Dag 2: Monte Jafferau & Sommeiller + wat fitnessen.
Na een 1000km zoals gisteren in de hitte hebben we toch een rustige nacht gehad.
Om 7u wakker en wat doen we dan?
Fotoke pakken van het tentenveld en de bergskens:
Ontbijten natuurlijk.
Iedereen weet dat een goeie dag valt of staat met een stevig ontbijt.
Dus gaan we voor Prince-koeken en koffie.
En blij dat 'm was met mijn koffie!!! En met de Prince-koeken vaneigens.
Vandaag de piste naar Monte Jafferau en de top van de Sommeiller op het programma.
Voor vertrek nog gesprek gedaan met een spanjaard die veel rugpijn had van slecht slaapmatje en vroeg of onze pod vanavond vrij zou komen. Helaas…
De piste naar Monte Jafferau heeft twee aanrijroutes.
Via één ervan kan je door een tunnel die jarenlang was ingestort maar sinds enkele jaartjes weer was opgeknapt.
Aan het begin van die toegang stonden verbodsborden, die leken aan te geven dat we niet naar boven mochten.
Maar ge weet nooit of ze geen bordje vergeten hebben, eh, dus zijn we even gaan kijken aan de toegang via Savoulx. Ook daar stonden verbodsborden maar er stond ook een bord dat de toegangsweg op werkdagen gesloten was en in ’t weekend niet wegens bosbouwwerken.
Jazeg, wat is 't nu eigenlijk??
Een passerend koppel in een SUVje (Een toyota RAV4) liet weten dat de werken gedaan waren en dat we zeker naar boven konden. Of er politie ging staan, tja, misschien wel, misschien niet. Verwarrende informatie, kortom.
Maar soms is onze naam haas... en dus gingen we eens kijken.
Na een prachtig eerste deel omhoog, langs de bergflank, doorheen de bossen, tot boven de boomgrens, werden we dan door carabienieri gestopt.
Net op het punt waar de twee aanrijroutes bij elkaar komen. Dat de piste gesloten was op woensdag en zondag.
Dat we niet door mochten. Een boete moesten betalen. Papieren etc. Wij waren de eerste, maar na een half uur stonden we daar met vijftien!
En tien ervan waren Italianen
en aan die hun Italiaans zal 't niet liggen.
Omdat we buitenlanders waren kregen we korting
en moesten we maar 60.90 euro betalen.
"Allez dan, omdat gij 't zijt."
An sich niet erg, want die aanrijroute vanuit Savoulx konden we nu nogmaals doen, en, het moet gezegd, zelfs op sluitingsdagen is het een schoon piste.
De piste naar de Sommeiller dan maar. Ligt op einde van een dal, bereikbaar via één lang smal asfalt wegje.
Rechts bergwand, links steile diepe afgrond dun begroeid met bomen.
Trage auto’s gaan vriendelijk opzij voor moto’s. Behalve één. Die maakte geen plaats.
Toen Muug zich er in een vlaag van verstandsverbijstering en ongeduld toch links
- langs de afgrond - naast wurmde, kneep de bestuurder plots het gat dicht.
Muug vetelt: "Links van mij was echter een diepe afgrond met véél bomen, dus ik kon enkel volgas geven en recht vooruit rijden. Hard knalde
mijn rechter stuurkap tegen haar zijspiegel. De KTM sloeg even hard heen en weer met zijn stuur, maar herstelde zich razendsnel en spoot er vandoor, de wagen voorbij."
Koeno zag het gebeuren en dacht even afscheid te moeten nemen van Muug. Zelden iemand zo op het randje van asfalt zien manoeuvreren en er nog weg geraken ook...
Kijktechniek eh
Afin, dat was toch één van mijn allerallerallerdomste invallen ooit.
Aan het tickethuisje is Muug zich bij die bestuurder gaan verontschuldigen
maar die madam was er zo precies zelf nog niet al te goed van, en de meneer rechts van haar ook niet. Ze bleven herhalen dat het niets was, dat alles OK was.
Ik kan ook getuigen dat dezelfde dame na het encounter met Muug nog een tegenligger van de weg had proberen duwen! Heel bizar gedrag.
Tickethuisje: tegenwoordig moet je toegang betalen om op bepaalde pistes te mogen.
OK, 8 euro is nog niet zoveel, maar toch, de avontuur-factor daalt toch met meerdere eenheden wanneer ze ergens geld voor vragen.
Na een Prince-momentje gingen we verder.
