Een blijt-topic....

[Koeno]

't Is zover...
sinds mijn lichte crash op croix.... begin ik te beseffen dat niet enkel de moto en de pols... maar ook mijn zelfvertrouwen/mentale weerbaarheid een tikje heeft gekregen...

en dat tikje lijkt harder aangekomen als dat ik eerst verwacht had...
kzit nog vijf weken vast in een op maat gemaakte brace (lees nen gips dat opengeknipt is en waar velcro strips aangehangen zijn)
paar keer per dag mag de brace uit om oefeningen te doen, aan/uit doen + oefeningen = half aant blijten...

het sleutelen aan de moto is stilgevallen, vanaf nu moet ik opbouwen, wat voorzichtigheid en 2 handen vraagt...
totaalverbod op macht zetten met rechts = Koeno invalied....

stiekem speelt in mijn kop het idee om de moto's buiten te smijten..
maar langs andere kant wil ik niet stoppen vanwege 1 domme valpartij...
wel heb ik een afkeer gekregen van technologie loze moto's... geef mij maar abs en tractie controle...

hoe slijt dit, hoe groot is de kans dat ik voor altijd met een ei in mijn broek zit...
en hoe overleef ik minstens 5 weken (en maybe more) zonder moto rijden en hoe pak ik nadien de draad weer op...

oh ervaringswijze ouderen op dit forum... hoe moet ik nu verder...

sorry voor mijn gezaag: het moest er even uit....

[Wipr]

Na mijn eerste serieuze crash, nieuwe gekocht en blijven rijden. Na de tweede crash (met letsels) alles gestopt, auto gekocht en niet meer aan gedacht. Er is meer dan motoren alleen. Na een volledig jaar dan terug iets gekocht. Met name een NTV650.

En na het derde ongeluk evengoed blijven rijden na herstel.

Als je met alles stopt waar je ooit in de fout bent gegaan........ moeilijk nog te leven dan he.

Leef van dag tot dag en neem de beslissing pas als je terug kan motorrijden. Dan kan je de straat op en af rijden en een eerlijke zelfreflectie verkrijgen. Eerder niet.

Laten rusten tot je genezen bent!

[duibhce Kaelann]

Awel, ik ben gelukkig niet zo vaak incidentjes tegengekomen op circuit. Een paar schrikmomentjes en eens een uistapje op het gras of in het grind. Was dan ook niet geweldig rap. Maar 1 keer op Clastres wel stevig op mijn smoel gegaan. Dat circuit was toen nog niet lang open, veel veiligheidsmaatregelen waren er nog niet voorzien en er was een snogal abrupt hoogteverschil tussen het asfalt en de grond ernaast. Bocht wat wijd uitgekomen, achterwiel van het asfalt afgegleden (ik hou hardnekkig vol dat het al driftend was! ) en dan een tankslapper op het moemnt dat het wiel weer op het asfalt sprong. Goeie klap gemaakt. De lucht stevig uit mijn longen geblazen, wat kneuzingen op de pols en nog een paar weken pijnlijke ribben gehad. Dat was ene die ik echt niet had zien aankomen, dus ook stevig van geschrokken. Dat heeft lang geduurd en is er eigenlijk nog niet 100% uit. Dat heeft me wel niet tegengehouden om nog veel fun op circuit te beleven.

Maar aan den andere kant offroad ook eens heel hard op mijn smoel gegaan. In Wiltshire op een smal padje met diepe, smalle geulen. Opeens een dikke steen in de geul tegengekomen die ik niet gezien had. Voorwiel uit de geul gesmeten, de rechterhand niet helemaal onder controle kunnen houden. En op een WR450 wordt dat direct afgestraft. Highsider gedaan en met mijn rug (gelukkig met harnas) tegen een weidepaaltje aangesmeten. Ook enkele weken zeer van gehad, maar mentaal minder last van. Ben wel nog altijd van plan om de tandwieloverbrenging van de WR wat aan te passen zodat die een tikkeltje minder agressief reageert. Of ik wacht tot Zappa haar 390 beu is

[Muug]

Eerst genezen.
Tijdelijk een hobby zoeken die ge met een hand kunt.
Nadien het wantrouwen rustig rijdend uitzweten.
Ja dat kan een jaar duren.
Been there, done that.
Ondertussen al elf keer gevallen. Op straat. Minstens 20 keer in het veld.
Het went, zal ik maar zeggen.
Niet panikeren dus, het is gewoon een postnatale depressie waar ge efkes last van hebt.

