Re: Wales & Noord-Engeland
Posted: 26 Jul 2012 21:51
woensdag 13 juni
Na nog'ns een heerlijk ontbijt en een gezellige start met de ierse stamgasten, nemen we afscheid van Jenny en haar B&B en vertrekken we richting noorden. Eerst nog even een postbus zoeken voor de kaartjes en dan in rechte lijn, nou ja, bijna rechte lijn naar Kirkstone Pass.
Vandaag staan er weer een paar mooie stukken op het programma en 1 daarvan is Hartside Cross. Jo heeft de verwachtingen redelijk de hoogte in gejaagd met alle youtube filmpjes en de pas stelt niet teleur. Ik mag op kop en Josefien is gewoon niet meer te houden! Voor dit soort baantjes is die motor gewoon gemaakt! Met plezier laat ze zich van het ene oor op het andere leggen en en we amuseren ons samen te pletter. Voor ik er erg in heb is de koplamp van de tenere uit mijn spiegels verdwenen. We passeren nog een stel gypsies met paard en kar en dan zijn we boven.
Even denk ik er over om nog es terug naar beneden te rijden maar de warme choco met scones kunnen me overhalen om het niet te doen. En die hebben we wel verdiend!
En zo moet dat dus: eerst de clotted cream en daar bovenop de confituur, en niet omgekeerd!
Na Hartside gaat het gekronkel nog een tijd door en in Apsley wijken we van de originele route af om naar dat muurtje van den Harry te gaan kijken. In Housesteads houden we halt en na een stevige wandeling up a steep hill - we waren gewaarschuwd - komen we dan bij een muurtje dat eigenlijk niet veel hoger is dan al die andere muurtjes die we al 2 lang weken zien. Het is wel breder en duidelijk ook steviger om al die vieze venten en draken enzo uit het noorden tegen te houden.
Here be dragons...
Het landschap helpt daar ook wel bij waarschijnlijk... De muur hier maakt optimaal gebruik van de lokatie en het landschap.
Wanneer we terug aan de moto's komen begint het te regenen en het plan is om de eerste pub binnen te duiken. Alleen, we komen er geen tegen... Tegen de tijd dat we in Hexam aankomen, zijn we alweer droog gewaaid en aangezien die scone vanop Hartside redelijk stevig was, hebben we ook niet meteen weer honger. We rijden dan maar verder richting Apsley om daar de originele route weer op te pikken en richting de Norht York Moors te rijden.
Onderweg wordt het alsmaar donkerder en ik beslis net op tijd om toch maar dat regenpak es te testen. De regen houdt niet aan maar dat extra laagje zorgt wel voor wat extra isolatie tegen de koude wind. Het weer past in elk geval wel bij de omgeving. Guur, winderig, koud... Dit zijn duidelijk de Wuthering Heights waar Jane Austen en Kate Bush het over hadden. Die laatste mis ik nu wel tussen de muziek op mijn gsm.
Tegen half 5 beginnen we uit te kijken naar de "country inn with accommodation" waar ik mijn zinnen op gezet heb, maar die zijn hier niet dik gezaaid. We zitten dan ook niet meteen in toeristisch gebied. De eerste is behoorlijk dodgy en serveert geen eten. De 2de ruikt naar mottenballen, de 3e heeft geen kamers en als ik de hoop bijna begin op te geven, zien we langs de kant een bordje met duits opschrift: biker willkommen, Fr?hstuck en ook: rooms available! Binnen is het gezellig warm. Net wat ik in gedachten had en zocht. De eigenaar blijkt een duitser te zijn die in de jaren stillekes nog een vriendin in Nijlen gehad heeft en Belgi? wel goed kent. Hij heeft ook nog 28 jaar in Australi? gewoond en het is me niet meteen duidelijk hoe hij dan hier in the middle of nowhere terecht gekomen is, maar dat kan me op dit moment niet veel schelen. Het vooruitzicht naar een warme douche, eten en een bed klinkt hemels genoeg.
We schuiven mee aan tafel voor een gigantische steak pie en yorkshire pudding. Ik val ondertussen bijna in slaap boven mijn bord dus en kruipen vroeg onder de wol.