Het ergste van al is dat er ook hier diverse sluitingsdagen per week
zijn !
Maar wat verkrijg je als je voor een jaarlijks toenemend publiek het aantal beschikbare dagen vermindert? Een sterk toegenomen verkeersdrukte natuurlijk.
En dat we hebben geweten! Veel 4x4’s, voetgangers, fietsers, moto’s…
allemaal door elkaar trachtten ze boven te geraken. De één liepen of reden in het stof van de ander. Voetgangers moesten hun mond en ogen bedekken. Motorrijders moesten stof happend wachten tot de 4x4's zo vriendelijk waren om even opzij te gaan. niet zo fijn eigenlijk.
Ze zouden eigenlijk beter de openingsdagen opsplitsen in dagen voor gemotoriseerd verkeer, en ongemotoriseerd volk. Dan zouden de fietsers en 't voetvolk geen last hebben van al dat stof.
Sommeiller werd door Muug omschreven als "Een opwarmerke voor de rest van de week".
Die woorden zullen mij nog lang bij blijven.
Awel ja, zo stond het nog in mijn geheugen. 't was ook alweer van 2013 geleden dat ik er naar boven gereden was.
De piste
was toch verdomd moeilijk. Héél veel “bricallion” wat maakt dat de moto’s het moeilijk hebben om spoor te houden, de wielen zijn de hele tijd zoekerig.
Haarspeldbochten zijn tot stof vermalen door de enorme wielen van de grote wagens die slechts in twee of drie keer de bocht kunnen nemen.
Koen gaat in één
van die kapotgereden haarspeldbochten plots tegen de vlakte.
Zonder enige waarschuwing, zomaar, plots, boenk baf op een tiende van een seconde tegen de grond. De alu bescherming van de rechtercylinderkop blijkt half te zijn afgerukt.
Het magnesium cylinderkopdeksel heeft ferme krabben.
No time to waste, er waren tegenliggers, en mensen achter ons. Dus moto recht,
rap efkes kijken naar olie/benzinelekken/gebroken benen en andere defecten aan Koeno, en voort.
Boven blijkt de houten balustrade die vroeger de rest van de bergtop afsloot kapot te zijn en mensen rijden gewoon tot aan het meertje en zelfs hier en daar nog hoger en verder.
De tien jeeps die we met veel moeit een stofhappen voorbij gereden hebben, komen ook boven.
Maar er stond daar ook een gewone wagen, op gewone banden, met gewone lage grondspeling. Hoe die daar geraakt is, is bijna niet te vatten! Hij maakte al die stoere expeditievoertuigen eigenlijk wel ferm belachelijk.
Koeno die wat koel staat te poseren:
Na nog een Prince-momentje, beslissen we om eens verder te stappen, om een blikje te werpen op het meertje.
Een drone bijhebben kan wel af en toe een mooi fotootje opleveren:
Men on the moon...
Voor sommige mensen was 3009 meter nog niet hoog genoeg, dus die gingen dan maar te voet op zoek naar het hoogst haalbare:
Nog even een fotoke voor de kinders thuis:
En op de terugweg willen we de mooie vallei waardoorheen je twee keer rijdt, toch ook even registeren:
Opnieuw wordt de drone even boven gehaald:
Eenmaal klaar met de fotografie, tijd om ons naar beneden te begeven.
Muug neemt de kop en Koeno.... euhm volgt? Enkele keren ga ik gewoon te traag naar beneden en kom ik een te grote steen tegen.
Motor uit balans en gewoon te zwaar om tegen te houden... Met behoud neerleggen, terug rechtzetten en voort bollen.
Miljaar, en ik heb daar geen énkele foto van.
Als we op de camping aankomen ben ik vrij uitgeput... Als de Sommeiller een opwarmerke is dan komt er toch wat twijfel opduiken.
Na een warme douche, een stevige pizza en wat bier kunnen we genieten van een stevige regenbui.
Muug zat veilig in de "Pod". Koeno was net naar toilet en mocht daar blijven schuilen.
Mijn ontdekking van de dag? Mijn zijtassen zijn waterdicht langs onder, maar niet langsboven.
Kortom een mooi plasje in de tassen zelf.
Voor mij was vandaag ook het besef:
Die GSa is een bere sterke motor. Maar voor mij is hij de verkeerde motor voor deze uitstap.
Het gewicht speelt mij toch regelmatig parten, de kwetsbaarheid van de cilinderkop baart mij zorgen maar de motorloop is fantastisch.