[Marsman]

Niet panikeren dus, het is gewoon een postnatale depressie waar ge efkes last van hebt.

sorry Muug, maar dát is, IMHO, een verschrikkelijk slechte vergelijking...

[Muug]

Niet panikeren dus, het is gewoon een postnatale depressie waar ge efkes last van hebt.

sorry Muug, maar dát is, IMHO, een verschrikkelijk slechte vergelijking...

ik weet het, ik wist even geen beter woord. Misschien "postaccidentele"?

[F M]

Koeno, ik voel met u mee.

Niet omdat ik dat gevoel ken, maar omdat ik heel veel schrik heb om dat gevoel te krijgen.
Onder het typen ben ik hier het hout van de bureau aan het vasthouden, maar ik ben eigenlijk nog nooit gevallen met de moto onder het rijden. Als ik effe mijn onderuit glijden met de Honda CB125 vergeet toen ik ongeveer 20 jaar was. Dat leverde niet meer op dan wat schaafwondjes aan de elleboog.

Voor de rest heb ik mijn motor allemaal wel eens laten omvallen bij (nagenoeg) stilstand. Maar een valpartij met kwaetsuur heb ik nog niet meegemaakt.

Ik denk ook altijd, als het ooit gebeurt, dat ik heel hard zou denken aan stoppen met motorrijden.

Met andere woorden, aan mijn post hier heb je niks...

[Droopy]

Mijn tip uit ervaring : niet teveel over nadenken en als je heropstart een cursus volgen (bij bvb VROM) zodat je met het nodige vertrouwen weer de weg op kan.

[Davy78]

Ge hoeft niet met de moto te crashen om op korte tijd ineens fysieke beperkingen te hebben. In zekere zin is een kantoorjob eigenlijk gevaarlijker dan circuit rijden ...

[zappa]

Ge hoeft niet met de moto te crashen om op korte tijd ineens fysieke beperkingen te hebben. In zekere zin is een kantoorjob eigenlijk gevaarlijker dan circuit rijden ...

of mee den hond gaan wandelen = twee gebroken en ontwrichte vingers of hespeu snijden = pees door


Nu, gewoon wachten tot het echt kriebelt, niet van ik moet nu proberen, maar als 't schoon zacht aanlokkelijk weer is, kort maar zeer bevredigend ritje gaan doen, en eindigen op een hoogtepunt = smile die niet in je helm past. Zo opbouwen tot je vertrouwen terug is Troost u van een paard knallen is ook zo erg, en daar zit geen rode knop op om de motor stil te leggen

[Raketman]

Allez ik zal ook maar eens meedoen.

Ik ben mijn vertrouwen allang kwijt. Zo om zeggens een jaar of drie, sedert een domme schuiver met de KTM waarbij mijn voorwiel in een bocht in een gleuf tussen betonplaten terrecht kwam en besloot om daar te blijven steken tot ik tegen de grond lag. Weken lang met een pijnlijke knie rondgehobbeld. Al de pijnplekken in mijn nek en schouder van het rijschoolongeval teruggekomen, waar ik tot op de dag van vandaag last van heb.

Forumritten meerijden doe ik bewust niet meer, ik kan u verzekeren dat ge van de Raketman van 8-10 jaar geleden niets meer zou terugherkennen. Na vijf kilometer ben ik verdwenen...en niet vooraan in de verte maar ergens achteraan in het landschap. Mijn reis van dit jaar heeft één en ander terug naar een aanvaardbaar niveau gebracht maar in vergelijking met vroeger vrees ik dat het nog maar een zielig beestje meer is. Bijgevolg acht ik mezelf ook totaal niet meer goed genoeg om ooit nog aan les geven te denken en beschouw ik dat schip als definitief afgevaren. Waarschijnlijk ben ik zelfs niet eens meer in staat om van de eerste keer een goed examenparcours af te leggen .

