Wel,
ik weet niet hoe het komt, maar de laatste twee jaar besef ik zo af en toe hoezeer ik veranderd ben als motor rijdende mens. Ik verklaar me nader.
Ooit, lang geleden, toen Honda MBX 50's nog een straffe reputatie hadden en met een simpele ingreep 100 km/u haalden, was er in mijn ogen maar ??n mogelijke manier van verplaatsen. Afin, twee eigenlijk. Binnenshuis te voet, en daarbuiten per brommer of per moto. Al de rest was bullshit, voor losers, voor mensen zonder leven. Voor seuten en sufkoppen. Voor ouwe mekes en pekes. Voor ma's en pa's. De moto, dat was vrijheid, eindeiljk losgebroken van de traagheid der dingen. Eindelijk een middel om te ontsnappen aan de middelmatigheid van het bestaan als studentje, of aan de regels des huizes.
Als brommer-matroos keek ik enorm op naar de motards. Dat waren mijn helden. Behalve als er flosjkes aan het stuur of aan de vest hingen. Dat waren geen ?chte motards. Die hadden het niet echt begrepen. Ik bedoel maar, als ge uw leven riskeert op een machtig krachtig pk-beest, dan gaat ge u toch niet bezig houden met iets onbenullig onnozels als flosjkes??? Dat er aan een gordijn flosjkes hangen ok, maar aan ne moto??? Afin, ook toen al wist ik dus dat er m??r als ??n soort motards bestond. Twee namelijk. De ?chte motards en de moto-toeristen.
Echte motards doen - zoals je wel zult vermoeden - alle verplaatsingen per moto. Buitenshuis toch. Regen houdt hen niet tegen. Kou houdt ze niet tegen. Sneeuw negeren ze gewoon. Wind is fun. Een storm trotseren is cool. Tropisch Zuid-Frankrijk gekleed in een zwart lederen pak is goed te doen, zolang ge maar blijft rijden. De weg is weg? Who cares. Rijden is het devies: naar uw lief, naar de film, naar trouwfeesten, naar de Ardennen, naar het andere eind van de wereld. Iedereen kent de echte motard, iedereen verwelkomt die verzopen verkleumde snotkop met open armen, elke living is een zalig warm oord van liefde en gezelligheid. De wereld is mooi.
Moto-toeristen waren en zijn een andere categorie. Dat zijn dromers, gehandicapte mensen, door omstandigheden mentaal mindervalide motards, die enkel op zonnige zondagvoormiddagen een uurtje of twee mogen gaan bollen, doelloos, gewoon, om ne keer ne moto onder hun kont te voelen. Het zijn mensen die het z? druk hebben met hun werkleven, hun sociale leven, hun - god betert - ?ndere hobby's, dat er eigenlijk geen deftige tijd meer overschiet om deftig "motard" te zijn. Ze mogen niet, niet van zichzelf en niet van anderen. Ze kunnen niet, niet van zichzelf en ook niet door al die anderen. Ze w?llen zelfs niet meer, gewetensproblemen meneer. Al diegenen die we liefhebben zomaar achterlaten om een individuele ego?stische tijdsbesteding te gaan uitvoeren, alle vorm van verantwoordelijkheid jegens iedereen en alleman verloochenend... Onverantwoord !
Moto-toeristen herken je soms aan bepaalde uiterlijkheden. Die uiterlijkheden verstoren het plaatje, ze zijn de krassen die een ouwe vinyl-plaat waardeloos maken. Een dikbuikig heertje die langzaam en t? voorzichtig rijdt op een racer is er een mooi voorbeeld van. Of een in krakend leder gehulde persoon op een blinkend nieuwe chopper slash custom. Of een vetbol op een chopperke, nog met zijn blauwe werkbroek en veiligheidschoenen aan. Soms zelfs met een plastiek zakske aan het stuur. Soit, het maakt eigenlijk niet uit hoe ze er uit zien. Moto-toeristen zijn would-be motards, daar gaat het om. Wel willen maar niet kunnen.
Mezelf heb ik al die lange jaren - om en bij de twintig tot nu toe - gezien als een ?chte motard. De keren dat ik als een verzopen en verkleumde snotkop naar familiefeesten en bij mijn lief geweest ben zijn niet te tellen. Nooit begreep ik hoe het mogelijk was dat er mensen waren die een moto bezaten en daar maar een paar honderd of een paar duizend km per jaar mee reden. Ik was "nen echte". Ik bestond om te rijden. Rijden was mijn leven. Live to ride, ride to live, was mijn slogan, het motto van mij en mijn moto. En al die andere zondagochtendrijders waren losers. Was, was, was.
