Terra's in de Tatra's (en Karpaten)
Posted: 09 Dec 2015 23:44
Vandaag zullen we Oekra?ne weer verlaten, na een kleine week in het land. Ons ouderwetse hotelletje heeft geen voorzieningen voor ontbijt, maar daar hadden we ons tijdens onze avondwandeling al op voorbereid. We zijn wat koekjes en gebakjes en een flesje yoghurtdrink gaan kopen in een superette. Naar goede gewoonte bestaat ongeveer 50% van het aanbod in zo'n winkeltje hier uit allerlei soorten snoepjes. tegen 9u zetten we aan richting de Poolse grens.
Omdat we niet weten hoe lang de grensovergang deze keer zal duren kiezen we een snelle route, langs voornamelijk hoofdwegen. Met wel het verhoogde risico op politiecontroles in het achterhoofd, zeker naarmate we de grens dichter naderen. Uiteindelijk blijken de wegen buiten de stadjes en dorpjes die we passeren eigenlijk behoorlijk verlaten. De laatste stad voor de grens is Sambir, van hieruit is het recht naar Polen.
We bereiken de grens rond half twaalf en de hele procedure lijkt deze keer toch een heel stuk vlotter te verlopen. Terwijl we aanschuiven zorgt een klein energiek grenswachtertje voor ons entertainment. Regelmatig komt hij eens langs met nieuwsgierige vragen en om nog maar eens te polsen of we geen cadeautjes of sigaretten voor hem hebben. Het is best grappig, en allemaal behoorlijk amicaal. Maar hij geeft niet gemakkelijk op en wij geven ook niet toe. Uiteindelijk komt hij weer eens aangehuppeld, opnieuw duidelijk met een missie. Hij vraagt me of we Frans spreken. Uiteraard doen we dat! Hoe zeg je dan "???? ?????" (ik hou van je)? Dat is gemakkelijk: "je t'aime".
Hij herhaalt het zelf nog eens om zeker te zijn dat het juist is: "je t'aime". Wij lachen hem bemoedigend toe. Waarna hij energiek naar een blondje aan het douaneloket wandelt, het raampje openduwt en haar luidkeels en vol trots "je t'aime" toe roept. Ze lijkt weinig onder de indruk, maar hij is toch gelukkig dat hij iets van ons "gekregen" heeft.
Na een uurtje zijn alle formaliteiten afgehandeld en rijden we Polen binnen. Onze eerste stop is Ustrzyki Dolne om wat te eten en zloty's uit een bankautomaat te puren. Nog voor we goed en wel voet aan de grond hebben gezet worden we overspoeld door vrouwen die snoep en alcohol proberen te slijten. Het zijn Oekra?ense dames die proberen wat bij te verdienen door hun producten te verkopen in hun veel welvarendere buurland. Aanvankelijk wijzen we beleefd af, maar hoe meer wij afwijzen, hoe hardnekkiger ze gaan aandringen. Uiteindelijk schakelen we over naar de tactiek van de locals: gewoon negeren. De eerste eetgelegenheid die we tegenkomen is een pizzarestaurant. Dat zal zeker smaken.
Na de lunch trekken we verder het Poolse platteland in. Na een week hotels in Oekra?ne willen we wel weer eens ons tentje opzetten. Dus het plan is om een toertje door de bergen te doen op zoek naar een camping. Het Poolse landschap verrast ons positief. Het is ontzettend groen en idyllisch. Tegen half vier stoppen we voor een coffee aan een biker bar ergens temidden de bergen in Czarna Gorna. Daar ontmoeten we Krzysztof en Gosia. Ze delen met plezier een hoop tips in de streek. Wij aanvaarden ze dankbaar en dus gaan we na een heerlijke koffie op zoek naar bizons!
Dankzij de gedetailleerde routebeschrijving vinden we het redelijk gemakkelijk.
De beesten zijn echt impressionant. Ze lijken behoorlijk tam, maar het kan ook gewoon luiheid zijn. Hier zitten ze in een afgesloten natuurgebied voor een kweekprogramma. Maar een stuk verder naar het noorden leven ze nog in het wild. Dat zijn de dieren die verantwoordelijk zijn voor de beruchte bizongraswodka.
Na de bizons volgen we Krzysztof's aanwijzingen verder langs echt fantastische stuurwegen.
