven kan niet alleen ontzettend ontspannend zijn en een gevoel van voldoening brengen als het gedaan is, je leert er je eigen motor ook zeer goed mee kennen. Je bespaart op onderhoudskosten en vaak zie en merk je dingen die een dealer gemakkelijk over het hoofd ziet in die 1 of 2 uurtjes per jaar dat hij naar jouw motor kijkt.

Maar goed, sommige mensen willen vooral rijden en vinden het sleutelwerk eerder tijdverlies, of zijn bang dat ze iets verkeerd gaan doen. Dat is natuurlijk een even valide mening en het zal hun rijplezier er daarom ook niet minder op maken.