En nu, tja, nu, nu ik z?lf zo oud ben als diegenen waar ik als jonge snaak op neer keek, nu ben ik zelf ook een mindervalide motard geworden... een moto-toerist. De prioriteiten zijn herschikt, de verantwoordelijkheden aangedikt. De tijd schiet veel sneller voorbij dan vroeger. Zelfs als ik stilsta. Er is zoveel te doen meneer ! Er is zo weinig tijd meneer. Er zijn zoveel mensen die mij graag zien meneer! Ik kan die toch moeilijk allemaal achterlaten of wegschuppen? Zomaar zeggen "Foert, ik pak mijn moto, steek mijn koffers vol en ik ga efkes naar Moskou over en 't weer? " Ervan dromen ja, dat lukt nog. En jawel, ik versta nu die mensen die ik vroeger zo onnozel vond. Ik snap waarom ze hun moto houden, ik snap waarom ze er zo weinig mee rijden. Ze houden hem omdat ze een droom in leven willen houden. Ze rijden er niet mee, tja, omdat ze regelmatig vergeten dat ze er ene staan hebben. Rijden met de moto, tja, ge kunt er niks en niemand op meenemen eh. En dat omkleden altijd, en altijd te koud of te warm jong, en ik moet nog aan mijn huis werken .... ja, nu snap ik die gasten wel, nu wel. Grappig dat ik het nu minder erg vind dan toen.
Ik ben namelijk z?lf ge?volueerd van Motorcycle Loner naar Moto-Toerist : full-time job, een lening, een jong kind, een tuin, een heel pak verantwoordelijkheden en bezigheden, nauwelijks nog tijd en goesting om dat oranje ros buiten te halen. En neen, ik heb het niet over een grasmachien. Om het in moto-termen te zeggen, ik zit met mijn cross-moto gevangen in een diep spoor en ik geraak er niet meer uit zonder op mijn doos te gaan. En dat spoor gaat zijn eigen weg, en ik, die ooit ervoor gekozen heeft om dat spoor te volgen, besef stillekesaan dat dat een h??l diep spoor is, en ook h??l erg lang. Een mensenleven lang. Geen haar op mijn hoofd dat van plan is om dat spoor ooit te verlaten, maar, net als met het motorcross, zie ik links en rechts van mij andere sporen. Sporen die verschijnen en verdwijnen, het ene al dieper dan het andere. Maar ze zijn er altijd. Ge begrijpt dat dat een kwellend zicht kan zijn. Ge ziet het wel, maar ge moogt en kunt er niet aankomen. Ge hebt dorst, maar geen drinken. Ge lijdt honger en ge ziet het eten liggen, maar ge krijgt het niet. Uwe leiband is te kort. Het is dat diepe spoor, uw eigen spoor, waar ge zonder zwaar accidenten normaal gezien niet meer uitgeraakt, dat mij doet beseffen dat ik mij nu gedraag gelijk al die moto-toeristen die ik vroeger zo verfoeide. Die zaten ook gevangen in hun - hopelijk zelfgekozen - diep spoor. En nu heb ik eindelijk respect voor die mensen. Ik vesta waarom ze zich vastklampen aan die moto in de garage. Want ooit, en ge weet nooit wanneer, zal uw spoor doorsneden worden door een ander diep spoor, of, nog beter zelfs, wordt uw spoor weer ondieper en kunt ge eindelijk weer uw eigen lijnen trekken. Op dat moment moet ge er klaar voor zijn, klaar om te springen, klaar om uw eigen lijnen weer te trekken, gelijk vroeger.
En automatisch ? en da?s typisch voor mij - zit ik me nu af te vragen, welk soort motard ga ik binnen twintig jaar zijn, als er een 6 voorstaat? Op welk soort moto ga ik dan rijden? Op welke dagen? In welke omstandigheden? Gaat dat een luxebak zijn? Enkel als het warm is? Van viersterrenhotel naar vijfsterrenhotel? En niet teveel kms aub want mijne knie doet zo'n zeer, en mijn heup, en mijn rug tussen mijn schouderbladen ... Ga ik ritjes door Europa doen? Of ga ik dan eindelijk eens tijd en geld genoeg om de wereld eens te proberen rond rijden? En gewetensloos natuurlijk, iedereen achterlaten die me graag ziet. 't vrouwke gaat hopelijk nog mee kunnen achterop, laat het ons hopen, maar wat met de kinders? De kleinkinders? De nog steeds levende ouders die ondertussen de 90 naderen en juist nu hulpbehoevend aan 't worden zijn? Verdomme 't is toch altijd iets eh. Ne mens is nooit gerust. Waarom leeft iedereen zo lang tegenwoordig?
Kortom, beste oudere motorrijder. Als ge merkt dat ik u aan het bekijken ben, met zo'n blik op oneindig, als ik u bezie zonder u te zien, wel, snapt dan dat ik probeer uit te maken of ik later gelijk u ga zijn, of toch niet. Ik ben namelijk curieus of er een algemeen patroon bestaat. Een patroon, een parcours dat door elke motard doorlopen wordt, willen of niet, gewoon, van 't zelf, zomaar, zonder dat ge dat zelf wilt. Een patroon dat zich ontrolt zonder dat je 't merkt, ??n dat ge maar achteraf ziet en begrijpt, gelijk de beurskoersen.
Tot in den draai mijn beste, ergens op een zondagvoormiddag, mocht er eens een uur of twee vrij zijn.
dan kunnen zeker niet meer volgen 
het gedacht alleen al dat je dat er elke keer moet afnemen voor de volgende reparatie...... 
.
Kortom , 't is allemaal niet zo erg als de tekst op het eerste zicht aangeeft. Lees de tekst vanuit een humoristisch standpunt ipv het standpunt van een zagevent, en ge gaat er al veel beter mee kunnen lachen. 