We komen niet echt iets tegen dat er meer uitnodigend uitzag dan de biker bar, dus maken we het toertje helemaal rond om daar te overnachten. Na een korte stop voor avondeten- en ontbijtinkopen zetten we ons tentje op in deze prachtige omgeving.
We zijn duidelijk niet de eersten die hier passeren.
En er wordt ook geofferd aan the god of speed.
Omdat we niet weten hoe lang de grensovergang deze keer zal duren kiezen we een snelle route, langs voornamelijk hoofdwegen. Met wel het verhoogde risico op politiecontroles in het achterhoofd, zeker naarmate we de grens dichter naderen. Uiteindelijk blijken de wegen buiten de stadjes en dorpjes die we passeren eigenlijk behoorlijk verlaten. De laatste stad voor de grens is Sambir, van hieruit is het recht naar Polen.
We bereiken de grens rond half twaalf en de hele procedure lijkt deze keer toch een heel stuk vlotter te verlopen. Terwijl we aanschuiven zorgt een klein energiek grenswachtertje voor ons entertainment. Regelmatig komt hij eens langs met nieuwsgierige vragen en om nog maar eens te polsen of we geen cadeautjes of sigaretten voor hem hebben. Het is best grappig, en allemaal behoorlijk amicaal. Maar hij geeft niet gemakkelijk op en wij geven ook niet toe. Uiteindelijk komt hij weer eens aangehuppeld, opnieuw duidelijk met een missie. Hij vraagt me of we Frans spreken. Uiteraard doen we dat! Hoe zeg je dan "???? ?????" (ik hou van je)? Dat is gemakkelijk: "je t'aime".
Hij herhaalt het zelf nog eens om zeker te zijn dat het juist is: "je t'aime". Wij lachen hem bemoedigend toe. Waarna hij energiek naar een blondje aan het douaneloket wandelt, het raampje openduwt en haar luidkeels en vol trots "je t'aime" toe roept. Ze lijkt weinig onder de indruk, maar hij is toch gelukkig dat hij iets van ons "gekregen" heeft.
Na een uurtje zijn alle formaliteiten afgehandeld en rijden we Polen binnen. Onze eerste stop is Ustrzyki Dolne om wat te eten en zloty's uit een bankautomaat te puren. Nog voor we goed en wel voet aan de grond hebben gezet worden we overspoeld door vrouwen die snoep en alcohol proberen te slijten. Het zijn Oekra?ense dames die proberen wat bij te verdienen door hun producten te verkopen in hun veel welvarendere buurland. Aanvankelijk wijzen we beleefd af, maar hoe meer wij afwijzen, hoe hardnekkiger ze gaan aandringen. Uiteindelijk schakelen we over naar de tactiek van de locals: gewoon negeren. De eerste eetgelegenheid die we tegenkomen is een pizzarestaurant. Dat zal zeker smaken.
Na de lunch trekken we verder het Poolse platteland in. Na een week hotels in Oekra?ne willen we wel weer eens ons tentje opzetten. Dus het plan is om een toertje door de bergen te doen op zoek naar een camping. Het Poolse landschap verrast ons positief. Het is ontzettend groen en idyllisch. Tegen half vier stoppen we voor een coffee aan een biker bar ergens temidden de bergen in Czarna Gorna. Daar ontmoeten we Krzysztof en Gosia. Ze delen met plezier een hoop tips in de streek. Wij aanvaarden ze dankbaar en dus gaan we na een heerlijke koffie op zoek naar bizons!
Dankzij de gedetailleerde routebeschrijving vinden we het redelijk gemakkelijk.
De beesten zijn echt impressionant. Ze lijken behoorlijk tam, maar het kan ook gewoon luiheid zijn. Hier zitten ze in een afgesloten natuurgebied voor een kweekprogramma. Maar een stuk verder naar het noorden leven ze nog in het wild. Dat zijn de dieren die verantwoordelijk zijn voor de beruchte bizongraswodka.
Na de bizons volgen we Krzysztof's aanwijzingen verder langs echt fantastische stuurwegen.
We komen niet echt iets tegen dat er meer uitnodigend uitzag dan de biker bar, dus maken we het toertje helemaal rond om daar te overnachten. Na een korte stop voor avondeten- en ontbijtinkopen zetten we ons tentje op in deze prachtige omgeving.
We zijn duidelijk niet de eersten die hier passeren.
En er wordt ook geofferd aan the god of speed.