Na nog'ns een heerlijk ontbijt en een gezellige start met de ierse stamgasten, nemen we afscheid van Jenny en haar B&B en vertrekken we richting noorden. Eerst nog even een postbus zoeken voor de kaartjes en dan in rechte lijn, nou ja, bijna rechte lijn naar Kirkstone Pass.
Vandaag staan er weer een paar mooie stukken op het programma en 1 daarvan is Hartside Cross. Jo heeft de verwachtingen redelijk de hoogte in gejaagd met alle youtube filmpjes en de pas stelt niet teleur. Ik mag op kop en Josefien is gewoon niet meer te houden! Voor dit soort baantjes is die motor gewoon gemaakt! Met plezier laat ze zich van het ene oor op het andere leggen en en we amuseren ons samen te pletter. Voor ik er erg in heb is de koplamp van de tenere uit mijn spiegels verdwenen. We passeren nog een stel gypsies met paard en kar en dan zijn we boven.
Even denk ik er over om nog es terug naar beneden te rijden maar de warme choco met scones kunnen me overhalen om het niet te doen. En die hebben we wel verdiend!
En zo moet dat dus: eerst de clotted cream en daar bovenop de confituur, en niet omgekeerd!
Na Hartside gaat het gekronkel nog een tijd door en in Apsley wijken we van de originele route af om naar dat muurtje van den Harry te gaan kijken. In Housesteads houden we halt en na een stevige wandeling up a steep hill - we waren gewaarschuwd - komen we dan bij een muurtje dat eigenlijk niet veel hoger is dan al die andere muurtjes die we al 2 lang weken zien. Het is wel breder en duidelijk ook steviger om al die vieze venten en draken enzo uit het noorden tegen te houden.
Here be dragons...
Het landschap helpt daar ook wel bij waarschijnlijk... De muur hier maakt optimaal gebruik van de lokatie en het landschap.
Wanneer we terug aan de moto's komen begint het te regenen en het plan is om de eerste pub binnen te duiken. Alleen, we komen er geen tegen... Tegen de tijd dat we in Hexam aankomen, zijn we alweer droog gewaaid en aangezien die scone vanop Hartside redelijk stevig was, hebben we ook niet meteen weer honger. We rijden dan maar verder richting Apsley om daar de originele route weer op te pikken en richting de Norht York Moors te rijden.
Onderweg wordt het alsmaar donkerder en ik beslis net op tijd om toch maar dat regenpak es te testen. De regen houdt niet aan maar dat extra laagje zorgt wel voor wat extra isolatie tegen de koude wind. Het weer past in elk geval wel bij de omgeving. Guur, winderig, koud... Dit zijn duidelijk de Wuthering Heights waar Jane Austen en Kate Bush het over hadden. Die laatste mis ik nu wel tussen de muziek op mijn gsm.
Tegen half 5 beginnen we uit te kijken naar de "country inn with accommodation" waar ik mijn zinnen op gezet heb, maar die zijn hier niet dik gezaaid. We zitten dan ook niet meteen in toeristisch gebied. De eerste is behoorlijk dodgy en serveert geen eten. De 2de ruikt naar mottenballen, de 3e heeft geen kamers en als ik de hoop bijna begin op te geven, zien we langs de kant een bordje met duits opschrift: biker willkommen, Fr?hstuck en ook: rooms available! Binnen is het gezellig warm. Net wat ik in gedachten had en zocht. De eigenaar blijkt een duitser te zijn die in de jaren stillekes nog een vriendin in Nijlen gehad heeft en Belgi? wel goed kent. Hij heeft ook nog 28 jaar in Australi? gewoond en het is me niet meteen duidelijk hoe hij dan hier in the middle of nowhere terecht gekomen is, maar dat kan me op dit moment niet veel schelen. Het vooruitzicht naar een warme douche, eten en een bed klinkt hemels genoeg.
We schuiven mee aan tafel voor een gigantische steak pie en yorkshire pudding. Ik val ondertussen bijna in slaap boven mijn bord dus en kruipen vroeg onder de wol.