... En zo ploeterde ik nog een 2 tal kilometer verder (in ongeveer even veel uur). Het is daar dat ik ontdekte dat ik gerust kon gaan rechtstaan op de grote walvis en er mee rijden alsof het een enduro was. Wonderbaarlijk ging dat prima. De enduroa mode werkt echt wel op die GSA. Vering stond prima en gasdosering was perfect. Maar het wonderbaarlijk van die Enduro mode is dat hij op magische wijze kleine virtuele noppen op je banden kan toveren
Je kan het achterwiel echt wel veel laat doorslippen, maar als het te veel wordt grijpt hij toch - heel voorzichtig en discreet - in. Je merkt er niets van, maar je hebt echt wel veel meer tractie dan wat mogelijk zou moeten zijn met die banden. Het verschil is heel duidelijk als je de "Enduro Pro" mode inschakelt waarbij hij absoluut niet ingrijpt(en bedoelt voor als je effectief op noppen staat): daarmee bakte ik er niets. Magisch en zeer goed voor het vertrouwen!
Het bleef wel hard werken. De kilo's kan hij helaas niet virtueel doen verdwijnen. Vandaar ook geen verdere foto's meer. Maar ik denk dat ik de rivier nog een stuk of 50 keer ben doorgereden.
Toen kwam ik aan mijn "Point of No Return". Ik had nog net genoeg naft om helemaal terug te keren naar Midelt. De weg leek maar niet terug te keren en het was nog zeker 60km om mijn bestemming te bereiken. Het risico was mij toch iets te groot. Er was hier echt geen levende ziel te bespeuren. Als ik de moto in het water zou neerleggen was ik goed gezien. En als de weg verderop helemaal versperd zou zijn had ik niet genoeg naft meer om terug te keren.
De grote walvis werd dan maar gekeerd en dezelfde weg terug door rivier ging nu veel sneller (en plezanter) omdat ik mijn doorwaadplekken al wist.
En zo was ik 6u na vertrek terug in Midelt waar ik 's morgens vertrokken was...
Ik kon helemaal rondrijden langs de asfalt om toch in Imilchil te geraken en verder de piste rijden zoals gepland. Of ik kon iets helemaal anders doen... Het overleg met de reispartners ging behoorlijk vlot
Mijn voeten waren nat en ik had ineens zin om een beetje in het zand te spelen. Even op de kaart gechecked: ik zou nog net in Merzouga (en Erg Chebbi) kunnen geraken vandaag. Let's go!
Ik pak de "grote" baan over de Atlas. Maar het blijft een van mijn favoriete banen. Prachtige landschappen, soms eens een stukje met haarspeldbochtjes ter afwisseling en dan het magisch moment als je over het hoogte punt van de route heen bent en begint te dalen. Op dat moment voel je echt de warme lucht uit de Sahara je tegemoetkomen. Op een half uurtje rijden ging het van een aangename 28? graden tot een hete 39?.
Ik passeer langs de Oued Ziz
Door Rissani
En het laatste stuk pak ik nog de piste. Yihaa!
Om dan te eindigen in de prachtige duinen van Erg Chebii!