Al bij al kan ik er goed mee leven, de aandacht heeft zich zowat volledig verschoven naar het technische gedeelte van motorrijden. Ik rij nog elke dag met de moto, maar er zit soms een vorm van stress bij die het bij momenten onaangenaam maakt. Ook al omdat ik denk dat mijn lijf een extra valpartij of ongeval misschien niet meer gaat verteren. Misschien dat één en ander nog wel wat slijt met de tijd en kilometers, maar het is wat het is...

[robman]

Mijn ervaring ? Ik ben nog maar 1 keer tegen de vlakte gegaan door een aanrijding ...
Die momenten van , ik noem het zelf loemp zijn ( lees : de moto op zijn kant laten gaan en in nen draai de moto tegen 0 snelheid laten vallen ; ... ) , die neem ik niet mee in rekening .

Ik had ook zo iets van ' Dit komt nooit meer goed ! '

Ikheb dat nooit meer overwonnen op die Crosstourer ... n a enkele maanden heb ik die vroegtijdig verkocht en een ander moto gekocht . Ik moet zeggen , het heeft mij geholpen .
Gewoon nen andere moto waar ge sowieso moet aan wennen , en in no time was ik terug aan' t genieten .

Mon fromage

[Drummer]

Ik heb mijn deel van tegen de grond liggen ook al gehad.
Met mijne Transalp in de tijd, na 8 weken gips aan de voet, terug een ritteke gaan doen. Samen met Zappa
Die indien het nodig was mijne TA terug naar huis kon brengen met ne remorque.
Met de Crosstourer ne Kangoo tegen gekomen in dardennen, da vertrouwen komt snel teug, maar doe het in het begin zachtjes aan.
Eventueel samen met iemand of een cursuske volgen.

Spoedig herstel nog en tot binnenkort op 2 Wielen

Grtz Drummer

[Muug]

Allez ik zal ook maar eens meedoen.
..........
ik denk dat mijn lijf een extra valpartij of ongeval misschien niet meer gaat verteren. Misschien dat één en ander nog wel wat slijt met de tijd en kilometers, maar het is wat het is...

Gij hebt uw deel van malheuren ook wel al gehad eh... ooit in één van uw vorige levens overhoop gereden op de autostrade....dan ondersteboven de gracht in gekatapulteerd omdat er een remklauw niet al te goed zat.... den ABS van uw 990 die toch wel wat kuren had bij de noodstop waardoor ge het hekwerk plots van veel te dicht zag.....de TPS van uw FJR die u ook een paar keer doen verschieten heeft...

[zappa]

Ik heb mijn deel van tegen de grond liggen ook al gehad.
Met mijne Transalp in de tijd, na 8 weken gips aan de voet, terug een ritteke gaan doen. Samen met Zappa
Die indien het nodig was mijne TA terug naar huis kon brengen met ne remorque.

Wel Koeno, als dat de remedie is = https://media1.giphy.com/media/26nfqJxt ... =giphy.gif

euh maar niet nu meteen, want ik heb een gebroken teen kootje ben er in geslaagd om mijn teentje onder een wegspringend paard zijn hoef,dat hard neerkwam op den beton, te steken en die draaiende afslippende beweging heeft geen deugd gedaan Niks van schoensel past, momenteel.

[den Bullet]

Vorige zondag na maanden zonder moto'ke nog es naar Gooik gebold voor het WK.
Da ging beter dan ik gedacht had ondanks mijn slecht zicht, rugproblemen en evenwichtsstoornissen (de reden waarom ik niet meer reed).
Maar mijn kerktorenritjes (weliswaar langs kleine landwegskes) zitten er toch nog niet in

[Stefke]

Ik heb mij tot nu toe redelijk recht kunnen houden. Die paar keer dat ik toch tegen de vlakte ging heb ik er weinig aan overgehouden en zat ik direct of hooguit een paar uur later weer op de moto. Een jaar of 15 geleden ben ik met een MTB wel eens flink tegen de grond gegaan bij een tripje downhill in de Alpen. Omdat ik tegen 80km/u even naast de piste sukkelde kwam ik in de struiken terecht. Geen paniek maar helaas stond er onder de struik een flinke rotsblok en omdat ik mij dus van geen kwaad bewust was ben ik volledig ontspannen de lucht ingevlogen en 20m verder terecht gekomen. Helaas met een gebroken sleutelbeen. En meteen ook het einde van een zomer (motor)rijden. Ik heb toen de volle zes weken bewust niet gereden omdat ik volledig wou herstellen. Het motorrijden viel nadien toch serieus tegen wegens geen krachten meer in de linkerarm. Ik reed toen met mijn ST1100 en dat heeft even geduurd eer ik er weer 100% mee weg was.
Tijd en boterhammen lijkt mij dus de enige remedie...

[Koeno]

1 week later... bedankt voor alle verhalen en ervaringen...
Ergens doet het deugd niet alleen in zo'n rollercoaster te zitten.

't zit int koppeke nog niet volledig juist (getuige paniekaanval bij de arts toen de draadjes eruit mochten)
ook dat zal tijd en boterhammen nodig hebben.

maar de moto's zullen blijven... der zit toch nog ergens ne motard in mij...
we zien wel wanneer we terug kunnen rijden, en hoe dat loopt maar er zal nog gereden worden...
En als het allemaal misgaat, dan koop ik nen oldtimer Chevy Corvette

[Jopet]

Uiteindelijk kunnen wij niet kijken in uw koppeke, in uw koppeke moet je voor jezelf uitmaken wat je kan en wilt.
De ene mens is de andere niet, ik heb het geluk net zoals onze vriend FM nog niet al rijdend te vallen, al stilstaand vallen daarentegen (lompe ik) en 1 x tijdens het parkeren uitgesloren op een ijsplek maar dus allemaal zonder erg (behalve meermaals een geschonden ego ).
Wat ik wel meegemaakt heb is een zeer zwaar ongeval met de vrachtwagen waarbij ik mijn vrouw verloren heb, mijn zoon een gebroken arm en ik amper 2 schrammetjes.... , 25 ton stalen buizen hadden bij een ongeval de trekker verpletterd, niemand die achteraf kon begrijpen dat ik er zelf met mijn zoon uitgekropen ben.... Ik heb toen 6 weken thuis gezeten om dit alles te verwerken, geluk gehad een goede ondersteuning te vinden bij familie en vrienden en zo uit dat zwart gat gekropen en uiteindelijk zelfs terug achter het stuur gaan zitten. Eerst een paar dagen mee gegaan met een collega om te zien of ik het wel nog durfde maar uiteindelijk heb ik voor mezelf uitgemaakt dat ik het kon en doe het op de dag van vandaag nog steeds....
Wat ik wil zeggen is dat wij niet kunnen beslissen voor jouw, je moet vooral in de eerste plaats uitmaken of je er zelf klaar voor bent, als het in het koppeke ok is voor jouw dan kun je er weer rustig aan beginnen.
Dus koppeke leegmaken en er voor gaan!

Groetjes,
Jopet

[OzzePaa]

Tja, Koen ... den ene wil er direct weer opklimmen (assem kan, that is) ... de ander heeft er voorgoed de buik van vol, en nog een hoop ertussenin voelt na een tijd al dan niet weer genoeg kriebels en krijgt weer goesting.

Dat laatste zou ik durven aanraden : laat het een tijd sudderen, maar pas als uw goesting weer echt goesting is, en ik bedoel dan zo ongeveer van het type "onweerstaanbare dwang", weer op ne brommer te kruipen.
Want als je echt met de track zit, is een op eender welke manier tot stand gekomen besluit daartoe amoonavis geen goe gedacht.
In de eerste categorie zit je al zeker niet, maar zoals zelf aangegeven : de microob is (hoewel voorlopig slechts latent) nog aanwezig.

Ikzelf heb bij de tig keren dat een onvrijwillig bodemonderzoek me te beurt viel, die onzekerheid eigenlijk nooit echt gevoeld ... maar ik heb er dan ook, behalve die eerste keer zo'n 45 jaar geleje een dubbele open beenbreuk, nooit veel meer dan een kapot sleutelbeen, beurse plekken, bloeduitstortingen en gekneusde onderdelen aan over gehouden. Den ijzerwinkel was telkens wel redelijk geabimeerd.

Geloof me vrij dat die vijf weken inallegeval véél langer zouden duren als je in de eerste categorie zou zitten
Dus ammezeerdu met wat ander leuks en wacht rustig af of de motomicroob zich weer gaat roeren.